Cowboy Junkies had haar eerste creatieve piek in haar beginjaren, wat prachtplaten als The Trinity Session (1988), The Caution Horses (1990) en Pale Sun, Crescent Moon (1993) opleverde. De tweede creatieve piek volgde wat mij betreft met de vier platen die tussen 2010 en 2012 onder de noemer The Nomad Series werden uitgebracht. Op Renmin Park (2010), Demons (2011), Sing In My Meadow (2011) en The Wilderness (2012) borduurde de band uit Toronto voort op de genoemde klassiekers uit haar beginjaren, maar sloeg het ook verschillende andere wegen in.
Inmiddels zijn we al weer zes jaar verder en ik was uiteraard heel benieuwd of Cowboy Junkies de goede vorm van The Nomad Series platen heeft weten vast te houden op haar nieuwe plaat. All That Reckoning gaf me verrassend snel het antwoord op deze vraag. Direct in de openingstrack herleeft het geluid dat de band in haar openingsjaren produceerde. De ritmesectie zorgt voor een aardedonkere basis, waar de gitaarlijnen van Michael Timmins afwisselend subtiel en verrassend ruw doorheen snijden. Het is een muzikaal landschap waarin de fluisterzachte vocalen van Margo Timmins uitstekend gedijen.
Het geluid van Cowboy Junkies is na al die jaren een beproefd recept, maar het is een recept dat voor mij niet altijd even effectief is geweest. Op All That Reckoning pakt het echter weer prachtig uit. De songs op de plaat overtuigen dit keer makkelijk en zitten vol onderhuidse spanning. De nieuwe plaat van Cowboy Junkies is ook nog een plaat die vooralsnog bij iedere beluistering beter wordt.
Het geluid van de Canadese band was in het verleden wel eens wat gepolijst, maar All That Reckoning zit vol scherpe randjes. Deze komen voor een belangrijk deel van het fantastische gitaarwerk van Michael Timmins, die iedere song op de laat van net wat andere accenten voorziet, maar ook de zang van Margo Timmins is minder steriel dan in het verleden, wat de plaat voorziet van doorleving. Het geluid van de band is zoals altijd donker en loom, maar als je goed luistert naar de plaat hoor je dat de productie is voorzien van mooie en subtiele extra’s.
De eerdere platen van Cowboy Junkies grepen me bij de strot of kabbelden aangenaam maar redelijk fantasieloos voort. All That Reckoning valt absoluut in de eerste categorie. De band uit Toronto heeft de goede vorm van de platen uit The Nomad Series niet alleen behouden, maar zet ook nog een volgende stap. De nieuwe plaat van de band heeft diezelfde bijna mystieke uitwerking die het briljante The Trinity Session precies 30 jaar geleden had, maar laat ook een band horen die jeugdige onbevangenheid heeft verruild voor levenservaring en intensiteit.
Ik had onrealistisch hoge verwachtingen rond de nieuwe plaat van Cowboy Junkies, maar de band heeft de verwachtingen ruimschoots overtroffen. Gezien mijn grote liefde voor het werk van de band zegt dat nogal wat. Echt een wonderschone plaat van een band die nog steeds presteert op de toppen van haar kunnen. Erwin Zijleman