Review: There's A Tuesday - Blush

Nieuw-Zeeland heeft een stevige reputatie wanneer het gaat om nagenoeg perfecte en zonnige popsongs en voegt met het debuutalbum van There’s A Tuesday uit Christchurch een volgende prachtplaat toe
Zonder de wekelijkse nieuwsbrief van Flying Out zou ik het debuutalbum van de Nieuw-Zeelandse band There’s A Tuesday nooit hebben ontdekt en wat is het weer een geweldige tip van de muziekwinkel uit Auckland. There’s A Tuesday maakt op Blush indiepop, indierock en indiefolk en vindt de balans tussen sprankelende pop en intieme folk. In muzikaal en productioneel opzicht klinkt het allemaal waanzinnig lekker en ook de songs van de band zijn uitstekend, maar het is vooral de stem van Minnie Robberds die goed is voor de ultieme verleiding en het kippenvel. Het levert een album op dat doet uitzien naar een geweldige zomer, maar ook goed is voor alle andere seizoenen.

De wekelijkse nieuwsbrief van de Nieuw-Zeelandse muziekwinkel Flying Out had slechts drie korte zinnetjes over voor het vorige maand al verschenen debuutalbum van de band There’s A Tuesday, maar het was voor mij genoeg om te gaan luisteren naar Blush. Mijn conclusie was al snel dat Flying Out best wat superlatieven en uitroeptekens toe had mogen voegen aan de aanprijzing van het album, want There’s A Tuesday heeft wat mij betreft een geweldig debuutalbum afgeleverd. 

Het is een album dat een zomerse zaterdag voorziet van nog net wat meer glans, maar het is ook een album dat veel langer mee gaat dan slechts één zomerdag in mei. Flying Out is in de uitgebreidere beschrijving van het album nog wat enthousiaster over het eerste album van There’s A Tuesday, maar de rest van de Nieuw-Zeelandse muziekpers doet er nog een schepje bovenop. 

Blush wordt onder andere “wildly impressive” genoemd en iedereen is het er over eens dat There’s A Tuesday een enorme aanwinst is voor de muziekscene van Aotearoa (Nieuw-Zeeland). Ik kan me hier volledig in vinden, want ik ben echt diep onder de indruk van de muziek van de band uit Ōtautahi (Christchurch). 

There’s A Tuesday doet op Blush eigenlijk alles goed. De Nieuw-Zeelandse band heeft elf zeer aansprekende songs geschreven en het zijn songs die je een goed gevoel geven, maar die je ook raken. There’s A Tuesday maakt op Blush vooral indiepop, indierock en indiefolk en kan in alle drie de genres uitstekend uit de voeten. 

De ingetogen en wat folky klinkende songs moeten het hebben van de emotie, maar het album bevat ook een aantal zeer melodieuze en wat meer uptempo songs, die het humeur een geweldige boost geven. De wat aanstekelijker klinkende songs strooien flink met zonnestralen en overtuigen makkelijk, maar ook de wat meer introspectieve songs dringen zich heel snel op. 

Het album werd geproduceerd door de mij onbekende Will McGillivray. Het is een producer met een nog niet heel omvangrijk CV, maar met Blush van There’s A Tuesday levert hij fraai werk af. De zang komt echt prachtig door de speakers, terwijl de muziek op het album continu warm en ruimtelijk klinkt. Het is muziek die op het eerste gehoor vooral aangenaam klinkt, maar ook vol zit met subtiele maar zeer waardevolle details. 

Ik ben nog niet toe gekomen aan de zang, maar het is vooral de stem van zangeres Minnie Robberds, die van Blush zo’n imponerend debuutalbum maken. De Nieuw-Zeelandse muzikante beschikt over een hele mooie stem, maar het is ook een stem die in iedere song weer net iets anders kan klinken en die veel gevoel bevat. 

Blush van There’s A Tuesday doet me bij vlagen denken aan het debuutalbum van boygenius, waarbij Minnie Robberds afwisselend Phoebe Bridgers, Julien Baker en Lucy Dacus is. Blush heeft ook wel wat van de allerbeste momenten van K’s Choice, maar de muziek van de band uit Christchurch heeft ook de lastig te definiëren maar absoluut aanwezige Nieuw-Zeelandse touch. 

Blush opent fantastisch, maar elf songs later is duidelijk dat There’s A Tuesday het hoge niveau een album lang vasthoudt. Er komt de laatste tijd echt heel veel uitstekende rootsmuziek uit Nieuw-Zeeland, maar There’s A Tuesday laat horen dat het land ook nog altijd een voedingsbodem is voor perfecte popsongs. Jaarlijstjesmateriaal, dat is zeker. Erwin Zijleman

De muziek van There's A Tuesday is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Nieuw-Zeelandse band: https://theresatuesday.bandcamp.com/album/blush.

Review: Moontype: I Let The Wind Push Down On Me

Moontype leverde vier jaar geleden een heel aardig debuut af, maar heeft sindsdien een behoorlijke groeispurt gemaakt, wat met I Let The Wind Push Down On Me een mooi en fantasierijk album oplevert
Luister naar I Let The Wind Push Down On Me van de Amerikaanse band Moontype en je wordt in eerste instantie betoverd door de bijzonder mooie en bedwelmende stem van Margaret McCarthy. Na de mooie stem volgt het al even mooie gitaarwerk op het album en ook de rest van de muziek op I Let The Wind Push Down On Me is prachtig. Moontype maakte op haar debuutalbum al indruk met bijzondere songs, maar de wat complexere songs op het nieuwe album prikkelen de fantasie nog een stuk intenser. Met name de Amerikaanse muziekpers is heel enthousiast over het tweede album van de band uit Chicago, maar dit album mogen we hier ook niet laten liggen.

I Let The Wind Push Down On Me van Moontype stond de afgelopen week in flink wat lijstjes met de meest interessantste albums van deze week. Daar kon ik me bij beluistering wel in vinden, want het is inderdaad een erg leuk album. Ik dacht met Moontype een nieuwe band op het spoor te zijn, maar op Spotify zag ik vervolgens ook het album Bodies Of Water uit het voorjaar van 2021 en dat kwam me bekend voor. 

Het is een album dat ik destijds inderdaad heb besproken op de krenten uit de pop en als volgt omschreef: “Moontype heeft op haar debuut genoeg aan gitaar, bas, drums en zang, maar weet met bescheiden middelen een gevarieerd geluid te creëren, dat zich steeds nadrukkelijker opdringt”. Het is een omschrijving waar ik nog steeds achter sta, want toen ik Bodies Of Water eerder deze week weer eens beluisterde sprak het album me direct weer aan. 

Dat ik het debuutalbum van Moontype in 2021 weer snel vergeten ben begrijp ik eerlijk gezegd ook wel, want de band uit Chicago, Illinois, maakt op haar debuutalbum de mix van indierock, indiepop en indiefolk die door heel veel bands wordt gemaakt. Het debuutalbum van Moontype viel ondanks een heel behoorlijk niveau dan ook niet op in 2021, maar ik schat de kansen van de Amerikaanse band vier jaar later hoger in. 

