Iedereen die in 1999, net als ik, voor het eerst luisterde naar de stem van Macy Gray zal even hebben getwijfeld aan de kwaliteit van de cd of de cd-speler, maar bekomen van de eerste schrik was het ook een stem die op een of andere manier wel lekker klonk. Het debuutalbum van de Amerikaanse muzikante bleek bovendien een album met prima songs, in muzikaal opzicht stak het album uitstekend in elkaar en de songs van Macy Gray lieten bovendien een fraaie mix van oude en nieuwe soul, hiphop, R&B en pop horen. Macy Gray timmert nog altijd met succes aan de weg, maar het niveau van haar debuutalbum On How Life Is heeft ze wat mij betreft nooit meer gehaald.
Net als ik doet de Amerikaanse muziekwebsite Pitchfork iedere week op zondag een greep uit de oude doos, wat er vaak voor zorgt dat albums uit het verleden die ik al lang vergeten was weer aan de oppervlakte komen. De afgelopen week stond Pitchfork stil bij een album dat het omschreef als “a 1999 misunderstood album”. Het is een album dat ik destijds zelf ook heb aangeschaft, al had ook ik in eerste instantie wat moeite met de stem van de zangeres achter het album.
Het is een stem die Pitchfork als volgt omschrijft: “It’s a voice textured like steel wool, scratchy and worn, prone toward jazzy howls and spat-out asides delivered with laughter. But it’s also elastic enough to convey emotion with shocking precision”. Het is een stem die destijds ook een stuk minder precies en respectvol werd omgeschreven, want de zang op het album uit 1999 werd ook vergeleken met Donald Duck of getypeerd als “Nina Simone of Rod Stewart on Helium”.
Ik had zelf echt al heel lang niet meer naar het album geluisterd en ook de latere albums van de Amerikaanse zangeres waren al heel lang niet meer voorbij gekomen. In mijn herinnering viel het allemaal wel mee met de zang op het vorige week door Pitchfork weer opgeviste album, maar bij eerste beluistering van One How Life is van Macy Gray, want dat is het album waar het om gaat, moest ik inderdaad wel weer even wennen aan de stem van de Amerikaanse zangeres. Ik vind de genuanceerde beschrijving van Pitchfork overigens behoorlijk treffend, want de zang van Macy Gray op haar debuutalbum heeft inderdaad iets ruws en rasperigs, maar haar stem doet op On How Life Is ook veel moois.
Ik was niet alleen de stem van Macy Gray vergeten in de 25 jaren die zijn verstreken sinds de release van het album, maar ook in muzikaal opzicht is On How Life Is een spannender album dan in mijn herinnering. In deze herinnering maakte Macy Gray op haar debuut lekker in het gehoor liggende maar niet heel bijzondere neo-soul, maar als ik het album nu beluister vind ik het niet eens zo heel ver verwijderd van het een jaar eerder zo stevig geprezen The Miseducation Of Lauryn Hill van Lauryn Hill. On How Life Is bevat zeker invloeden uit de neo-soul, maar ook invloeden uit de R&B, de hiphop en de vintage soul hebben hun weg gevonden naar het debuutalbum van Macy Gray.
Ik ben de Amerikaanse zangeres na haar behoorlijk succesvolle debuutalbum nog een tijd blijven volgen en besprak ruim tien jaar geleden ook nog twee van haar albums, maar On How Life Is blijft wat mij betreft het sterkste album van Macy Gray. Het is een album waar ik echt al twintig jaar niet meer naar had geluisterd, maar waar ik in de lentezon van het moment toch weer vrolijk van wordt.
Het is natuurlijk even wennen aan de zang, maar uiteindelijk hoor ik toch vooral een prima soulzangeres. On How Life Is is ook een album vol geweldige muzikanten en het is een album waar producer Andrew Slater zijn stempel op drukt. Het is een producer wiens cv zeker niet zo goed gevuld is als dat van de topproducers van de afgelopen twee decennia, maar die voor mij alleen vanwege het produceren van het debuutalbum van Fiona Apple al een legendarische status heeft. Die legendarische status heeft Macy Gray ook en dat dankt ze allemaal aan On How Life is. Erwin Zijleman
