Hoeveel goede ideeën kun je kwijt in een song van zes minuten? Heel veel als het aan Wallice ligt. De muzikante uit Los Angeles gaat helemaal los in de openingstrack van haar debuutalbum en maakt wat mij betreft direct een onuitwisbare indruk. Dat is ook nodig, want de concurrentie in het genre is moordend. Wallice schakelt makkelijk tussen indiepop en indierock, beschikt over een mooie en aangename stem en heeft vakkundige producers ingeschakeld voor een veelkleurig en interessant geluid. The Jester is een album vol aanstekelijke popsongs, maar het zijn ook popsongs met inhoud, waardoor het debuutalbum van Wallice eigenlijk steeds interessanter wordt.
Hoeveel ruimte is er nog voor jonge vrouwelijke singer-songwriters die het leven niet altijd door een roze bril bekijken, een voorliefde hebben voor indiepop of indierock en in hun teksten het thema ‘coming of age’ als favoriete onderwerp hebben? Niet heel veel zou ik zeggen, maar gezien mijn zwak voor het genre probeer ik het met ieder nieuw album dat in dit hokje past.
Het is hierbij wel zo dat een album direct in de openingstrack indruk moet maken, want gezien het aanbod ben ik niet erg geduldig. Het was een relatief eenvoudige opgave voor Wallice, want haar debuutalbum The Jester opent fantastisch. Het toepasselijk getitelde The Opener doet zijn best om in bijna zes minuten alles te laten horen dat Wallice te bieden heeft en dat is veel.
Wallice is het alter ego van de Amerikaanse muzikante Wallice Hana Watanabe, die is geboren en getogen in Los Angeles en al een tijdje actief is in de muziek. Dat levert deze week haar debuutalbum op en dat opent zoals gezegd fascinerend. The Opener laat zich bijna beluisteren als een mini rockopera en laat zowel in de muziek als in de zang continu andere dingen horen.
In de meer ingetogen eerste passages hoor je dat de muzikante uit Los Angeles beschikt over een hele mooie stem. Het is een stem die aansluit bij andere mooie stemmen in de indiepop van het moment, maar de stem van Wallice klinkt net wat zuiverder en geschoolder. Wanneer The Opener wat meer uitbarst hoor je dat ze ook krachtiger kan zingen en met rock overweg kan en later op het album maakt ze ook indruk met een flink bereik. In muzikaal opzicht is The Opener nog wat diverser. De track put afwisselend uit de folk, de pop en de rock en dan vooral de indie varianten en de verschillende invloeden lopen naadloos in elkaar over.
Een track van zes minuten is bijna nooit een perfect popliedje, maar Wallice laat direct horen dat ze de kunst van het schrijven van dit soort popliedjes wel verstaat. Dat bewijst ze in de tracks die volgen. The Jester staat vol met bijzonder lekker in het gehoor liggende popsongs, maar het zijn ook songs die de nieuwsgierigheid en de fantasie prikkelen.
In de muziek op het album slaat Wallice steeds weer net wat andere wegen in. Hiervoor worden af en toe flink wat synths gebruikt, maar die worden steeds op net wat andere wijze ingezet. Ook gitaren hebben overigens hun weg gevonden naar het album. Het klinkt over het algemeen aanstekelijk en toegankelijk, maar het leuke van The Jester is dat het album ook in iedere song wel even het experiment opzoekt. Het debuutalbum van Wallice is hierdoor een toegankelijk en aantrekkelijk popalbum, maar ik vind het ook een spannend album.
Wallice weet wat mij betreft makkelijk op te vallen binnen het enorme aanbod van het moment en ondanks het feit dat het wel heel erg druk is in de genres waarin ze opereert schat ik haar kans op succes redelijk hoog in. Dat succes verdient ze, want The Jester is in alle opzichten een knap gemaakt album, dat overloopt van de belofte en deze belofte in een deel van de songs ook al waarmaakt.
Ook de productie van The Jester valt overigens in positieve zin op en dat is ook niet zo gek gezien de bijdragen van gelouterde krachten David Marinelli en Mikey Freedom Hart. Ze hebben The Jester van Wallice volgestopt met veelkleurige klanken en bijzondere wendingen, maar desondanks klinkt het album licht en luchtig. Wat mij betreft moet Wallice een ster worden. Erwin Zijleman