Op I Let The Wind Push Down On Me laat Moontype immers een interessanter geluid horen en het is bovendien een geluid dat veel mooier klinkt dan het geluid op Bodies Of Water. De band is van een drietal een viertal geworden en heeft een extra gitarist in de gelederen. Bovendien voegen gastmuzikanten dit keer ook subtiele bijdragen van synths toe, wat het geluid van Moontype wat rijker en veelzijdiger maakt. 

Het is een geluid dat direct vanaf de openingstrack ook wat complexer en avontuurlijker is, al verliest Moontype ook op I Let The Wind Push Down On Me de lekker in het gehoor liggende popsong niet uit het oog. Het klinkt af en toe wat minder ruw en juist wat melodieuzer dan op het debuutalbum, maar de scherpe randjes zijn zeker niet verdwenen. 

Ook op I Let The Wind Push Down On Me valt vooral de stem van zangeres Margaret McCarthy op. Het is een stem die perfect zou passen bij wat zweverige dreampop of zelfs in het soort muziek dat Cocteau Twins ooit maakte, maar ook in de indierock songs van Moontype valt de stem van Margaret McCarthy in positieve zin op. Het is een hoge en geschoold klinkende stem, die zich in kwalitatief opzicht makkelijk weet te onderscheiden van de meeste andere stemmen van het moment. 

Dat doet Moontype ook in muzikaal opzicht, want net als op het debuutalbum staat de band uit Chicago garant voor een veelkleurig geluid, dat zowel in de stevigere als in de meer ingetogen songs zeer aanspreekt. Het zit allemaal wat complexer in elkaar dan op het debuutalbum, waardoor je de songs op I Let The Wind Push Down On Me wat vaker moet horen voor ze helemaal geland zijn. 

Dan hoor je ook nog wat beter hoe mooi en inventief de soms bijna proggy gitaarlijnen op het album zijn en hetzelfde geldt ook voor het baswerk van Margaret McCarthy en het drumwerk op het album. Moontype maakte met haar debuutalbum misschien net niet genoeg indruk om er uit te springen in het aanbod van dat moment, maar dat lukt de band wat mij betreft wel met het nog veel betere tweede album. Erwin Zijleman

De muziek van Moontype is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Amerikaanse band: https://moontype.bandcamp.com/album/i-let-the-wind-push-down-on-me.

Review: Sedona - Getting Into Heaven

Sedona valt met haar debuutalbum Getting Into Heaven op binnen de indiepop en indierock van het moment, maar kleurt ook op fraaie en aangename wijze ver buiten de hokjes van deze momenteel overvolle genres
Getting Into Heaven van Sedona is een album dat zich makkelijk opdringt, maar dat interessanter wordt wanneer je er vaker naar luistert. Het project van de Amerikaanse muzikante Rachel Stewart klinkt fris en eigentijds, maar laat ook zeker flarden horen van muziek uit de jaren 90. In muzikaal opzicht klinkt het allemaal mooi en interessant en de songs op Getting Into Heaven trekken makkelijk de aandacht. Het sterkste wapen van Sedona is echter de stem van Rachel Stewart, die wat mij betreft indruk maakt als zangeres. De Amerikaanse muzikante beschikt over een karakteristiek maar ook veelzijdig stemgeluid, dat van Getting Into Heaven een uitstekend album maakt.

Getting Into Heaven van Sedona werd vorige week aangeprezen door de Amerikaanse muziekwebsite Paste, die nog altijd goed overweg kan met jonge vrouwelijke singer-songwriters in de indiepop en indierock. Ik ben ondanks het enorme aanbod zelf ook nog niet uitgekeken op albums in het genre en ik kan wel wat met het tweede album van Sedona. 

Sedona is een project van de Amerikaanse muzikante Rachel Stewart, die aan het begin van de coronapandemie haar eerste EP uitbracht, maar haar net opgestarte carrière vervolgens snel tot stilstand zag komen. Die carrière krijgt deze week een vervolg met Getting Into Heaven en ik vind het een interessant album. 

Ik noemde Sedona hierboven al een exponent van de indiepop en indierock van het moment en dat is niet voor niets. In een aantal tracks op haar debuutalbum (luister maar eens naar She's So Pretty) maakt de muzikante uit Los Angeles muziek die aansluit bij die van de smaakmakers in het genre, overigens zonder dat ik vind dat de muziek van Sedona ergens erg op lijkt. 

Dat laatste heeft alles te maken met het feit dat Sedona ook muziek maakt die herinnert aan de indierock uit de jaren 90. Rachel Stewart is naar verluidt gek op Exile In Guyville van Liz Phair. Dat is goed te horen op Getting Into Heaven, dat af en toe klinkt als een album uit de jaren 90. Met Exile In Guyville van Liz Phair heeft Sedona wat mij betreft een van de beste albums uit de jaren 90 te pakken en bovendien een van de albums die mijn liefde voor vrouwelijke singer-songwriters ooit hebben aangewakkerd. 

Met de inspiratiebronnen van Sedona, die in een recent interview ook nog Fiona Apple noemde als muzikale held, zit het dus wel goed, maar ze heeft zelf ook het nodige te bieden. Ik ben zeer gecharmeerd van de zang van Rachel Stewart, die met veel expressie en gevoel zingt. Wanneer ze wat zachter zingt sluit ze aan bij veel zangeressen uit de indiepop van het moment, maar Getting Into Heaven biedt ook ruimte aan songs met meer uitgesproken zang en ook die is bij de Amerikaanse muzikante in goede handen. 

Het is zang met een eigenzinnig randje, waardoor Sedona uiteindelijk toch net wat anders klinkt dan de meeste andere vrouwelijke singer-songwriters in de indiepop en indierock van het moment. Ook in muzikaal opzicht is Sedona wat veelzijdiger dan de meeste andere jonge vrouwen uit deze genres. Ze kan uit de voeten met ingetogen folksongs maar ook met vol klinkende pop en rock, wat een verrassend veelzijdig album oplevert. Het is een album dat door die veelzijdigheid misschien ook wat makkelijker tussen wal en schip valt, al kan ik me ook voorstellen dat Sedona met een paar goede video’s op TikTok snel uitgroeit tot een muzikante die moeiteloos grotere zalen vult. 

Ik was in eerste instantie zelf vooral gecharmeerd van de songs die vooral aansluiten bij de indiepop en indierock van het moment, maar inmiddels heb ik een voorkeur voor de songs die juist verder verwijderd zijn van de muziek die momenteel al in grote aantallen wordt gemaakt. Ik heb verder niet veel gelezen over het debuutalbum van Sedona de afgelopen week, maar wat mij betreft had Paste het weer bij het juiste eind met de selectie van Getting Into Heaven als een van de interessante albums van de afgelopen week. Erwin Zijleman

De muziek van Sedona is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Amerikaanse muzikante: https://thatgirlsedona.bandcamp.com/album/getting-into-heaven.

