Na de eerste twee albums had ik het wel een beetje gehad met de muziek van Leon Bridges, die zich vooral liet gelden als een uitstekende zanger. Op zijn nieuwe album Leon laat de Amerikaanse muzikant wat mij betreft horen dat hij meer kan. Het is deels de verdienste van producers Ian Fitchuk en Daniel Tashian, die eerder al wonderen wisten te verrichten voor Kacey Musgraves en nu Leon hebben voorzien van een aangenaam en gloedvol geluid. Het is een geluid waarin de songs van Leon Bridges wat eigentijdser klinken, maar het is wat mij betreft ook een geluid waarin de soulstem van de Amerikaanse muzikant nog veel beter tot zijn recht komt.
Toen Leon Bridges in de zomer van 2015 debuteerde met Coming Home was hij de zoveelste zanger die de hoogtijdagen van de soulmuziek uit de jaren 60 wilde laten herleven. Daar slaagde de Amerikaanse muzikant overigens op overtuigende wijze in en omdat ik de stem van Leon Bridges beter vond dan die van zijn concurrenten gaf ik hem het voordeel van de twijfel. Dat deed ik ook omdat Coming Home gewoon een erg lekker soulalbum was.
Ook het in 2018 verschenen Good Thing beviel me wel, al was ook dit een album dat vooral voortborduurde op de soulmuziek en de zang van de grote soulzangers uit het verleden. Het was bovendien een album dat af en toe aan de zoetsappige kant was. Op zijn derde album, Gold-Diggers Sound nam Leon Bridges wat meer afstand van de soul uit het verleden en verwerkte hij meer invloeden uit de R&B en de jazz. Het album deed me op een of andere manier echt helemaal niets, waardoor ik ook geen vertrouwen had in het vorige week verschenen Leon.
Het nieuwe album van Leon Bridges kreeg de afgelopen week echter vooral zeer positieve recensies en verder werd mijn aandacht getrokken door de namen van Ian Fitchuk en Daniel Tashian, die het album produceerden. Het zijn de producers achter de albums van Kacey Musgraves en dat zijn albums die me dierbaar zijn.
Hier en daar wordt het geluid van Leon Bridges op Leon omschreven als countrysoul, maar dat vind ik wat overdreven. Invloeden uit de countrymuziek zijn inderdaad hoorbaar op het nieuwe album van Leon Bridges, maar zijn in de meeste tracks op Leon zeker niet dominant. Als ze dit wel zijn, zoals in het prachtige Can’t Have It All, hoor ik een geluid dat Leon Bridges van mij veel vaker mag verkennen, maar ook als de Amerikaanse muzikant dichter bij de soul blijft overtuigt zijn nieuwe album bijzonder makkelijk.
Het is deels de verdienste van de prachtige soulstem van de Texaanse muzikant, maar ook de productie van Ian Fitchuk en Daniel Tashian doet veel. Net als op bijvoorbeeld Golden Hour van Kacey Musgraves hebben de twee gewilde producers gekozen voor een gloedvol geluid, dat makkelijk schakelt tussen genres. Leon laat zich wat mij betreft beluisteren als een soulalbum, maar het is een soulalbum van deze tijd en bovendien een soulalbum dat open staat voor andere invloeden.
Leon is een warm klinkend album dat de ruimte volledig vult met aangename klanken en het zijn klanken die perfect passen bij de mooie soulstem van Leon Bridges. De Amerikaanse muzikant probeerde in het verleden nog wel eens wat teveel te klinken als de grote soulzangers uit het verleden, maar heeft op Leon een meer eigen geluid dat zowel put uit het heden als het verleden.
Alle positieve recensies van het album begrijp ik inmiddels volledig, want op Leon zet Leon Bridges een aantal grote stappen. Leon is een album dat het geweldig doet op de achtergrond, zeker als je nog wat kunt wegdromen in een aangenaam herfstzonnetje, maar het is ook een album dat in muzikaal en productioneel opzicht een stuk interessanter is dan de vorige albums van de Amerikaanse muzikant en dat ook in vocaal opzicht wat mij betreft meer indruk maakt. En zo moet ik terugkomen op mijn oorspronkelijke gedachte dat het beste er bij Leon Bridges na een paar albums wel af was. Leon is hopelijk de voorbode van nog veel meer moois. Erwin Zijleman
Leon van Leon Bridges is verkrijgbaar via de Mania webshop: