Ik was bijna drie jaar geleden behoorlijk onder de indruk van het debuutalbum van Noah Cyrus, maar het deze week verschenen I Want My Loved Ones To Go With Me is nog veel beter. Natuurlijk staat Noah Cyrus in de schaduw van haar zus, maar op haar tweede album kiest ze nog wat nadrukkelijker haar eigen weg. Noah Cyrus blijft ver weg van de aanstekelijke pop, maar kiest voor veel invloeden uit de Amerikaanse rootsmuziek en een vleugje indie. Het levert een bijzonder klinkend album op, dat indruk maakt met een bijzondere sfeer, indringende songs en de mooie stem van Noah Cyrus, die is gegroeid als zangeres. Noah Cyrus gaat haar eigen weg en het is een prachtige weg.
Ik was ruim een maand geleden niet echt ondersteboven van het nieuwe album van Miley Cyrus. Van de grote popsterren van het moment is Miley Cyrus zeker een van de betere zangeressen en misschien zelfs wel de beste, maar de songs op Something Beautiful waren wat mij betreft te weinig onderscheidend, iets wat naar mijn mening ook gold voor de songs op het vorige album van de Amerikaanse superster.
Bij Miley Cyrus heb ik altijd het idee dat ze veel beter kan als ze haar eigen dingen zou kunnen of mogen doen. Wat dat betreft heeft haar jongere zus Noah Cyrus het een stuk makkelijker, al is het vast niet eenvoudig om als zus van een grote popster je weg te vinden in de muziek. Daar slaagde Noah Cyrus in de herfst van 2022 overigens heel aardig in, want met The Hardest Part leverde de jongere Cyrus telg een bijzonder mooi debuutalbum af. Het is een album dat uiteindelijk mijn jaarlijstje haalde, wat zus Miley in mijn jaarlijstjes nooit is gelukt.
In tegenstelling tot haar beroemde zus koos Noah Cyrus op haar debuutalbum niet voor grootse pop, maar voor Amerikaanse rootsmuziek met een vleugje indie. Noah Cyrus had op haar debuutalbum niet de vocale power van haar zus, maar maakte absoluut indruk met mooie en vooral ingetogen vocalen, die haar songs voorzagen van een bijzondere en vaak wat donkere sfeer.
Noah Cyrus keert deze week terug met I Want My Loved Ones To Go With Me, eigenlijk volledig met hoofdletters geschreven, maar dat is wel erg schreeuwerig. Het is een album waarop Noah Cyrus verder gaat waar haar debuutalbum bijna drie jaar geleden ophield, want ook op haar nieuwe album omarmt de Amerikaanse muzikante vooral de Amerikaanse rootsmuziek.
Dat doet ze op I Want My Loved Ones To Go With Me in veel gevallen met verrassend ingetogen songs. Het zijn songs die laten horen dat Noah Cyrus zich als zangeres flink heeft ontwikkeld, want de zang op haar tweede album klinkt een stuk zelfverzekerder en krachtiger dan die op het debuutalbum.
Noah Cyrus wordt op I Want My Loved Ones To Go With Me onder andere bijgestaan door Bill Callahan, Fleet Foxes, Ella Langley en Blake Shelton en schuift hier en daar nog wat verder op richting de countrymuziek die ze thuis heeft meegekregen. Net als haar debuutalbum is I Want My Loved Ones To Go With Me echter geen puur rootsalbum, want Noah Cyrus heeft haar songs ook dit keer met enige regelmaat een indie vibe meegegeven.
In een Amerikaanse recensie wordt de muziek van de Amerikaanse muzikante geplaatst tussen Emmylou Harris en Mazzy Star. Daar kan ik me niet direct in vinden, maar dat Noah Cyrus zowel invloeden uit de Amerikaanse rootsmuziek als uit de alternatieve pop en rock van het moment verwerkt onderschrijf ik zeker. Noah Cyrus is zeker niet de enige die dit doet, maar I Want My Loved Ones To Go With Me laat wat mij betreft een bijzonder geluid horen.
Waar ik bij beluistering van het laatste album van Miley Cyrus vooral hoorde dat ze kan zingen en vakkundig gemaakte popsongs kan produceren, wist zus Noah me direct bij eerste beluistering te raken met haar songs, die zowel uiterst ingetogen als behoorlijk uitbundig kunnen klinken, maar altijd iets puurs hebben. De wat donkere klanken op het album versterken de impact van haar songs nog wat meer.
Ik weet zeker dat Noah Cyrus ook met haar nieuwe album qua populariteit weer flink gaat achterblijven bij haar beroemde zus, maar in artistiek opzicht geeft ze haar met I Want My Loved Ones To Go With Me op indrukwekkende wijze het nakijken. Noah Cyrus heeft wat mij betreft wederom een jaarlijstjesalbum gemaakt en dat is knap. Erwin Zijleman