Review: Thalia Zedek Band - Boat Outside Your Window

Thalia Zedek heeft er inmiddels al een heel leven in de muziek op zitten, maar maakt, samen met haar band, ook op Boat Outside Your Window weer zeer aansprekende muziek met gedreven zang
Ik heb al heel lang een zwak voor de muziek van Thalia Zedek en de Amerikaanse muzikante stelt me eigenlijk nooit teleur. Dat doet ze ook niet met Boat Outside Your Windows, het nieuwe album van Thalia Zedek Band. Het is wederom een album met vooral invloeden uit de indierock en wat subtiele invloeden uit de Amerikaanse rootsmuziek. Het gitaarwerk op het album is zoals altijd prachtig, maar ook de ritmesectie en de pedal steel zijn van grote waarde. Dat is zeker ook de karakteristieke stem van Thalia Zedek, die haar songs voorziet van een bijzonder eigen geluid. Het is muziek die helaas slechts in kleine kring wordt opgepikt, maar hopelijk kan ook Boat Outside Your Window weer wat nieuwe zieltjes winnen.

De Amerikaanse muzikante Thalia Zedek gaat al sinds het eind van de jaren 70 mee. Ze speelde in talloze bands, waarvan Uzi, Live Skull en Come de bekendste zijn. Sinds het begin van dit millennium maakte ze eerst muziek onder haar eigen naam en vervolgens snel onder de naam Thalia Zedek band. 

Het heeft inmiddels een stapeltje uitstekende albums opgeleverd, die Thalia Zedek op zijn minst een cultstatus hebben opgeleverd. De Amerikaanse muzikante had meer verdiend, want haar op het legendarische Matador label verschenen solodebuut Been Here And Gone had alles wat nodig is om uit te groeien tot een klassieker. 

De albums van Thalia Zedek band die volgden deden niet al te veel onder voor het glorieuze solodebuut en zijn stuk voor stuk albums die in de smaak zouden moeten kunnen vallen bij liefhebbers van melodieuze indierock, al is dat zeker niet het enige genre waarin Thalia Zedek zich beweegt. 

De Amerikaanse muzikante, die ook de aandacht trekt met persoonlijke en maatschappelijk betrokken teksten, maakt muziek die zich niet makkelijk laat vergelijken met de muziek van anderen, al noem ik in de meeste van mijn recensies Patti Smith als vergelijkingsmateriaal. Dat heeft vooral te maken met de zang van Thalia Zedek, die niet door iedereen mooi wordt gevonden, maar die de muziek van Thalia Zedek Band wel voorziet van doorleving en urgentie. 

Thalia Zedek verhuisde na haar solodebuut naar het eigenzinnige label Thrill Jockey en is dat label nog steeds trouw. Het leverde deze week het album The Boat Outside Your Window op. Het is een album dat vanaf de eerste noten klinkt als een Thalia Zedek Band album. De openingstrack is melodieus maar ook ruw en ook dit keer is de stem van de Amerikaanse muzikante sfeerbepalend. Het is een stem die zoals gezegd niet iedereen kan waarderen, maar ik heb zelf een zwak voor de gedreven zang van Thalia Zedek en haar zeer karakteristieke stem. 

Het lastige van alle albums van Thalia Zedek Band is dat het op een of andere manier bekend en hierdoor vanzelfsprekend klinkt. Ook Boat Outside Your Window bevat weer indierock songs met een hang naar de jaren 90 en daar zijn er inmiddels heel veel van. Ik zit bij de songs van Thalia Zedek echter altijd vrijwel direct op het puntje van de stoel en dat is dit keer niet anders. Boat Outside Your Window klinkt inderdaad als een album dat ik in de jaren 90 ook zou hebben gekoesterd, maar het zou destijds absoluut met de betere albums mee hebben gekund. 

Thalia Zedek heeft ook dit keer wat te melden in de teksten, die zijn verpakt in sterke songs. Het zijn songs die misschien niet heel vernieuwend, maar wel bijzonder mooi zijn ingekleurd. De muziek op het album verziet de songs van Thalia Zedek van veel energie en dynamiek, maar de combinatie van gitaren en de pedal steel is ook bijzonder mooi en bovendien origineel in de toch wat stevigere songs van de muzikante uit Boston, Massachusetts. 

De muziek is bovendien gevangen in een fraaie productie, die prachtige wolken geluid uit de speakers laat komen. Ik ben zelf zoals gezegd een fan van de stem van Thalia Zedek en ik vind de nog net wat doorleefdere zang op Boat Outside Your Window nog mooier en indringender dan de zang op de vorige albums. Dat deze muzikante echt meer verdiend dan de cultstatus is voor mij nog altijd zeker. Erwin Zijleman

De muziek van Thalia Zedek band is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Amerikaanse band: https://thaliazedek.bandcamp.com/album/the-boat-outside-your-window.

Boat Outside Your Window van Thalia Zedek Band is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP (clear), 34,99 euro

LP, 32,99 euro

CD, 17,99 euro

Review: spill tab - ANGIE

Claire Chicha heeft als spill tab een fascinerend debuutalbum afgeleverd, waarop het in muzikaal opzicht alle kanten op kan, maar dat je steeds weer verrast met buitengewoon knappe en avontuurlijke songs
ANGIE van spill tab sneeuwde tussen alle releases van deze maand helaas wat onder en dat is zonde. Doodzonde, want het is een album dat zomaar kan uitgroeien tot een van de memorabele debuutalbums van 2025. Het project van Claire Chicha klinkt op het eerste gehoor misschien als wel erg veelkleurig en op hetzelfde moment wat lo-fi, maar de songs van de muzikante uit Los Angeles zijn stuk voor stuk parels. Het zijn songs die soms toegankelijk en soms wat experimenteler zijn en het zijn songs die niet goed in een hokje passen, maar spill tab weet op ANGIE continu de juiste snaar te raken. Het was voor mij ook een toevalstreffer, maar wat ben ik blij met dit album.

Met name Amerikaanse muziekwebsites zijn behoorlijk enthousiast over het album van spill tab, dat eerder deze maand verscheen. ANGIE, het debuutalbum van spill tab, is een album dat me zeker niet direct overtuigde, want de songs schieten alle kanten op en bewegen zich ook met enige regelmaat buiten mijn comfort zone. 

Ik werd wel direct gegrepen door het korte maar bijzonder mooie Adore Me, dat een aangename Billie Eilish vibe heeft en dat is een vibe die ik momenteel niet kan weerstaan. De naam van Billie Eilish is slechts een van de vele namen die opkomt bij beluistering van ANGIE. 

De afkomst van de vrouw achter spill tab is net zo veelkleurig als haar muziek. Claire Chicha werd geboren in het Thaise Bangkok en heeft een Frans-Algerijnse vader en een Koreaanse moeder, beiden muzikant. Ze zette haar eerste stapjes in de muziek in de avontuurlijk jazz-scene van Parijs, maar koos uiteindelijk jet Californische Los Angeles als thuisbasis. 

Zowel de jazz als haar Franse wortels komen met enige regelmaat voorbij op het debuutalbum van spill tab. De muziek op het album is soms complex, jazzy en onnavolgbaar en hoewel Claire Chicha op het debuutalbum van spill tab vooral in het Engels zingt komt er ook nog wel wat Frans voorbij. 

