De naam van Judee Sill komt nog met enige regelmaat voorbij wanneer wordt gesproken over de grote folkzangeressen uit de vroege jaren 70 en met name die uit de Laurel Canyon scene, maar haar muziek is, zeker in de huidige tijd, nauwelijks bekend. Het is zonde, want het titelloze debuutalbum van Judee Sill uit 1971 is echt prachtig. Het is een album met mooie songs, wat spirituele teksten, fraaie orkestraties van strijkers en blazers, maar het is de prachtige heldere stem van Judee Sill die de meeste indruk maakt. De Amerikaanse muzikante had een behoorlijk heftige levenswandel, maar ze zingt op haar debuutalbum als een engel. Het is voor mij een onbetwiste klassieker.
Ik heb deze week relatief veel aandacht voor singer-songwriters op de krenten uit de pop en dus is het leuk om de wekelijkse greep uit de oude doos ook te richten op dit genre. Ik ben uitgekomen in de lente van 1971, want toen verscheen het debuutalbum van de Amerikaanse muzikante Judee Sill. Het is een naam die, ook op de krenten uit de pop, met enige regelmaat opduikt als vergelijkingsmateriaal in recensies van wat traditioneel aandoende folkalbums, maar de muziek van Judee Sill is helaas relatief onbekend.
Dat is ook niet zo gek, want ze maakte slechts twee albums. Na het titelloze debuutalbum uit 1971 verscheen in 1973 nog het album Heart Food, dat niet onder doet voor het debuut, al vind ik het debuut persoonlijk net wat indrukwekkender. Het zijn de twee hoogtepunten in de korte carrière van Judee Sill, die verder vooral te maken kreeg met diepe dalen.
Haar vader en broer overleden op jonge leeftijd, wat de interesse van Judee Sill in zowel religie en spiritualiteit als in meer occulte zaken versterkte. Ze kreeg al op jonge leeftijd te maken met een ernstige heroïneverslaving en zat zelfs even in de gevangenis. Desondanks kreeg ze een platencontract bij het label van David Geffen en lachte het succes haar kort toe. Judee Sill kon de heroïne even laten staan, maar toen de verslaving aanwakkerde en ze ook andere drugs ging nemen verslechterde haar situatie snel. Judee Sill overleed in 1979 aan een overdosis drugs en werd slechts 35 jaar oud.
Terug naar haar debuutalbum uit 1971, dat anders klinkt dan haar levensverhaal doet vermoeden. Op haar debuutalbum maakt Judee Sill het soort folk dat aan het begin van de jaren 70 veel vaker werd gemaakt in de Laurel Canyon bij Los Angeles. Judee Sill was nog onbekend toen ze haar debuutalbum opnam, maar het klinkt als een album waar flink wat geld in is gestoken.
Het is een album met een typisch jaren 70 geluid, dat af en toe wel wat doet denken aan het geluid op de albums van Carole King uit die tijd, zeker wanneer de piano domineert. Het debuutalbum van Judee Sill is echter ook voorzien van behoorlijk uitbundige orkestraties waarvoor strijkers en blazers zijn ingezet. Het klinkt bijna 55 jaar later wel wat gedateerd, maar ik vind de muziek op het album echt heel mooi, zeker wanneer Judee Sill er ook nog wat soul en gospel tegenaan gooit of een pedal steel opduikt.
Op basis van haar levenswandel zou je een ruwe en doorleefde stem verwachten, maar Judee Sill beschikt op haar debuutalbum over een engelachtige stem, die meer dan eens doet denken aan de zoetgevooisde zang van Karen Carpenter. De zang op het titelloze debuutalbum van Judee Sill is echt heel erg mooi en rechtvaardigt het feit dat ze ook al die jaren na haar trieste dood nog wordt genoemd als relevant vergelijkingsmateriaal voor de folkies van deze tijd.
Het is overigens ook razendknap hoe de stem van Judee Sill in meerdere lagen uit de speakers komt, wat met de opnamemiddelen die in 1971 beschikbaar waren een hele kunst was. Judee Sill was niet alleen een geweldige zangeres, maar ze schreef ook prima songs en interessante teksten. Ik geef direct toe dat ik zelf ook nog niet heel vaak naar Judee Sill had geluisterd, maar wat is dit een mooi, bijzonder en zeker ook invloedrijk album. Erwin Zijleman
