24 juli 2018

Best of 2018 ... so far ... Maart


De zomervakantie komt er weer aan. Dat betekent niet alleen dat er veel minder interessante nieuwe releases verschijnen dan in de rest van het jaar, maar het betekent ook dat veel lezers van deze BLOG elders verblijven en alle informatiestromen even laten voor wat ze zijn.

Over het algemeen overbrug ik de vakantieperiode (en de muzikale komkommertijd) door uitgebreid terug te blikken en een flinke stapel recensies van mijn favoriete platen van de eerste helft van het jaar nog eens te herhalen.


Dit jaar doe ik het anders. De komende weken post ik wat minder dan gebruikelijk en kies ik bovendien voor wat andere vormen. Ik sta stil bij een aantal klassiekers uit mijn platenkast, bespreek het incidentele meesterwerk dat wel midden in de zomer verschijnt en mogelijk volgen er nog wat andere beschouwingen.


Toch wil ik ook terugblikken op de eerste helft van 2018, zij het selectief, al is het maar omdat 2018 tot dusver een prima muziekjaar is. 


Wat viel me op in de eerste zes maanden van het jaar? Vandaag:


Maart


Maart was een hele mooie muziekmaand en de eerste maand waarin ik echt moest wikken en wegen om tot vijf hoogtepunten te komen. Deels dagkoersen, maar ook een paar platen die hoog gaan eindigen in mijn jaarlijstje.

Dat gaat zeker gelden voor Golden Hour van Kacey Musgraves. De afgelopen jaren heb ik een enorm zwak gekregen voor de zwoele countrypop van de Amerikaanse muzikante en dat zwak is met haar nieuwe plaat alleen maar groter geworden. Golden Hour kreeg veel kritiek vanwege minder country en meer pop, maar ik vind het prachtig. Voor mij voorlopig de plaat van 2018.

http://dekrentenuitdepop.blogspot.com/2018/03/kacey-musgraves-golden-hour.html

Buffalo Tom is geen nieuwe liefde maar een oude. De band gaf kleur aan de gitaarmuziek in de jaren 90 en verdween hierna voor mij uit beeld. De hernieuwde kennismaking was natuurlijk goed voor mooie herinneringen, maar Buffalo Tom is ook in 2018 nog een band die er toe doet. 
http://dekrentenuitdepop.blogspot.com/2018/03/buffalo-tom-quiet-and-peace.html

Kesia Nagata doet alles zelf vanuit een uithoek in Canada. Dan moet je een beetje geluk hebben wanneer je een plaat uitbrengt, maar aan de andere kant komt kwaliteit uiteindelijk wel boven drijven. Het debuut van de Canadese singer-songwriter loopt over van kwaliteit en intimiteit. Voor mij een van de verrassingen van 2018 tot dusver.

http://dekrentenuitdepop.blogspot.com/2018/03/kesia-nagata-looking-for-horses.html

Een andere grote verrassing is Lucy Dacus. Natuurlijk was haar debuut al zeer veelebelovend, maar op haar tweede plaat is de ze belofte voorbij. Lucy Dacus imponeert met geweldige popliedjes en combineert dit met flink wat eigenzinnigheid, waardoor haar songs altijd een net wat andere kant op gaan dan je had verwacht.

http://dekrentenuitdepop.blogspot.com/2018/03/lucy-dacus-historian.html

Ook David Kitt is een oude bekende. Aan het begin van het nieuwe millennium verraste hij een paar keer met de combinatie van lome folky songs en spannende elektronica en dat is precies hetgeen dat David Kitt op zijn nieuwe plaat doet. Het trucje is misschien bekend, maar ook de nieuwe plaat van de Ier sprankelt continu en vermaakt meedogenloos.
http://dekrentenuitdepop.blogspot.com/2018/03/david-kitt-yous.html