Sharon Van Etten leverde onlangs het eerste album af dat ze samen met een band maakte. Het album van Sharon Van Etten & The Attachment Theory liet een wat steviger en door synths gedomineerd geluid horen, al lag het album ook zeker in het verlengde van zijn twee directe voorgangers. Nadat het album was verschenen ging het toch nog opeens hard met de kaartverkoop, waardoor Sharon Van Etten en haar band op 8 maart in een uitverkocht Paradiso stonden.
De zaal werd opgewarmd door de Britse muzikante Nabihah Iqbal, die in 2023 met DREAMER een heel aardig album afleverde. De bas en drums had ze voor de gelegenheid ingeblikt, maar samen met een medemuzikant tekende ze wel voor breed uitwaaiende gitaarlijnen. Het deed allemaal wel wat denken aan de postpunk uit de jaren 80, zeker toen ze er ook nog eens een heel behoorlijke versie van A Forest van The Cure uitgooide. Stiekem toch maar even in de gaten houden deze Britse muzikante.
Dan de hoofdact. Sharon Van Etten en haar band The Attachment Theory openden met tracks van het onlangs verschenen album en songs van dat album domineerden uiteindelijk ook de zestien songs tellende setlist, die uiteraard ook publieksfavorieten als Every Time the Sun Comes Up en Seventeen bevatte. Sharon Van Etten begon ooit als folkie, schoof vervolgens de kant van de indierock op, maar heeft nu haar hart verloren aan een door synths gedomineerd geluid met flarden new wave en postpunk uit de jaren 80.
Het geluid van The Attachment Theory was zeker in de songs van het laatste album behoorlijk zwaar aangezet met flink wat keyboards en de zwaar aangezette baslijnen van de opvallende bassist van de band. Het leverde een zwaar en ook wel wat dof geluid op en zeker in het begin van de set kwam Sharon Van Etten er nauwelijks overheen met haar stem. De mix verbeterde af en toe wel iets, maar gedurende het hele concert kreeg de veelzijdige stem van de Amerikaanse muzikante niet de aandacht van de mixer die haar stem zo verdient, wat jammer was.
Ondanks de vrij belabberde mix viel er wel degelijk veel te genieten. Sharon Van Etten en haar band hadden er duidelijk zin in en tekenden voor een hecht bandgeluid. Net als het geluid van de support act Nabibah Iqbal deed ook het geluid van Sharon Van Etten & The Attachment Theory me met grote regelmaat denken aan new wave en postpunk uit de jaren 80, met de muziek van Siouxsie & The Banshees als belangrijk ijkpunt. De band speelde met veel passie en kreeg een vol Paradiso uiteindelijk makkelijk mee.
De ruim vijf kwartier durende show liet wat mij betreft horen dat Sharon Van Etten klaar is voor grotere zalen, al adviseer ik haar wel om een andere geluidsman aan te nemen. Een betere mix had van dit interessante concert immers een imponerend concert kunnen maken. Erwin Zijleman