Er is de afgelopen week niet heel veel geschreven over het nieuwe album van de Amerikaanse band Slow Hollows. Dat is jammer, want Bullhead is wat mij betreft een album dat een breed publiek moet kunnen aanspreken. De band uit Los Angeles heeft een mooi en bijzonder gitaargeluid. Het is een gitaargeluid dat af en toe wordt aangevuld met behoorlijk volle klanken van onder andere de pedal steel, strijkers en synths, wat de band rond Austin Feinstein voorziet van een duidelijk eigen geluid. Het is een geluid met een bijzondere sfeer, die er voor zorgt dat Bullhead van Slow Hollows zich steeds makkelijk opdringt. De vorige albums vind ik niet zo veel, maar dit is echt heel mooi.
Slow Hollows is een band uit Los Angeles, die deze week met Bullhead haar vierde album heeft afgeleverd. Als de vorige drie albums net zo goed zijn als Bullhead heb ik echt iets gemist de afgelopen jaren, want het nieuwe album van Slow Hollows is bijzonder mooi. Dat hoor je direct in de openingstrack en titeltrack van het album, waarin prachtig klinkende gitaarakkoorden worden gecombineerd met fluisterzachte maar warm klinkende zang, waarna wolkjes synths en pedal steel het prachtige geluid nog wat verder verfraaien.
De eerste track van het nieuwe album van Slow Hollows is prachtig opgebouwd en fascineert door het bijzonder mooie gitaarwerk, maar het is ook een hele goede song. De muziek van de Amerikaanse band, die wordt aangevoerd door Austin Feinstein, klinkt een beetje als 90s indierock, maar dan gecombineerd met een flinke dosis valium. Het tempo ligt lager, de gitaarakkoorden zijn zachter en de zang is dromeriger, maar toch klinkt Bullhead als een gitaaralbum, al hebben de songs van Austin Feinstein door de veelvuldige inzet van de pedal steel ook een Americana gevoel.
In de openingstrack wordt de spanning al fraai opgebouwd, maar in het prachtige Homebody doet de band dit nog veel beter door te kiezen voor meer dynamiek en hogere spanningsbogen. En zo valt er in alle songs op het album van alles te beleven. Slow Hollows is een meester in het afwisselen van redelijk sobere en bijna bombastische passages en combineert subtiele gitaarakkoorden moeiteloos met wolken synths en strijkers. Het ene moment klinkt de muziek van de Amerikaanse band loom en dromerig of zelfs bijna slaperig, maar het volgende moment heeft Austin Feinstein toch de indierock stand weer gevonden of schakelt hij naar zwaar aangezette popmuziek uit de jaren 70 en 80.
Bullhead is een album dat me continu aan van alles en nog wat doet denken, maar toch kan ik er geen moment de vinger op leggen. In muzikaal opzicht staat het allemaal als een huis en zeker bij beluistering met de koptelefoon hoor je hoeveel er gebeurt op het album. Zeker als de gitaren domineren en de klanken op Bullhead vrij subtiel zijn vind ik de muziek van Slow Hollows van een bijzondere schoonheid. Het combineert prachtig met de bijzondere zang van Austin Feinstein en als dan ook nog eens een pedal steel opduikt word ik keer op keer overvallen door een gevoel van gelukzaligheid. Bullhead is me ook wel eens wat net te bombastisch, al vind ik de zwaar aangezette klanken ook wel fascinerend, zeker als de songs betrekkelijk loom blijven klinken.
Ik heb inmiddels ook geluisterd naar de vorige drie albums en hoewel deze me een stuk minder aanspreken dan Bullhead, ben ik er inmiddels wel van overtuigd dat Austin Feinstein een bijzonder muzikant is, Slow Hollows begon ooit met wat psychedelisch aandoende rockmuziek met een jaren 60 sfeer, kwam vervolgens uit bij zwoele softpop met een scherp randje en schoof hierna op richting jazzy R&B pop. Vervolgens was het bijna vijf jaar stil rond Slow Hollows, maar op Bullhead heeft de band wat mij betreft haar ultieme geluid gevonden. Ik lees nog maar heel weinig over het album, maar Austin Feinstein verdient echt alle aandacht voor de muziek die hij maakt op het verrassende Bullhead. Erwin Zijleman
De muziek van Slow Hollows is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Amerikaanse band: https://slowhollows.bandcamp.com/album/bullhead.