De songs op ANGIE hebben soms jazzy passages, maar bevatten ook flink wat invloeden uit de indiepop, de R&B en de hiphop. Het is een bonte mix van invloeden die soms toegankelijke en zelfs aanstekelijk klinkt, maar die ook het experiment op kan zoeken. Zeker wanneer invloeden uit de soul, funk en R&B domineren en de ritmesectie lekker loom speelt is de muziek van spill aangenaam zwoel, maar met name de elektronica op het album kan ook behoorlijk experimenteel klinken. 

Wanneer het experiment het wint wordt de muziek van spill tab een stuk ongrijpbaarder en hoor ik wel wat van yeule in de songs op ANGIE, maar niet veel later is ze hier mijlenver van verwijderd. Zeker bij eerste beluistering lijkt het debuutalbum van het project van Claire Chicha wat van de hak op de tak te springen. Dat wordt versterkt door het feit dat de muzikante uit Los Angeles werkte met een blik vol producers, die de muziek van spill tab meerdere kanten op sturen. 

De muzikante uit Los Angeles had zelf gelukkig ook een flinke vinger in de pap en droeg zowel bij aan de muziek op het album als aan de productie van het album. ANGIE is niet alleen aan album dat bol staat van de invloeden, maar dat ook invloeden uit verschillende tijden verwerkt. De muziek van spill tab klinkt fris en eigentijds, maar heeft soms ook een duidelijke jaren 80 sfeer, zeker wanneer ook nog een vleugje new wave wordt toegevoegd aan de muziek. 

Het debuutalbum van spill tab is in muzikaal opzicht een mooi en aangenaam, maar ook avontuurlijk en spannend album. Claire Chicha maakt ook zeker indruk als zangeres. In haar zang hoor je af en toe nog wat van de bedroom pop die ze in haar jongere jaren maakte, maar de zang op ANGIE kan ook zwoel en soulvol klinken of juist ruw en elektronisch vervormd. 

Ik moest een paar keer naar het debuutalbum van spill tab luisteren om het album op de juiste waarde te schatten, maar inmiddels begrijp ik de zeer lovende woorden van onder andere de Amerikaanse website Paste wel. ANGIE lijkt in Nederland wat tussen wal en schip gevallen, maar het is een buitengewoon interessant album dat zeker een kans verdient. Erwin Zijleman

De muziek van spill tab is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Frans-Koreaanse muzikante: https://spilltab.bandcamp.com/album/angie-1.

ANGIE van spill tab is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP, 26,99 euro

CD, 17,99 euro

Review: Squirrel Flower - Live At Top Note Theatre

Squirrel Flower heeft al een aantal uitstekende albums op haar naam staan en maakt nu indruk met een live album waarop ze alleen met haar elektrische gitaar en haar stem op indringende wijze haar songs vertolkt
De Amerikaanse muzikante Ella Williams maakte de afgelopen jaren een aantal uitstekende albums onder de naam Squirrel Flowers. Het zijn albums die nog wel wat breder opgepikt hadden mogen worden, maar die terecht konden rekenen op zeer positieve recensies. Dat Ella Williams ook op het podium indruk kan maken is te horen op het deze week verschenen live-album Live At Top Note Theatre. Om haar tienjarig jubileum in de muziek te vieren stond Squirrel Flower in Chicago op het podium voor een indrukwekkend concert. De Amerikaanse muzikante nam alleen haar elektrische gitaar mee, wat zorgt voor een sober maar zeer trefzeker geluid. Het wordt nog wat indrukwekkender door de geweldige stem van Ella Williams.

Toen ik jong was ging er voor mij echt niets boven een live-album en bij voorkeur een dubbel live-album. Het waren de albums waarop de rockbands die ik destijds adoreerde wat mij betreft op hun best waren. Een live-album was een aantal decennia geleden ook iets magisch, want je kreeg niet vaak de kans om jouw muzikale helden live te zien, maar een live-album bracht deze ervaring nog enigszins dichtbij. 

Het live-album heeft de magie van destijds grotendeels verloren. Op YouTube kun je van al je favoriete muzikanten eindeloos live-opnamen bekijken, dus waarom zou je je nog wagen aan een live-album. Bovendien klinken veel live-albums van het moment als veredelde studioalbums, die weinig tot niets toevoegen aan de studioalbums. Ik bespreek dan ook vrijwel nooit live-albums, maar maak deze week een uitzondering voor Live At Top Note Theatre van Squirrel Flower. 

Squirrel Flower is het alter ego van de uit Boston, Massachusetts, afkomstige Ella Williams, die inmiddels al een tijdje Chicago, Illinois, als thuisbasis heeft. De Amerikaanse muzikante is nog niet heel bekend, maar ze brengt inmiddels al zo’n tien jaar muziek uit. Haar debuutalbum uit 2015 heb ik destijds gemist, maar ik ontdekte Squirrel Flower via de in 2018 verschenen EP Contact Sports en was vervolgens zeer te spreken over I Was Born Swimming (2020), Planet (i) (2021) en Tomorrow's Fire (2023). 

Het zijn albums waarop Squirrel Flower indruk maakt met een hele mooie en krachtige stem en waarop ze deze stem soms omringt met folky gitaren, maar veel vaker met gruizige en behoorlijk stevig klinkende gitaren. Om tien jaar in de muziek te vieren trad Squirrel Flower begin dit jaar op in de legendarische concertzaal Metro in Chicago. Het is een niet al te grote zaal met een bijzondere sfeer, die goed past bij de muziek die Squirrel Flower maakt. 

De Amerikaanse muzikante staat vaak met een band op het podium, maar eerder dit jaar koos ze voor een solo optreden. Op Live At Top Note Theatre staat Ella Williams er, buiten twee gastoptredens van Sofia Jensen (Free Range) en Alynda Segarra (Hurray For The Riff Raff) helemaal alleen voor en moeten we het doen met haar elektrische gitaar en haar stem. 

Squirrel Flower kiest op haar live-album voor behoorlijk ruw elektrisch gitaarwerk en combineert dit met zeer emotievolle vocalen. Het levert bijzonder intieme maar ook behoorlijk heftige muziek op. Met name de zang op het album is zeer intens en eist nadrukkelijk de aandacht op. De wolken elektrische gitaren op de achtergrond ondersteunen de zang en dragen bij aan de wat unheimische of in ieder geval donkere sfeer op het album. 

Live At Top Note Theatre bevat een dwarsdoorsnede van het werk van Squirrel Flower en ook nog twee nieuwe songs. Door de sobere instrumentatie en de intense zang klinken de songs op het album totaal anders dan de originele versies, wat het live-album voorziet van meerwaarde. 

Het is ongelooflijk knap wat Ella Williams in haar eentje neerzet, maar de songs op Live At Top Note Theatre zijn ook bijzonder mooi. De zang is heftig maar komt ook keihard binnen en hetzelfde geldt voor het gitaarwerk op het album. De songs op Live At Top Note Theatre klinken misschien flink anders dan op de studioalbums, maar je hoort nog steeds de hoge kwaliteit. Live At Top Note Theatre is een gedurfd en opvallend mooi album. Erwin Zijleman

De muziek van Squirrel Flower is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Amerikaanse muzikante: https://squirrelflower.bandcamp.com/album/live-at-top-note-theatre.

Review: Florry - Sounds LIke...

De Amerikaanse band Florry bleef in 2023 nog wat in de schaduw van landgenoten Big Thief, maar deelt met het deze week verschenen en opvallend ruwe en energieke Sounds Like… een mokerslag uit
Wat is het lekker als je een nieuw album kunt openen met een track als First It Was A Movie, Then It Was A Book. Florry doet het en maakt direct indruk met een mix van countryrock en indierock, met geweldig gitaarwerk en met de rauwe maar ook zeer karakteristieke stem van zangeres Francie Medosch. Florry werd twee jaar geleden vooral vergeleken met Big Thief en dat is een vergelijking die nog steeds relevant is, al moet Big Thief eerst nog maar even een album als Sounds Like… afleveren. Florry haalde met haar vorige album al flink wat jaarlijstjes, maar het nieuwe album van de Amerikaanse band is nog een stuk beter en groeit ook nog wel even door.

De Amerikaanse band Florry bracht in de zomer van 2023 haar tweede album The Holey Bible uit. Het is een album dat me bij snelle beluistering zo deed denken aan het ruim een jaar eerder verschenen Dragon New Warm Mountain I Believe In You van Big Thief dat ik het album liet liggen. Ik ging pas goed luisteren naar het album van Florry toen The Holey Bible aan het eind van 2023 opdook in een aantal jaarlijstjes en uiteindelijk wist het album me toch te overtuigen. 

Vergeleken met Big Thief verwerkte Florry meer invloeden uit de alt-country in haar muziek en bovendien beschikte de band uit Philadelphia, Pennsylvania, in de persoon van Francie Medosch over een zangeres die met haar stem nog net wat meer tegen de haren in streek dan Big Thief’s Adrianne Lenker. De zangeres van Big Thief jaagt hier thuis al iedereen de gordijnen in met haar zang en over de zang van Francie Medosch had ik in eerste instantie ook zelf mijn twijfels, maar uiteindelijk gaf de bijzondere zang de muziek van Florry iets bijzonders. 

Florry keert deze week terug met een nieuw album en kan de leegte vullen die Big Thief sinds het begin van 2022 heeft achtergelaten. Sounds Like… opent een stuk ruwer en steviger dan het vorige album van Florry en klinkt een beetje alsof de Rolling Stones in de jaren 70 Mick Jagger aan de kant hebben gezet en hebben vervangen door Francie Medosch, die direct wat countryinvloeden toevoegde aan de muziek van de band. 

Natuurlijk zijn er ook dit keer raakvlakken met de muziek van Big Thief, dat af en toe ook stevig kan uitpakken en de zang van Francie Medosch zit nog steeds in de buurt van die van Adrianne Lenker. Florry opent Sounds Like… fantastisch met het bijna zeven minuten durende First It Was A Movie, Then It Was A Book, waarin de gitaren over elkaar heen buitelen, de pedal steel hier prachtig doorheen snijdt en Francie Medosch imponeert met haar rauwe strot. 

Ik had in 2023 wat tijd nodig om overtuigd te raken van de kwaliteiten van Florry, maar de band die inmiddels is uitgeweken naar Vermont walst met de geweldige openingstrack direct als een stoomwals over je heen. In de tweede track schuift de band wat op richting de countryrock en wordt wat gas terug genomen, maar het klinkt nog altijd geweldig en dit geldt ook voor de rest van het album. 

Sounds Like… lijkt af en toe zo uit de jaren 70 te komen, maar gedateerd klinkt het geen moment. Florry speelt op haar nieuwe album met zoveel passie dat de vergelijking met Big Thief snel naar de achtergrond worden gedrongen. De Amerikaanse band is zelfs zo goed in vorm dat ik niet teleurgesteld zou zijn als Big Thief met een album als Sounds Like… op de proppen zou komen later dit jaar (?). 

Na de stevige start neemt Florry op het middelste deel van het album flink gas terug en schuift het nog wat verder op richting Amerikaanse rootsmuziek, maar af en toe keert de rock ’n roll nog terug. Het album opent met een lange track vol geweldige gitaarwerk en eindigt met een nog wat langere track waarin het gitaarwerk helemaal los mag gaan. 

Sounds Like… is smullen voor de liefhebbers van trippy en wat ruwe countryrock, al moet je wel tegen de stem van Francie Medosch kunnen. Ik moest zelf wel weer even wennen aan de zang op het nieuwe album van Florry, maar als de zang je eenmaal te pakken heeft speelt Florry op Sounds Like… tien songs lang een gewonnen wedstrijd. Erwin Zijleman

De muziek van Florry is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Amerikaanse band: https://florry.bandcamp.com/album/sounds-like.

Sounds Like... van Florry is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP, 29,99 euro

CD, 17,99 euro

Review: Snowpoet - Heartstrings

Snowpoet uit Londen heeft al een aantal bijzonder mooie en spannende albums op haar naam staan, maar met het net wat toegankelijkere en wederom wonderschone Heartstrings legt de band de lat nog wat hoger
De eerste twee albums van de Londense band Snowpoet heb ik gemist, het derde album ontdekte ik bij toeval en ook het deze week verschenen vierde album van de band rond Lauren Kinsella en Chris Hyson had ik zomaar kunnen missen. Het zou doodzonde zijn geweest, want ook het vierde album van de Britse band is echt prachtig. Het is een album dat niet goed in een hokje past, dat continu de fantasie prikkelt met even mooie als bijzondere klanken, dat een serie bedwelmend mooie songs bevat en dat ook nog eens betovert met de bijzonder mooie stem van Lauren Kinsella. Het is een album dat ik de komende tijd intens ga koesteren en dat zouden echt veel meer mensen moeten doen.

Wait For Me, het derde album van het Britse band Snowpoet, verscheen aan het begin van 2021 in een week met een absurd aantal interessante nieuwe albums. Ik selecteerde het album in eerste instantie niet voor een plekje op de krenten uit de pop, maar het album bleef me intrigeren en uiteindelijk besprak ik Wait For Me van Snowpoet een paar weken later alsnog. 

Het album van de band rond zangeres Lauren Kinsella en toetsenist Chris Hyson klonk anders dan alle andere albums van dat moment en betoverde en verwonderde met avontuurlijke maar ook wonderschone muziek. Het kleurde prachtig bij de al even mooie en bijzondere stem van Laura Kinsella, die zich in de unieke mix van folk, jazz en avant-garde als een vis in het water voelde. Met deze drie genres deed ik de muziek van Snowpoet overigens nog flink tekort en ook het aangedragen vergelijkingsmateriaal bleef niet lang houdbaar. 

Een oplettende lezer wees me op het deze week verschenen nieuwe album van Snowpoet, Heartstrings. Ik ben deze lezer zeer dankbaar, want ook het nieuwe album van de band uit Londen is weer van een bijzondere schoonheid. De band rond Lauren Kinsella en toetsenist Chris Hyson vertrouwt op haar vierde album deels op de ingrediënten die we kennen van het vorige album, maar slaat ook nieuwe wegen in.

