De zomervakantie komt er weer aan. Dat betekent niet alleen dat er veel minder interessante nieuwe releases verschijnen dan in de rest van het jaar, maar het betekent ook dat veel lezers van deze BLOG elders verblijven en alle informatiestromen even laten voor wat ze zijn.
Over het algemeen overbrug ik de vakantieperiode (en de muzikale komkommertijd) door uitgebreid terug te blikken en een flinke stapel recensies van mijn favoriete platen van de eerste helft van het jaar nog eens te herhalen.
Dit jaar doe ik het anders. De komende weken post ik wat minder dan gebruikelijk en kies ik bovendien voor wat andere vormen. Ik sta stil bij een aantal klassiekers uit mijn platenkast, bespreek het incidentele meesterwerk dat wel midden in de zomer verschijnt en mogelijk volgen er nog wat andere beschouwingen.
Toch wil ik ook terugblikken op de eerste helft van 2018, zij het selectief, al is het maar omdat 2018 tot dusver een prima muziekjaar is.
Wat viel me op in de eerste zes maanden van het jaar? Vandaag:
April
April was de maand van de vrouwelijke singer-songwriters. De een na de ander dook op en de ene plaat was nog onweerstaanbaarder dan de ander. Sindsdien is de een wat meer gegroeid dan de ander en daarom zou ik er nu deels andere platen uit pikken dan in april. Geen idee hoe dit in december zal zijn.
Sarah Shook is geen katje om zonder handschoenen aan te pakken en is hiermee ver verwijderd van alle countrypopzangeressen die momenteel aan de weg timmeren. Met haar band The Disarmers moet ze niets hebben van pop, maar kiest ze voor rauwe country met invloeden uit de rock 'n roll en de honk tonk. Live moet het een sensatie zijn, maar ook de plaat wordt steeds beter.
http://dekrentenuitdepop.blogspot.com/2018/04/sarah-shook-disarmers-years.html
Caitlin Canty leverde al een jaarlijstjes plaat af, maar van een echte doorbraak kwam het nog niet. Ook Motel Bouqet heeft hier nog niet voor gezorgd, terwijl het wel degelijk een van de betere rootsplaten van 2018 is. Het is een plaat waarop prima muzikanten excelleren, maar Caitlin Canty de show steelt met haar geweldige stem. Snel omarmen deze geweldige muzikante.
http://dekrentenuitdepop.blogspot.com/2018/04/caitlin-canty-motel-bouquet.html
Ashley McBryde viel in april bijna buiten de boot vanwege het enorme aanbod, maar wat ben ik blij dat ik deze klasse plaat heb opgepikt. De Amerikaanse singer-songwriter kan stevig rocken, maar kiest op haar debuut toch vooral voor ingetogen countrysongs vol gevoel. Op het eerste gehoor niet heel opzienbarend, maar wat is dit een groeiplaat.
http://dekrentenuitdepop.blogspot.com/2018/04/ashley-mcbryde-girl-going-nowhere.html
Pearl Charles verraste ooit met een EP vol psychedelische 60s pop, maar koos uiteindelijk voor de countrypop. Op haar debuut neemt ze bovendien de afslag richting pop met wat invloeden uit de Westcoast pop. Het levert een hele aangename en zonnige plaat op, die ik in eerste instantie heb omarmd als 'guilty pleasure', maar uiteindelijk toch veel meer is dan dat.
http://dekrentenuitdepop.blogspot.com/2018/04/pearl-charles-sleepless-dreamer.html
De vrouwen domineerden in april, maar deze twee heren redden de eer met een plaat die zo lijkt weggelopen uit de jaren 70. Het klinkt als een mix van Chicago, The Doobie Brothers, Kenny Loggins & Jim Messina, America, de Bee Gees, The Eagles, Boz Scaggs, Steely Dan en zeker ook Hall & Oates en het is echt onweerstaanbaar lekker. Ook begonnen als 'guilty pleasure', maar inmiddels zeker een jaarlijstjeskandidaat.
http://dekrentenuitdepop.blogspot.com/2018/04/young-gun-silver-fox-am-waves.html