Aaron Fletcher en Tim Parkin werken sinds 2010 samen onder de naam 77:78 en die samenwerking heeft nu een eerste plaat opgeleverd.
Iedereen die het meesterwerk van The Bees kent, weet dat de band zo ongeveer de hele Britse muziekgeschiedenis van de late jaren 60 in haar songs had gepropt en voor het gemak de Amerikaanse muziekgeschiedenis van deze periode ook nog maar had toegevoegd.
Ook het debuut van 77:78 staat bol van de invloeden en neemt je vooral mee terug naar vervlogen tijden. Dat is momenteel erg in, maar waar de meeste bands het associëren met een goedgevulde platenkast niet erg moeilijk maken, is het niet zo eenvoudig om relevant vergelijkingsmateriaal aan te dragen voor het duiden van de muziek van 77:78. Jellies is een plaat vol zoete verassingen en het zijn verrassingen in alle kleuren.
77:78 citeert op haar archief nadrukkelijk uit de archieven van de (Northern) soul, maar gaat net zo makkelijk aan de haal met psychedelica, funk, Westcoast pop of zelfs dub. 77:78 combineert een vat vol invloeden, maar voegt hier een vat vol tegenstrijdigheden aan toe. Het ene moment hoor je wat van The Beach Boys, het volgende moment duikt Syd Barret op of levert 10cc haar beste werk af, maar 77:78 tovert ook een lome versie van Big Audio Dynamite of een soulvolle versie van The Style Council uit de hoge hoed.
Met het noemen van namen doe je het Britse duo altijd te kort, want geen enkele vergelijking gaat lang mee en vrijwel niets doet het bijzondere geluid op Jellies recht. 77:78 haalt de mosterd immers zeker niet alleen in het verleden, maar voegt ook eigentijdse invloeden aan haar muziek, flirt met hip-hop ritmes en kleurt stiekem ook nog op talloze andere manieren buiten de lijntjes. Jellies staat hierdoor bol van het avontuur, maar het is ook de perfecte soundtrack voor een broeierige zomeravond of een luierdag.
Natuurlijk doet de muziek van 77:78 ook geregeld denken aan de terecht bewierookte platen van The Bees, maar Aaron Fletcher en Tim Parkin slaan ook allerlei andere wegen in. Het ene moment wordt je betoverd door soulvolle blazers of een aangenaam tegendraads orgeltje, het volgende moment betovert het tweetal met Beach Boys achtige koortjes. In de ene track domineren organische en soulvolle klanken, maar niet veel later krijg je een flinke dosis moderne elektronica voor de kiezen en lijkt de Beta Band opgestaan.
Het zal duidelijk zijn dat Jellies van 77:78 met geen mogelijkheid in een hokje is te duwen. Het is een plaat waarop teveel gebeurt om op te noemen, maar het is ook een plaat vol zoete popliedjes die je na één keer horen wilt koesteren. Het wispelturige muzikale karakter van Aaron Fletcher en Tim Parkin zal waarschijnlijk flink wat muziekliefhebbers tegenstaan, maar wat mij betreft heeft het Britse tweetal een plaat afgeleverd die niet in de schaduw hoeft te staan van het meesterwerk dat ze ooit maakten met The Bees. Ik zet Jellies nog maar eens op en ik hoor weer nieuwe dingen. Ondertussen wordt het oor steeds meedogenlozer gestreeld met popliedjes waarvan ik alleen maar zielsveel kan houden. Geweldige plaat. Erwin Zijleman