Kim Gordon gaat sinds het uit elkaar vallen van Sonic Youth in 2011 haar eigen weg en dat is een weg waarop het experiment niet wordt geschuwd. Ik had er tot dusver niet heel veel mee en had bij eerste beluistering ook niets met The Collective, maar wat is het een fascinerend album. Het is een rauw en experimenteel album met hevig vervormde gitaren en elektronica, duistere beats en de gesproken zang van de Amerikaanse muzikante. Kim Gordon verliest de popsong met een kop en een staart heel ver uit het oog, maar ze houdt de aandacht desondanks makkelijk vast met de bijzondere songs op The Collective. Het zijn songs die mooi zijn van lelijkheid, maar als het album je grijpt is de grip ook stevig.
Kim Gordon verhuisde in 1980 naar New York en wilde het daar gaan maken als kunstenaar. Ze kwam echter terecht in de muziekscene van New York en liep daar haar latere echtgenoot Thurston Moore tegen het lijf. In 1981 formeerden Kim Gordon, Thurston Moore en Lee Ranaldo de band Sonic Youth, die een paar jaar later met het toevoegen van Steve Shelley haar ultieme bezetting zou krijgen.
Sonic Youth groeide vanaf de tweede helft van de jaren 80 uit tot een grote band en leverde met Sister uit 1987 en Daydream Nation uit 1988 twee jaren 80 klassiekers af. Het zijn wat mij betreft de twee beste albums van Sonic Youth, maar het oeuvre van de New Yorkse band bevat absoluut meer memorabele albums. In 2011 kwam er helaas een abrupt einde aan het bestaan van de band toen het huwelijk van Kim Gordon en Thurston Moore op de klippen liep.
Kim Gordon maakte vervolgens met gitarist Bill Nace muziek onder de naam Body/Head en maakte met gitarist Alex Knost een album als Glitterbust. De Amerikaanse muzikante schreef bovendien haar memoires en kondigde een solocarrière aan. Buiten haar memoires (Girl In A Band) heb ik tot dusver een vrij moeizame relatie met alles dat Kim Gordon na het uit elkaar vallen van Sonic Youth heeft gemaakt, al vond ik het in 2019 verschenen No Home Record op zich best een interessant album.
Ook het deze week verschenen The Collective zou ik zomaar kunnen hebben weggezet als ‘best een interessant album’. En vervolgens had ik het album waarschijnlijk terzijde geschoven, want The Collective is zware kost. Dat blijkt direct in de openingstrack waarin vervormde elektronica en gitaren en een monotone beat worden gecombineerd met de bijna gesproken zang van Kim Gordon, die alles wat ze in haar koffer stopt voorbij laat komen, inclusief een flink deel van het assortiment van een goed gesorteerde drogisterij.
Het staat ver af van de pop- of rocksongs waar ik normaal gesproken een zwak voor heb, maar op een of andere manier intrigeerde BYE BYE, de openingstrack van The Collective, me. Dat deed vervolgens ook de rest van het album, al doet Kim Gordon heel veel dingen waar ik normaal gesproken niet gek op ben.
De vervormde gitaren en elektronica, de beats en de praatzang van Kim Gordon keren terug in heel veel songs op het album en op het overgrote deel van het album is de redelijk toegankelijke popsong ver weg. Op The Collective werkt Kim Gordon, die vorig jaar haar zeventigste verjaardag vierde, samen met producer Justin Raisen, die tot dusver vooral actief was in de hiphop en de rap, wat je hoort in de beats op het album.
Justin Raisen heeft The Collective voorzien van een donker en dreigend geluid, dat piept en kraakt en continu schuurt. Voor liefhebbers van lekker in het gehoor liggende popsongs is het absoluut even doorbijten, maar wanneer je eenmaal in de flow van het album terecht komt, begint The Collective hopeloos te intrigeren.
De industriële elektronica en gitaren en de rauwe beats die het ene moment nog vooral tegen de haren in streken zijn opeens functioneel, terwijl de monotone praatzang van Kim Gordon het ene na het andere relevante thema aan snijdt. Wanneer vervolgens ook nog eens noisy gitaren door alle elektronica heen snijden heeft The Collective opeens een bijzondere schoonheid. The Collective is wat mij betreft een album waarover je vooral niet te snel moet oordelen. Het is een album dat je moet ondergaan, waarna je het verafschuwt of er tegen de verwachtingen in toch van gaat houden, zoals mij dat is overkomen. Erwin Zijleman
De muziek van Kim Gordon is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Amerikaanse muzikante: https://kimgordon.bandcamp.com/album/the-collective.
The Collective van Kim Gordon is verkrijgbaar via de Mania webshop: