Het oeuvre van Sierra Hull was me tot dusver grotendeels onbekend, maar haar nieuwe album A Tip Toe High Wire bevalt me wel. De Amerikaanse muzikante maakte in het verleden vooral bluegrass en invloeden uit dit genre spelen ook op haar nieuwe album een belangrijke rol. Je hoort het in het virtuoze snarenwerk van Sierra Hull en haar medemuzikanten en je hoort het in de mooie heldere stem van de Amerikaanse muzikante. Het is echter zeker niet alleen bluegrass dat is te horen op het album, waardoor het album voor een brede groep liefhebbers van Amerikaanse rootsmuziek interessant is. Een aangename verrassing wat mij betreft dit nieuwe album van Sierra Hull.
Ik heb in het verleden meer dan eens geluisterd naar de albums van de Amerikaanse muzikante Sierra Hull. Ik heb dat waarschijnlijk vooral gedaan op momenten dat ik niet erg vatbaar was voor de verleidingen van door bluegrass gedomineerde Amerikaanse rootsmuziek, want ik besprak nog niet eerder een album van Sierra Hull.
Zeker op haar eerste albums maakte ze muziek met vooral invloeden uit de bluegrass, maar op de wat recentere albums van de Amerikaanse muzikante hoor je ook andere invloeden uit de Amerikaanse rootsmuziek. Het is niet anders op het onlangs verschenen A Tip Toe High Wire, dat ik bij eerste beluistering liet liggen omdat ik toen kennelijk ook niet in de stemming was voor bluegrass.
Ook op haar nieuwe album maakt Sierra Hull zeker geen geheim van haar liefde voor het genre. Je hoort het in de songs die worden gedomineerd door virtuoos en razendsnel snarenwerk, maar het nieuwe album van Sierra Hull kan meerdere kanten op. Ook met de door invloeden uit de bluegrass gedomineerde songs op A Tip Toe High Wire is overigens helemaal niets mis, want het snarenwerk in deze songs is echt prachtig en hetzelfde kan gezegd worden van de heldere stem van Sierra Hull, die af en toe wel wat doet denken aan die van Alison Krauss.
De Amerikaanse muzikante kan zelf uitstekend uit de voeten op de gitaar en de mandoline, terwijl de leden van haar band, met wie ze het album opnam, ook onder andere extra gitaren en viool toevoegen. Zeker als het snarenwerk de snelheidsrecords breekt en het de kant op gaat van muzikaal spierballenvertoon verlies ik de songs wat uit het oog, maar over het algemeen genomen zijn de songs van Sierra Hull op A Tip Toe High Wire van hoog niveau.
Ook op haar nieuwe album laat Sierra Hull, die ook nog wordt bijgestaan door legendarische muzikanten als Béla Fleck en Tim O’Brien, horen dat ze binnen de Amerikaanse rootsmuziek op een breder terrein uit de voeten kan dan in het verleden, waardoor het album ook interessant is voor liefhebbers van Amerikaanse rootsmuziek die bluegrass bij voorkeur gedoseerd tot zich nemen.
Ik reken mezelf ook tot deze groep, maar ik merk dat ik steeds enthousiaster wordt van het nieuwe album van Sierra Hull. Stiekem raak ik toch wel onder de indruk voor het hoogstaande snarenwerk op het album, maar het zijn vooral de songs van Sierra Hull en haar stem die mij steeds nadrukkelijker overtuigen van de kwaliteit van haar nieuwe album.
Het is een album waar ik overigens naar ging luisteren nadat ik op meerdere websites de kop “Sierra Hull goes indie” was tegengekomen. Ik dacht even dat dit met de muziek op het album te maken had, maar het betekent alleen dat de Amerikaanse muzikante haar nieuwe album zelf heeft uitgebracht, wat overigens wel respect afdwingt.
Met haar vorige album sloeg de Amerikaanse muzikante al een brug naar een breder publiek binnen de Amerikaanse rootsmuziek en dit doet ze nog wat nadrukkelijker op A Tip Toe High Wire, overigens zonder zich te vervreemden van de liefhebbers van bluegrass. Ik liet de albums van Sierra Hull tot dusver liggen, maar dat heeft het voordeel dat ik nu opeens een handvol prima albums heb ontdekt, want ook de pure bluegrass albums van de Amerikaanse muzikante zijn echt prima. Erwin Zijleman