Lauren Kinsella bedwelmt en betovert je vrijwel onmiddellijk met haar bijzonder mooie stem, die ook dit keer wordt gecombineerd met zeer mooie en sfeervolle klanken. Piano en synths spelen de hoofdrol in de muziek op Heartstrings, maar de subtiel en jazzy spelende ritmesectie mag zeker niet onvermeld blijven en dat geldt ook voor de trefzekere accenten van de saxofoon. 

De muziek van Snowpoet doet ook op Heartstrings jazzy aan, maar ook invloeden uit de folk en de pop spelen een belangrijke rol op een album dat je met geen enkel etiket recht doet. De muziek van de band uit Londen is nog altijd complex en fantasierijk, maar het label avant-garde is wat mij betreft niet langer van toepassing. Snowpoet tovert op haar nieuwe album immers ook de ene na de andere prachtige song uit de hoge hoed en het zijn songs die zich makkelijk opdringen en even makkelijk blijven hangen. 

De band nam haar nieuwe album zo goed als live in de studio op, wat heeft gezorgd voor een toegankelijker geluid, al mocht er ook flink geïmproviseerd worden. Het is een zich redelijk langzaam voortslepend geluid dat is volgestopt met subtiele accenten en hier en daar met meerdere lagen van de mooie stem van Lauren Kinsella. 

De muziek van Snowpoet heeft soms een bijna bedwelmende uitwerking, maar biedt ook de perfecte soundtrack voor de rustige start van een mooie lentedag. Heartstrings is misschien wat minder spannend dan het vorige album van Snowpoet, maar persoonlijk vind ik het wat toegankelijkere geluid op het nieuwe album net wat mooier en zeker niet minder interessant. 

Luister met volledige aandacht naar het nieuwe album van Snowpoet en je blijft je verbazen over de subtiliteit en pracht van de muziek op Heartstrings, die het oor streelt maar ook de fantasie prikkelt. Minstens even mooi en subtiel is de stem van Lauren Kinsella die fraai ingetogen zingt, maar je ook maar blijft betoveren met loepzuivere noten. 

Wait For Me van Snowpoet kreeg in 2021 echt veel te weinig aandacht en ook Heartstrings zal niet veel aandacht krijgen, maar iedereen die dit album een kans geeft ontdekt een album van een unieke schoonheid en kracht. Wat ben ik blij dat ik dit bijzondere album niet heb gemist. Erwin Zijleman

De muziek van Snowpoet is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Britse band: https://snowpoet.bandcamp.com/album/heartstrings.

Review: Paul Simon - There Goes Rhymin' Simon (1973)

Paul Simon begon na het einde van zijn samenwerking met Art Garfunkel aan een solocarrière, die tot op de dag van vandaag duurt en die met There Goes Rhymin' Simon uit 1973 wat mij betreft zijn beste album opleverde
Een hernieuwde kennismaking met de single Kodachrome zette me deze week op het spoor van There Goes Rhymin' Simon van Paul Simon. Ik had niet zo heel veel met de muziek van de Amerikaanse muzikant, maar was ook niet bekend met de albums die hij in de eerste helft van de jaren 70 maakte. Die albums heb ik nu wel op het netvlies en ik heb het meest met There Goes Rhymin' Simon uit 1973. Het is een tijdloos jaren 70 singer-songwriter album, maar het is ook een album met geweldige songs, een album dat is volgespeeld door topmuzikanten en topvocalisten en een album waarop Paul Simon excelleert als zanger. Voor mij in ieder geval een prachtige ontdekking.

Op Instagram post de bekende Britse muziekjournalist David Hepworth met enige regelmaat interessante filmpjes, waarin hij stil staat bij albums uit een ver verleden of bij opvallende ontwikkelingen in de popmuziek. Deze week kwam een filmpje voorbij waarin hij stil stond bij de song Kodachrome, een ode aan het vastleggen van belangrijke gebeurtenissen in het leven in het algemeen en aan een legendarisch filmrolletje in het bijzonder en bovendien een song met een merknaam in de titel, wat uiteindelijk niet heel handig bleek. 

Het is een song die ik me herinner uit mijn vroege jeugd, maar ik heb nooit geweten wie de muzikant achter Kodachrome was. Dat is best bijzonder, want Paul Simon is een van de grootheden uit de geschiedenis van de popmuziek. Nu heb ik nooit wat gehad met de muziek van Simon & Garfunkel ook Paul Simon’s soloalbum Graceland heeft me nooit echt kunnen boeien. 

De enige albums van Paul Simon die ik goed ken zijn Surprise uit 2006, So Beautiful Or So What uit 2011 en Stranger To Stranger uit 2016. Het is het latere werk van de Amerikaanse muzikant, die ik op de krenten uit de pop overigens wel talloze keren noem als belangrijke inspiratiebron. 

Dankzij het filmpje van David Hepworth kwam niet alleen Kodachrome terug in mijn leven, maar heb ik ook kennis gemaakt met het album waarvan de song afkomstig is. Het betreft het album There Goes Rhymin' Simon uit 1973, het tweede soloalbum dat Paul Simon maakte na zijn breuk met Art Garfunkel. 

Ik heb een enorm zwak voor de singer-songwriter albums uit de vroege jaren 70 en dan met name voor de albums van de grootheden uit de popmuziek van het decennium. There Goes Rhymin' Simon van Paul Simon past prima tussen deze albums. Het is een album dat is voorzien van een typisch jaren 70 geluid, maar het is wel een opvallend veelkleurig jaren 70 geluid. 

Paul Simon sluit in een aantal songs op het album aan bij de grote singer-songwriters uit het decennium, maar ook invloeden uit een aantal andere genres hebben een plek gekregen op het album, dat ook uitstapjes bevat richting jazz en gospel. There Goes Rhymin' Simon is voorzien van een vol en warm geluid waarin piano, orgels, blazers en strijkers domineren. 

Het is een album dat ik alsnog toevoeg aan mijn lijstje met de te koesteren singer-songwriter albums uit de jaren 70. There Goes Rhymin' Simon klinkt immers niet alleen bijzonder lekker, maar laat ook horen dat Paul Simon een groot songwriter is. ik ben geen slechte song tegen gekomen op het album, dat in de originele versie 35 minuten uitstekende muziek bevat. 

Ondanks het feit dat ik niet zo veel heb met het grootste deel van het oeuvre van Paul Simon heb ik hem wel altijd een prima zanger gevonden. Dat is hij ook op There Goes Rhymin' Simon, dat qua zang misschien nog wel meer indruk maakt dan met de muziek en de songs. 

