De zomervakantie komt er weer aan. Dat betekent niet alleen dat er veel minder interessante nieuwe releases verschijnen dan in de rest van het jaar, maar het betekent ook dat veel lezers van deze BLOG elders verblijven en alle informatiestromen even laten voor wat ze zijn.
Over het algemeen overbrug ik de vakantieperiode (en de muzikale komkommertijd) door uitgebreid terug te blikken en een flinke stapel recensies van mijn favoriete platen van de eerste helft van het jaar nog eens te herhalen.
Dit jaar doe ik het anders. De komende weken post ik wat minder dan gebruikelijk en kies ik bovendien voor wat andere vormen. Ik sta stil bij een aantal klassiekers uit mijn platenkast, bespreek het incidentele meesterwerk dat wel midden in de zomer verschijnt en mogelijk volgen er nog wat andere beschouwingen.
Toch wil ik ook terugblikken op de eerste helft van 2018, zij het selectief, al is het maar omdat 2018 tot dusver een prima muziekjaar is.
Wat viel me op in de eerste zes maanden van het jaar? Vandaag:
Juni
Juni ligt nog maar net achter ons en het is dan ook veel te vroeg om terug te kijken en de smaakmakers er uit te pikken. In juni doet de muziekindustrie meestal al een stapje terug, maar dit jaar was daar geen sprake van. Het is waarschijnlijk de maand met de meeste aansprekende releases van 2018, waardoor ik waarschijnlijk nog wel wat platen tekort doe met de onderstaande selectie.
Een plaat die niet mag ontbreken in de selectie van de in juni verschenen platen is het debuut van de Nederlandse band HOWRAH. HOWRAH begint op haar debuut bij de groots klinkende postpunk, maar sleept er vervolgens uiteenlopende gitaarinvloeden bij. Het levert een gitaarplaat op die de concurrentie met de nationale en internationale concurrentie met speels gemak aan kan.
http://dekrentenuitdepop.blogspot.com/2018/06/howrah-self-serving-strategies.html
Jazz is normaal gesproken niet echt mijn ding, maar ik ben compleet verslingerd geraakt aan de muziek van Kamasi Washington. De Amerikaanse jazzmuzikant neemt de tijd voor zijn muziek, waardoor je ruim drie uur kunt gaan zitten voor de plaat, maar wat valt er veel te genieten en wat sleept Kamasi Washington er veel invloeden bij. Jazz is niet mijn ding, maar deze plaat is geweldig en wordt alleen maar beter.
http://dekrentenuitdepop.blogspot.com/2018/06/kamasi-washington-heaven-and-earth_24.html
Op basis van de hoes van de plaat verwacht je van alles, maar niet de fascinerende mix van garagerock, psychedelische rock, Westcoast pop en dreampop, die vervolgens ruimhartig wordt overgoten met een heerlijke dosis Surf en geweldige koortjes. Je ziet ze zo in een David Lynch film opduiken, maar wat zijn de popliedjes van La Luz ook goed, nee volstrekt onweerstaanbaar.
http://dekrentenuitdepop.blogspot.com/2018/06/la-luz-floating-features.html
De uit Parijs afkomstige band Melody's Echo Chamber maakte een paar jaar geleden een geweldige plaat met vooral neo-psychedelische klanken. Door omstandigheden lag de band een tijd stil, maar de verloren tijd wordt meer dan volledig ingehaald op de nieuwe plaat, waarop de Franse band alle kanten op schiet en zangeres Melody Prochet meedogenloos verleidt. Voor mij de spannendste plaat van 2018 tot dusver.
http://dekrentenuitdepop.blogspot.com/2018/06/melodys-echo-chamber-bon-voyage.html
De New Yorkse band Beechwood leverde nauwelijks een paar maanden geleden een hele aardige plaat af waarop de band de geschiedenis van de New Yorkse rockmuziek eerde. Het was niet meer dan een voorstudie van de nieuwe plaat van de band, waarbij de New Yorkse stadsgrenzen aan alle kanten worden gepasseerd en Beechwood aan de haal gaat met een breed palet aan invloeden, steeds verpakt in geweldige songs. Zwaar onderschatte plaat.
http://dekrentenuitdepop.blogspot.com/2018/06/beechwood-inside-flesh-hotel.html