De Britse band Moreish Idols heeft zich op haar debuutalbum onder andere laten beïnvloeden door invloeden uit de Canterbury scene en dat zijn invloeden die niet al te vaak meer te horen zijn. Het zorgt er voor dat All In The Game anders klinkt dan de meeste andere albums van het moment. De Britse band laat zich door veel meer beïnvloeden en laat een geluid horen dat zowel opwindend als rustgevend kan klinken. Het is een mooie tegenstelling die er voor zorgt dat het debuut van Moreish Idols het ene moment muziek bevat waarbij het heerlijk wegdromen is, waarna je het volgende moment weer op het puntje van je stoel zit. Het is een album waar wat mij betreft best wel wat drukker over gedaan mag worden.
De Britse producer Dan Carey begon ongeveer tien jaar geleden met de nodige ambitie het platenlabel Speedy Wunderground, dat sindsdien aardig aan de weg timmerde. Dan Carey timmerde nog veel steviger aan de weg als producer van albums van onder andere Kae Tempest, Bat For Lahes, Goat Girl, Fontaines D.C., Caroline Polachek, Wet Leg en Squid en is inmiddels een van de meest gevraagde producers van het moment.
De producer is ook van de partij op het debuutalbum van de Britse band Moreish Idols, die onderdak heeft gevonden bij het Speedy Wunderground label. Ik kwam de naam van de band tegen in de week van de release van All In The Game, dat op de website waarvan ik de naam ben vergeten het label postpunk kreeg opgeplakt. Omdat ik ben uitgekeken op alles dat de huidige postpunk golf heeft voortgebracht liet ik het album liggen, maar het debuutalbum van Moreish Idols heeft maar zeer zelden iets met postpunk te maken.
De muziek van de band uit Londen bevat in een enkele track misschien wel wat invloeden uit de postpunk, maar invloeden uit het genre spelen op All In The Game zeker geen voorname rol. Het is niet eens zo makkelijk om aan te geven welke invloeden dan wel een belangrijke rol spelen op het album.
Af en toe heeft het wel wat van de muziek die in de jaren 70 in de Canterbury scene werd gemaakt door bands als Caravan. In deze Canterbury scene werden invloeden uit de jazz, (prog-)rock en psychedelica vermengd tot een uniek geluid. Het is een geluid dat invloed heeft gehad op het geluid van Moreish Idols, dat echter ook wel raakt aan het geluid van bands van het moment als Black Country, New Road en Black Midi.
De muziek van Moreish Idols klinkt het opwindendst wanneer wat tegendraadse bijdragen van de saxofoon een voorname rol spelen, maar de muziek van de band uit Londen kan ook verrassend gezapig klinken. Aangenaam gezapig overigens, want ik ben zeer gecharmeerd van All In The Game.
Zeker wanneer de band een redelijk ingetogen en wat loom geluid neerzet zijn invloeden uit de jaren 70 belangrijker dan invloeden uit het heden. In dit geluid domineren fraaie gitaarakkoorden, die de muziek van de band ook een folky karakter geven. Het wordt gecombineerd met een wat psychedelisch spelende ritmesectie, jazzy saxofoonspel en synths die juist weer doen denken aan de progrock uit vervlogen tijden met hier en daar een vleugje uit de Berlijnse periode van Bowie. Het vloeit fraai samen met wat dromerige zang en op zijn tijd mooie harmonieën.
Omdat ik hectische postpunk met een irritante praatzanger had verwacht werd ik totaal verrast door de ingetogen en vaak wat dromerige klanken van Moreish Idols. All In The Game is sindsdien een graag geziene gast in de cd speler, zeker als ik even behoefte heb aan rust. Het betekent overigens zeker niet dat de muziek van de Britse band saai is, want het tempo wordt ook wel degelijk opgevoerd op het album, dat zich dan opeens beweegt richting de hoogtijdagen van een band als Pavement.
All In The Game heeft er overigens ook voor gezorgd dat ik me weer wat verdiept heb in de muziek van de inmiddels bijna vergeten Canterbury scene, wat een bonus is. Alles waar Dan Carey zijn naam onder zet wordt momenteel groot en wat mij betreft gebeurt dit ook met Moreish Idols, dat een aangenaam maar ook interessant klinkend album heeft afgeleverd. Erwin Zijleman