Het album werd in 1975 gevolgd door het bekendere en succesvollere Still Crazy After All These Years, maar ik sla There Goes Rhymin' Simon net wat hoger aan. Ik twijfel vaak aan het nut van sociale media als Instagram, maar het is grappig hoe een kort filmpje van een Britse muziekjournalist me op het spoor heeft gezet van een album dat me in korte tijd dierbaar is geworden. Erwin Zijleman

There Goes Rhymin' Simon van Paul Simon is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP, 29,99 euro

CD, 16,99 euro

Review: Sunflower Bean - Mortal Primetime

Ik ging er vorige maand van uit dat ik Mortal Primetime van Sunflower Bean best kon laten liggen, maar het vierde album van de Amerikaanse band blijkt een album vol met zeer smaakvolle en tijdloze pop en rock
Sunflower Bean uit New York wordt in de Verenigde Staten vooralsnog hoger ingeschat dan in Europa. Dat is ook wel logisch, want de band maakt wat gepolijste en zeer Amerikaans aandoende popmuziek met hier en daar wat rockinvloeden. Ik had er tot dusver niet zoveel mee, maar ik heb veel met het onlangs verschenen Mortal Primetime, dat vol staat met songs die doen verlangen naar zorgeloze en zonnige tijden. Sunflower Bean citeert stevig uit een aantal decennia popmuziek en mijdt de ruwe randjes en scherpe kantjes, maar het klinkt in muzikaal opzicht allemaal even mooi en Julia Cumming is een uitstekende zangeres. Ik dacht even aan een 'guilty pleasure', maar Mortal Primetime is meer dan dat.

Ik was de Amerikaanse website metacritic.com eerlijk gezegd een beetje uit het oog verloren. Het is een website waarop de oordelen van een aantal (vooraanstaande) critici worden gecombineerd tot een totaalscore voor een album. Op zich een interessant gegeven, maar de smaak van de verzamelde critici sluit kennelijk niet zo heel goed aan op mijn smaak, waardoor metacritic.com me in het verleden maar heel weinig echt interessante tips opleverde. 

Ik kwam er van de week toch weer eens terecht en mijn oog viel op het album Mortal Primetime van Sunflower Bean. Ik heb de eerste twee albums van de Amerikaanse band, mede naar aanleiding van een aantal uitstekende recensies, wel eens beluisterd, maar vond de muziek van Sunflower Bean destijds aangenaam maar niet heel bijzonder en vaak zelfs wat saai. Door de opvallend hoge score (88/100) van metacritic.com voor het vierde album van de band uit New York ben ik toch eens gaan luisteren naar Mortal Primetime en ik had direct iets met het album. 

Sunflower Bean bestaat uit zangeres en bassiste Julia Cumming, zanger en gitarist Nick Kivlen en drummer Olive Faber en bestaat inmiddels al een jaar of twaalf. Mortal Primetime, dat eerder dit voorjaar verscheen, is het vierde album van de Amerikaanse band en het is een album dat opent met een mooie mix van rock en pop. Redelijk stevige gitaren worden gecombineerd met melodieuze klanken en de prima zang van Julia Cumming. 

Op het eerste gehoor klinkt het misschien nog steeds niet heel onderscheidend, maar de muziek van Sunflower Beam zit knap in elkaar en combineert op fraaie wijze invloeden uit een aantal decennia popmuziek. Zo maakt de band uit New York geen geheim van haar liefde voor rockmuziek uit de jaren 70, maar is het ook hoorbaar geïnspireerd door indierock uit de jaren 90. 

Naast invloeden uit de rockmuziek is de inspiratie uit de pop nog een stuk belangrijker voor het geluid van Sunflower Bean. Het is vooral het soort melodieuze popmuziek dat al decennia wordt gemaakt aan de Amerikaanse westkust met hier en daar Fleetwood Mac als duidelijk maar zeker niet als enige voorbeeld. De muziek van Sunflower Bean is op Mortal Primetime wel vaker een zoekplaatje, waarin talloze invloeden uit de jaren 70, 80 en 90 zijn te ontdekken. 

Ik vond het ten tijde van de eerste twee albums van de band niet onderscheidend genoeg, maar Sunflower Bean heeft haar geluid geperfectioneerd. Het klinkt allemaal behoorlijk geproduceerd en ik kan me voorstellen dat liefhebbers van indie het wat te glad vinden, maar zelf werd ik vrij makkelijk gegrepen door de mooie klanken van Sunflower Bean, door de uitstekende zang van met name Julia Cumming en door de aansprekende songs op het album. 

Het zijn songs waarin flink wat clichés uit de pop en de rock voorbij komen en waarbij Sunflower Bean af en toe vrij dicht tegen de inspiratiebronnen aan schuurt, maar het zijn ook tijdloze songs die zich stuk voor stuk als een warme deken om je heen slaan en die je ondanks alle perfectie ook weten te raken. 

Ik kan me dan ook helemaal vinden in de score die metacritic.com heeft samengesteld. Het is een score die flink hoger ligt dan die van de Europese critici, die nog maar weinig aandacht hebben besteed aan het album, maar ga eens luisteren en laat je overtuigen door deze Amerikaanse band. Erwin Zijleman

De muziek van Sunflower Bean is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Amerikaanse band: https://sunflowerbean.bandcamp.com/album/mortal-primetime.

Mortal Primetime van Sunflower Bean is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP (coloured) 49,99 euro

CD, 19,99 euro

Review: Robert Forster - Strawberries

Robert Forster moet het al een kleine twintig jaar doen zonder zijn The Go-Betweens kompaan Grant McLennan, maar ook op het deze week verschenen Strawberries laat hij weer horen wat een bijzondere songwriter hij is
Robert Forster kennen we natuurlijk van de legendarische Australische band The Go-Betweens, maar de Australische muzikant heeft inmiddels ook een respectabel stapeltje soloalbums op zijn naam staan. Zijn nieuwe album Strawberries nam hij op in Zweden, waar hij samenwerkte met producer en muzikant Peter Morén (Peter Bjorn and John). Er wordt losjes gemusiceerd op het album, dat in alle opzichten een typisch Robert Forster album is. De Australiër is een geweldig songwriter en verhalenverteller en heeft een karakteristiek stemgeluid. Het is een stemgeluid dat associaties oproept met de songs van The Go-Betweens, die niet vaak genoeg in herinnering kunnen worden gebracht.

De Australische band The Go-Betweens maakte in de jaren 80 een stapeltje geweldige albums, die stuk voor stuk zijn gevuld met (nagenoeg) perfecte popsongs. Het zijn songs van de hand van Grant McLennan en Robert Forster, die vanwege hun vaardigheden als songwriters wel de Australische Lennon en McCartney werden genoemd. Dat is misschien wat teveel eer, maar de songs van de twee zijn absoluut van een bijzonder hoog niveau. 

De band keerde aan het begin van het huidige millennium nog een keer terug voor een aantal prima albums (The Friends Of Rachel Worth uit 2000 is misschien wel mijn favoriete album van de band), maar het doek voor de The Go-Betweens viel helaas definitief in 2006, toen Grant McLennan op slechts 48-jarige leeftijd overleed. Sindsdien moeten we het doen met de soloalbums van Robert Forster, maar de Australische muzikant heeft ons tot dusver zeker niet teleurgesteld. 

Met The Evangelist (2008), Songs To Play (2015), Inferno (2019) en The Candle And The Flame (2023) maakte Robert Forster vier uitstekende albums, waar deze week zijn nieuwe album Strawberries aan wordt toegevoegd. Ook voor een zeer veelvuldig geprezen singer-songwriter als Robert Forster valt het helaas niet mee om het hoofd boven te water te houden als muzikant. Gelukkig was er de hulp van Peter Morén van de Zweedse band Peter Bjorn and John, die de Australische muzikant zijn studio aanbood en bovendien de rol van producer op zich nam. 

