De muzikant uit Louisville, Kentucky, (maar tegenwoordig woonachtig in Los Angeles) brak ooit door met de prachtband My Morning Jacket, maakte deel uit van de aansprekende gelegenheidsformaties The New Basement Tapes en Monsters of Folk en heeft de afgelopen jaren ook een stapeltje prima soloplaten afgeleverd.
Ik was persoonlijk zeer gecharmeerd van Regions Of Light And Sound Of God uit 2013 en Eternally Even uit 2016 en ook de covers plaat Tribute To 2 van vorig jaar mocht er best zijn. Alle reden dus om nieuwsgierig te zijn naar Uniform Distortion dat vorige week verscheen.
Ik heb de plaat een aantal keren gehoord en na mijn eerste teleurstelling begint de plaat inmiddels te groeien. Jim James maakt het de luisteraar op vrijwel al zijn platen soms makkelijk en soms moeilijk en Uniform Distortion is wat dat betreft geen uitzondering. Een deel van de songs op de plaat dringt zich makkelijk op met memorabele melodieën en songs vol invloeden uit vervlogen tijden, maar ik hoor bij Jim James ook altijd wel songs waarin de Amerikaanse muzikant zich er wel erg makkelijk van af lijkt te maken en direct veel minder indruk maakt. Dat is ook bij beluistering van Uniform Distortion weer het geval, maar ook dit keer beschikt een deel van de wat mindere songs over groeipotentie.
Jim James maakt vaak muziek met een stevige hang naar het verleden en dat is op zijn nieuwe plaat niet anders. Uniform Distortion laat zich met grote regelmaat beluisteren als de spreekwoordelijke omgevallen platenkast en dit keer liggen de platen van Neil Young en zijn band Crazy Horse wat mij betreft bovenop. Met wat onvaste maar emotievolle vocalen, geweldige melodieën en heerlijk gruizig maar tegelijkertijd melodieus gitaarwerk eert Jim James een paar keer de oude meester, maar Uniform Distortion blijft zeker niet steken in de jaren 70.
Jim James maakte de afgelopen zowel uiterst ingetogen akoestische platen als door heel veel synths gedragen elektronische platen, maar zijn nieuwe plaat is een rockplaat. Het is een rockplaat die imponeert met een aantal songs die zo uit een vergeten sessie van Neil Young afkomstig zouden kunnen zijn, maar Jim James komt ook op de proppen met een aantal rechttoe rechtaan stampers (in de tweede track lijkt de man zelfs geïnspireerd door Status Quo en later komen ook de Ramones nog voorbij) en met een aantal songs die opschuiven in de richting van de 90s indie-rock van Dinosaur Jr., dat een deel van de mosterd natuurlijk ook in het verleden haalde.
Uniform Distortion klinkt hier en daar als een plaat die Jim James op een verloren avond of in een dronken bui heeft gemaakt, waardoor ik bij eerste beluistering niet erg onder de indruk was van de plaat. De nieuwe plaat van de Amerikaanse muzikant wordt echter snel beter, waarna de balans in de goede richting doorslaat en het losse en ontspannen karakter van de songs de plaat een boost geeft. Erwin Zijleman
De muziek van Jim James is ook verkrijgbaar via zijn bandcamp pagina: https://jimjames.bandcamp.com/releases.