Olivia Ruiz ken ik uit een ver verleden, maar haar laatste paar albums vielen me niet op. Het deze week verschenen La Réplique doet dat weer wel. Enerzijds door het vermogen om de zon onmiddellijk nog wat feller te laten schijnen en anderzijds door muziek te maken die de fantasie en de nieuwsgierigheid prikkelt. La Réplique bevindt zich met grote regelmaat binnen mijn muzikale comfort zone, maar ook de uitstapjes hier buiten kan ik in de meeste gevallen goed hebben. De instrumentatie op La Réplique is smaakvol en soms verrassend en dat geldt ook voor de songs van Olivia Ruiz, die ook nog eens een prima zangeres is. Een prima album al met al.
J'aime Pas L'amour en La Femme Chocolate, de eerste twee albums van de Franse muzikante Olivia Ruiz, kocht ik een kleine twintig jaar geleden in een enorme supermarkt in de Dordogne. Het voorzag de lange autoritten op het Franse platteland van een aangenaam Frans tintje, al sprongen de albums van Olivia Ruiz er niet echt uit binnen het stapeltje albums dat ik destijds had gescoord en werden het geen onvoorwaardelijke liefdes zoals de albums van Berry, Rose en Zaz die ik een paar jaar later op de kop tikte in de lokale supermarché.
Hoewel ik de Franse popmuziek zeker probeer te volgen heb ik de vier albums die Olivia Ruiz maakte tussen 2008 en 2016 niet opgemerkt, maar deze week trok ze direct mijn aandacht met het na een stilte van ruim zeven jaar verschenen La Réplique. De spoeling in het genre lijkt de laatste tijd wat dunner dan een paar jaar geleden, dus ik was wel weer eens toe aan Franstalige popmuziek.
Als ik mag kiezen heb ik een voorkeur voor albums van Franse zangeressen die de perfecte balans hebben gevonden tussen het relatief zware Franse chanson en de lichtvoetige Franse popmuziek die wordt verzameld onder de misschien wat denigrerende naam ‘zuchtmeisjespop’. Olivia Ruiz blijft op La Réplique redelijk ver verwijderd van beide uitersten en maakt op haar nieuwe album vooral zonnige popmuziek met hier en daar een serieus uitstapje.
Het is popmuziek die doet verlangen naar de lente en de zomer, maar ook als het album nu uit de speakers komt voelen de zonnestralen van het moment warmer aan dan ze daadwerkelijk zijn. Zonnige popmuziek klinkt zeker aangenaam, maar in artistiek opzicht misschien net wat minder interessant. De zonnige popmuziek van Olivia Ruiz is in artistiek opzicht echter zeker interessant.
De Franse muzikante heeft een aantal redelijk lichtvoetige popsongs op haar album gezet, maar ook een aantal songs die dieper graven. In muzikaal opzicht is La Réplique een behoorlijk veelzijdig album en met name de songs die ik niet onmiddellijk zou bestempelen als potentiële zomerhits zijn fantasierijk ingekleurd. Zeker als Olivia Ruiz kiest voor wat meer ingetogen klanken, hoor je dat ze haar klassiekers binnen het Franse chanson kent, maar ze kan ook uit de voeten met de moderne en onder andere door hiphop beïnvloede Franse popmuziek.
Zelf heb ik absoluut een voorkeur voor de net wat minder modern klinkende songs op het album, maar ik vermoed dat de wat eigentijdser klinkende songs een breder publiek aan gaan spreken. Olivia Ruiz overtuigt ook nog eens makkelijk als zangeres met een aangenaam maar ook voldoende doorleefd stemgeluid, dat fraai kleurt bij de zomerse of wat donkerdere klanken op het album.
Zoals gezegd schatte ik Olivia Ruiz twintig jaar geleden binnen het aanbod van de Franse supermarkt wat minder hoog in dan een aantal van haar concurrenten. Ook La Réplique vind ik nog niet van het niveau van de albums van bijvoorbeeld Zaz, maar Olivia Ruiz heeft met haar nieuwe album wel een album gemaakt dat goed mee kan in de subtop. Het is een album dat me een enkele keer echt weet te raken en dat me nog iets vaker weet te verrassen. In de resterende tracks moet ik het doen met een aangenaam zomergevoel en ook daar is niets mis mee na maanden regen. Erwin Zijleman
