De zomervakantie komt er weer aan. Dat betekent niet alleen dat er veel minder interessante nieuwe releases verschijnen dan in de rest van het jaar, maar het betekent ook dat veel lezers van deze BLOG elders verblijven en alle informatiestromen even laten voor wat ze zijn.
Over het algemeen overbrug ik de vakantieperiode (en de muzikale komkommertijd) door uitgebreid terug te blikken en een flinke stapel recensies van mijn favoriete platen van de eerste helft van het jaar nog eens te herhalen.
Dit jaar doe ik het anders. De komende weken post ik wat minder dan gebruikelijk en kies ik bovendien voor wat andere vormen. Ik sta stil bij een aantal klassiekers uit mijn platenkast, bespreek het incidentele meesterwerk dat wel midden in de zomer verschijnt en mogelijk volgen er nog wat andere beschouwingen.
Toch wil ik ook terugblikken op de eerste helft van 2018, zij het selectief, al is het maar omdat 2018 tot dusver een prima muziekjaar is.
Wat viel me op in de eerste zes maanden van het jaar? Vandaag:
Januari
Januari komt meestal wat moeizaam op gang, wat de mogelijkheid biedt om nog even terug te grijpen op de vergeten parels uit het voorgaande jaar.
Second van de Finse band Whale And The Village was er zo een. De band put op haar tweede band uit de archieven van de folk en de Americana, maar heeft ook een zwak voor pure pop. Dit alles verpakt in heerlijke vocalen en veel muzikaal vuurwerk. Denk aan The Lumineers, maar dan met een Finse twist.
http://dekrentenuitdepop.blogspot.com/2018/01/whale-and-village-second.html
Ook Purgatory van de Amerikaanse singer-songwriter verscheen al in 2017, maar deze plaat kreeg in 2018 dan eindelijk een Nederlandse release. De muzikant uit Kentucky treedt op zijn plaat in de voetsporen van succesvolle collega's als Sturgill Simpson, Chris Stapleton, Brent Cobb, Corb Lund en Jason Isbell, maar weet ook hoe een authentieke rootsplaat moet klinken.
http://dekrentenuitdepop.blogspot.com/2018/01/tyler-childers-purgatory.html
Een heel ander soort verrassing kwam uit een minder gangbare hoek. Ik had nog nooit van Tango With Lions gehoord, maar het vinyl dat ik vanuit Griekenland ontving keert nog steeds geregeld terug op de draaitafel. De Griekse band begint op haar plaat bij dreampop, maar sleept er werkelijk van alles bij. Het levert muziek op die meedogenloos verleidt maar die de fantasie ook eindeloos prikkelt.
http://dekrentenuitdepop.blogspot.com/2018/01/tango-with-lions-light.html
Ik klaag vaak dat er tegenwoordig zo weinig bands zijn die doodnormale maar o zo aanstekelijke gitaarpop durven te maken. De Ierse band The Academic durft het wel. Eenvoudige popliedjes met aanstekelijke refreinen en teksten over meisjes. Simpel, maar onweerstaanbaar. Luister wat vaker en je hoort dat de band haar klassiekers kent en dat ze een langere periode bestrijken dan je op het eerste gehoor zou denken.
http://dekrentenuitdepop.blogspot.com/2018/01/the-academic-tales-from-backseat.html
De beste plaat die in januari verscheen vind ik echter het debuut van de Nederlandse singer-songwriter VanWyck. Het debuut van VanWyck laat zich inspireren door de klassieke singer-songwriter platen uit de jaren 70. Goede songs, niet al teveel opsmuk en een stem die je heel diep weet te raken. Er zijn hele veel vrouwelijke singer-songwriters die het momenteel proberen. VanWyck is het gelukt.
http://dekrentenuitdepop.blogspot.com/2018/01/vanwyck-average-woman.html