De singer-songwriter met een naam die in Nederland vast veel vaker voor komt dan in de Verenigde Staten, zette haar eerste stapjes in de muziek toen ze aan The University of California in Berkeley studeerde en maakte enige tijd deel uit van de band Trails and Ways. Het is de band die in 2015 hopeloos intrigeerde met haar debuut Pathology, waarop het naar eigen zeggen “bossa nova dreampop” maakte.
Op het debuut van Tanukichan werkt Hannah van Loon samen met de van Toro y Moi bekende Chaz Bear. Samen hebben de twee een plaat gemaakt die stevig citeert uit de archieven van de dreampop en de shoegaze. Laat Sundays uit de speakers komen en je bent onmiddellijk terug in de tijd van vaandeldragers als My Bloody Valentine en Lush.
Dat zijn inspiratiebronnen die de afgelopen jaren volledig zijn uitgemolken, waardoor het debuut van Tanukichan niet overal lof zal oogsten, maar als je een zwak hebt voor dit soort muziek strelen de klanken op het debuut van Tanukichan op bijzondere aangename wijze het oor.
Sundays is een plaat vol atmosferische synths, het is een plaat met flink wat dreigende gitaarwolken maar ook gitaarloopjes die de zon doen schijnen en het is natuurlijk een plaat vol prachtig onderkoelde vrouwenvocalen. Het recept is inmiddels bekend en Tanukichan is niet van plan om heel veel af te wijken van het inmiddels beproefde concept. Toch kleurt Sundays met enige regelmaat buiten de bekende lijntjes, al doen Hannah van Loon en Chaz Bear dat wel op hele subtiele wijze.
Als liefhebber van shoegaze en dreampop vind ik het allemaal prachtig. De zang van Hannah van Loon is honingzoet maar ook zwaar onderkoeld, wat de plaat voorziet van een hele bijzondere sfeer. Het is een sfeer die wordt versterkt door ijle en zweverige synths en wonderschone gitaren, waarna bijzondere ritmes het geluid van Tanukichan een net iets anders kant op proberen te duwen.
Af en toe word je zwoel in slaap gesust met zwaar dromerige klanken, maar Sundays kan ook wat ruwer van zich af bijten, wat je niet alleen bij de les houdt, maar wat de plaat ook voorziet van veel dynamiek.
Hier en daar liggen de invloeden van met name Lush er wel erg dik bovenop, maar toch klinkt Sundays voor mij geen moment als een overbodige herhalingsoefening. Natuurlijk wordt er teveel muziek gemaakt in dit genre en blijft het vaak dicht bij de originelen uit de jaren 90, maar Tanukichan weet bij mij de fantasie te prikkelen en weet me bovendien te betoveren met hele mooie muzikale passages en wendingen en vocalen die nog net wat dromeriger en verleidelijker klinken dan die van de grote voorbeelden uit het verleden. Ik heb het geprobeerd, maar ik kan Sundays van Tanukichan uiteindelijk niet weerstaan. Erwin Zijleman
De muziek van Tanukichan is ook verkrijgbaar via bandcamp: https://tanukichan.bandcamp.com/album/sundays.
gg