Strawberries werd grotendeels live opgenomen met een aantal Zweedse muzikanten, die een geluid neerzetten dat goed past bij de stem en de songs van Robert Forster. De songs van The Go-Betweens werden vaak voorzien van het predicaat bitterzoet en dat is een etiket dat ook goed past op de songs van Robert Forster, al klinkt de Australische muzikant op zijn nieuwe album ook verrassend opgewekt en stopt hij de nodige humor in zijn geweldige teksten. 

Strawberries werd gemaakt met relatief bescheiden middelen, maar het album klinkt wat mij betreft bijzonder lekker. Veel songs op het album hebben een lekker rechttoe rechtaan gitaargeluid, met hier en daar wat uithalen van de saxofoon, maar Robert Forster kan ook uit de voeten met een song die vooral door de piano wordt ingekleurd. 

De vrouw van de Australische muzikant tekent een aantal keren voor de achtergrondvocalen en voor de tweede stem in de opgewekte titelsong van het album en ook Peter Morén staat Robert Forster, die uitstekend bij stem, is een aantal keren vocaal bij. Door de stem van Robert Forster herinnert ook Strawberries weer veelvuldig aan de albums van The Go-Betweens, wat mooie herinneringen oproept. 

Ook de songs op het album dragen bij aan de associaties met het werk van de roemruchte Australische band, want Robert Forster is het schrijven van geweldige songs en beeldende verhalen (check het briljante Breakfast On The Train maar eens) nog altijd niet verleerd. Strawberries bevat acht typische Robert Forster songs, waaronder drie wat langere songs, waardoor het album ruim 36 minuten muziek bevat. 

Door de muziek die Robert Forster maakte met The Go-Betweens kan de Australische muzikant altijd op mijn aandacht rekenen, maar dat is de laatste jaren zeker geen straf. Ook met Strawberries heeft Robert Forster weer een album gemaakt dat gekoesterd moet worden door liefhebbers van eigenzinnige songwriters met een goed gevoel voor perfecte popsongs en memorabele verhalen. Erwin Zijleman

De muziek van Robert Forster is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Australische muzikant: https://robertforster.bandcamp.com/album/strawberries.

Strawberries van Robert Forster is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP, 29,99 euro

CD, 19,99 euro

Review: Deradoorian - Ready For Heaven

De Amerikaanse muzikante Angel Deradoorian maakt met haar project Deradoorian niet de makkelijkste muziek, maar met het bij vlagen verrassend toegankelijke Ready For Heaven overtuigt ze toch weer makkelijk
De albums van Deradoorian moet ik altijd even op me laten inwerken en dat was deze keer niet anders. Ook op Ready For Heaven zoekt de Amerikaanse muzikante Angel Deradoorian weer het avontuur en bovendien klinkt ze weer flink anders dan op haar vorige albums. Op het nieuwe album hoor ik flink wat invloeden uit de new wave van de late jaren 70 en vroege jaren 80, maar ik hoor ook invloeden uit de dub en de funk. Het levert een bij vlagen zeer aanstekelijk klinkend album op, maar Deradoorian zoekt ook het avontuur op en kan diep graven, iets dat ze ook in tekstueel opzicht doet. Het is net wat buiten mijn muzikale comfort zone, maar toch heb ik wel weer wat met dit album.

Angel Deradoorian was in het verleden onder andere te horen op albums van de Amerikaanse band Dirty Projectors en Flying Lotus, maar bracht tien jaar geleden met The Expanding Flower Planet haar eerste soloalbum uit onder de naam Deradoorian. Het is een album dat ik talloze keren opzij heb gelegd en er toch weer bij heb gepakt, want Deradoorian maakt niet de makkelijkste muziek maar wel intrigerende muziek. 

Toen ik me eenmaal had opengesteld voor de bijzondere muziek van de Amerikaanse muzikante begon ik het album al snel te waarderen, al blijft het een album waar ik lang niet altijd voor in de stemming ben. Het was eigenlijk niet anders met het in 2020 verschenen Find The Sun. Het was een totaal ander album dan zijn voorganger met vooral donkere en wat psychedelische klanken en zeker op het eerste gehoor weinig houvast, maar het was wederom een album dat veel te bieden had. 

Twee weken geleden verscheen een nieuw album van de Amerikaanse muzikante en wederom maakte Angel Deradoorian het me niet makkelijk. Het betekent niet dat Ready For Heaven een ontoegankelijk album is, want ontoegankelijk is de muziek van Deradoorian zeker niet. Ready For Heaven is wel weer een eigenzinnig album, zoals we dat inmiddels van de Amerikaanse muzikante verwachten. 

Je hoort het direct in de openingstrack waarin zwaar aangezette baslijnen worden gecombineerd met tegendraadse gitaarlijnen en de stem van Angel Deradoorian. Het doet direct denken aan de new wave uit de jaren 80, zonder er direct namen op te kunnen plakken, en ook invloeden uit de dub en de funk hebben hun weg gevonden naar de muziek van Deradoorian. 

Het klinkt in muzikaal opzicht zeker niet alledaags en soms wat tegendraads en ook de manier van zingen van Angel Deradoorian is bijzonder, maar haar nieuwe album bevat absoluut songs met een kop en een staart en het zijn aangename songs. Net als de vorige keren moest ik er aan wennen en liet ik het album in eerste instantie even liggen, maar Ready For Heaven overtuigde me sneller en makkelijker dan de vorige albums van Deradoorian die ik heb opgepikt. 

Het doet me af en toe wel wat denken aan de muziek van Talking Heads, al klinkt de stem van Angel Deradoorian natuurlijk flink anders van die van David Byrne. The Slits is ook relevant vergelijkingsmateriaal, net als The Au Pairs en zo kan ik meer namen uit de late jaren 70 en vroege jaren 80 noemen, tot en met de muziek van Grace Jones uit de vroege jaren 80 aan toe. 

Aan de andere kant is Deradoorian zeker niet blijven steken in het verleden en klinkt ook Ready For Heaven weer avontuurlijk en eigentijds. Het knappe van het album is dat het een album is met een consistent geluid en een consistente sfeer, maar dat de songs van Deradoorian steeds weer net wat anders klinken. Dat doet de Amerikaanse muzikante door steeds net wat andere geluiden, instrumenten en accenten toe te voegen aan haar songs en ook te variëren met invloeden. 

Ready For Heaven is soms licht en dansbaar, soms donker en psychedelisch en soms sfeervol en melancholisch. Een aantal songs op het album zijn verrassend toegankelijk, maar Angel Deradoorian gaat het experiment ook niet uit de weg. Ik ben lang niet altijd in de stemming voor Ready For Heaven, maar op zijn tijd is het een uitstekend album. Erwin Zijleman

De muziek van Deradoorian is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Amerikaanse muzikante: https://deradoorian.bandcamp.com/album/ready-for-heaven.

Ready For Heaven van Deradoorian is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP (deep red), 34,99 euro

LP, 34,99 euro

CD, 17,99 euro