De Braziliaanse muzikante Bebel Gilberto imponeerde in 2000 met het album Tanto Tempo, waarop ze de traditionele Braziliaanse bossa nova zoals haar vader João Gilberto die maakte moderniseerde. Dat deed ze drie jaar geleden nog eens prachtig op het wat onderschatte Agora, waarop Bebel Gilberto al stil stond bij de dood van haar vader. Dat doet ze nog wat nadrukkelijker op João waarop ze de songs die haar vader lief had vertolkt. Het levert een wat traditioneler klinkend bossa nova geluid op dan we gewend zijn van Bebel Gilberto, maar het is ook een zeer stemmig en sfeervol geluid dat vooral goed tot zijn recht komt wanneer de zon onder is.
Bebel Gilberto keerde precies drie jaar geleden, na een stilte van een aantal jaren, terug met het prachtige Agora, waarop ze samenwerkte met producer Thomas Bartlett. Op Agora moderniseerde Bebel Gilberto, samen met Thomas Bartlett, haar geluid grondig door flink wat elektronica in te zetten, wat fraai combineerde met de nog altijd duidelijk aanwezige invloeden uit de Braziliaanse muziek in het algemeen en de bossa nova in het bijzonder. Op Agora hoorde ik weer de magie van haar bijna niet te overtreffen debuutalbum Tanto Tempo uit 2000, die op de andere albums van de Braziliaanse muzikante, die overigens werd geboren in New York, wat mij betreft minder sterk aanwezig was.
Deze week keert Bebel Gilberto terug met een nieuw album, waarop ze wederom samenwerkt met Thomas Bartlett. Desondanks is het een album dat niet verder gaat op de lijn die werd ingeslagen op Agora. Dat is aan de ene kant jammer, maar aan de andere kant is het deze week verschenen João een heel bijzonder album. Op haar nieuwe album eert Bebel Gilberto haar in 2019 overleden vader João Gilberto, die misschien niet de uitvinder is van de Braziliaanse bossa nova, maar wel een cruciale rol speelde in de wereldwijde verspreiding van het genre, waardoor hij de bijnaam “Father of bossa nova” verdiende.
Bebel Gilberto had een wat moeizame relatie met haar vader, die onder andere niet zo gecharmeerd was van de wijze waarop ze de bossa nova vernieuwde op haar albums, maar desondanks schreef ze voor haar vorige albums twee prachtige songs waarin ze haar vader eerde. Op João doet ze dit door een aantal songs van haar vader en een aantal songs van anderen die haar vader opnam te vertolken en dat is iets dat ze nog niet eerder deed op haar albums. Het zijn de songs die ze als klein meisje zong met haar vader, wat de vertolkingen op verschenen João voorziet van extra lading.
Waar producer Thomas Bartlett op Agora sleutelde aan de invloeden uit de bossa nova en het geluid van Bebel Gilberto flink moderniseerde met elektronica, klinkt João meer als een traditioneel bossa nova album, al kiest Bebel Gilberto nog steeds haar eigen weg, bijvoorbeeld door net wat andere instrumenten te kiezen. Desondanks is João met afstand het meest oorspronkelijk klinkende album van Bebel Gilberto.
Bijgestaan door een aantal geweldige muzikanten vertolkt Bebel Gilberto de songs van haar vader op een wijze die hij waarschijnlijk zeer had kunnen waarderen. In de instrumentatie is een hoofdrol weggelegd voor het prachtige gitaarwerk van Guilherme Monteiro, maar ook de bijdragen van de andere instrumenten zijn zeer smaakvol. Het past allemaal prachtig bij de stem van Bebel Gilberto, die de songs van haar vader met veel gevoel, precisie en respect vertolkt.
Ik was zoals gezegd zeer gecharmeerd van de modernere aanpak van Bebel Gilberto en Thomas Bartlett op Agora, maar ook het toch flink anders klinkende João valt me ook niet tegen. Het is overigens knap hoe de Amerikaanse producer buiten zijn comfort zone beweegt, want João klinkt als een album dat net zo goed een aantal decennia geleden in Brazilië had kunnen zijn gemaakt. Ik hoop persoonlijk dat Bebel Gilberto op haar volgende album weer de sprong naar het heden maakt, maar dit fraaie eerbetoon aan haar vader is absoluut een waardevolle toevoeging aan haar oeuvre. Erwin Zijleman
