Halverwege de jaren 90 raakte ik langzaam maar zeker steeds meer geïnteresseerd in vrouwelijke singer-songwriters. Tussen mijn favoriete albums van vrouwelijke singer-songwriters uit dit decennium zit zeker Moon Pix van Cat Power. Het was het eerste album van het alter ego van Chan Marshall dat ik beluisterde en ik vind het nog altijd haar beste album. Moon Pix is ongepolijst en soms wat stekelig, maar het is ook een intiem en emotievol album, waarop Chan Marshall op bijzondere wijze de singer-songwriter in zichzelf ontdekt. Het oeuvre van de Amerikaanse muzikante is helaas wat wispelturig, maar het intense en indringende Moon Pix is en blijft een prachtig album.
De Amerikaanse muzikante Chan Marshall, beter bekend onder de naam Cat Power, leverde in 2018 met Wanderer een van haar beste albums tot dat moment af. Het is een album dat verscheen na een stilte van zes jaar en dat volgde op twee net wat mindere albums.
Sindsdien ben ik helaas niet volledig overtuigd van de productie van Chan Marshall, want sinds Wanderer hebben we het moeten doen met een aardig tussendoortje met covers en een remake van het legendarische concert dat Bob Dylan in 1966 gaf in de Londense Royal Albert Hall. Het is het concert dat de boeken in is gegaan als het concert waarin Bob Dylan door iemand in het publiek Judas werd genoemd, al was dat feitelijk een paar dagen eerder in Manchester. Chan Marshall eert de oude meester op zich op fraaie wijze, maar uiteindelijk heb ik maar één keer geluisterd naar het meest recente album van Cat Power.
Hoe anders was het in 1998, toen ik haar album Moon Pix ontdekte. Het was mijn eerste kennismaking met de muziek van Cat Power, maar het was al haar vierde album. Moon Pix was wel het album waarmee Chan Marshall doorbrak naar een groter publiek en waarop ze zich voor het eerst als folky singer-songwriter manifesteerde. Ik vind het nog altijd haar beste album, al heb ik ook wel wat met het eerder genoemde Wanderer en met het soulvolle en wat meer gladgestreken The Greatest uit 2006.
Op Moon Pix klinken de songs van Cat Power nog een stuk ruwer en stekeliger en hoewel ik dat niet altijd aansprekend vind pakt het op het vierde album van Cat Power echt geweldig uit. Chan Marshall nam haar vierde album op in Australië en werd onder andere bijgestaan door twee leden van The Dirty Three (gitarist Mick Turner en drummer Jim White).
Moon Pix is een album zonder opsmuk. Je hoort vooral de akoestische of elektrische gitaar, een subtiele ritmesectie en hier en daar een fluit. De sobere instrumentatie staat volledig in dienst van de zang van Chan Marshall. Het is een zang die in 1998 ook wel gemengde reacties opriep en in mijn omgeving had destijds echt niemand iets met de stem van Chan Marshall.
Zelf was ik direct gecharmeerd van de wat ongepolijste maar ook mooie en emotievolle zang van Chan Marshall, die ook perfect past bij de even ongepolijste muziek op het album. Ook de songs van Cat Power op Moon Pix spraken me in 1998 onmiddellijk aan en zijn me nog steeds dierbaar.
Het verhaal achter het album is ook mooi. Chan Marshall schreef de meeste songs voor het album in één nacht, nadat ze was ontwaakt uit een buitengewoon heftige en zeer beangstigende nachtmerrie. Het heeft gezorgd voor een serie zeer intense songs. Het zijn songs die zoals gezegd wat ongepolijst kunnen klinken, maar de songs op Moon Pix hebben ook een bijzondere ruwe schoonheid.
Ik had om onduidelijke redenen al lang niet meer naar Moon Pix geluisterd, maar ben sinds kort weer helemaal in de ban van het album dat in 1998 zoveel impact had en dat een van de albums was die mijn liefde voor vrouwelijke singer-songwriters hebben aangewakkerd. De laatste jaren valt de muziek van Cat Power me toch wat tegen, maar ze heeft ook een aantal geweldige albums op haar naam staan, met wat mij betreft het beangstigend intense Moon Pix als onbetwist hoogtepunt. Erwin Zijleman
Moon Pix van Cat Power is verkrijgbaar via de Mania webshop: