Op YouTube zijn een aantal filmpjes te vinden waarop de jonge singer-songwriter uit Rochester, New York, met haar harp songs van onder andere Elliott Smith vertolkt (absoluut een aanrader trouwens), maar op haar debuut speelt het instrument in eerste instantie geen rol van betekenis.
De openingstrack van Delivery laat een broeierig geluid horen waarin de gitaren soms stevig en gruizig zijn en de klanken van de piano opvallend zwaar zijn aangezet. Het is een openingstrack die naar meer smaakt, al is het maar omdat Mikaela Davis is voorzien van een bijzonder en wat mij betreft aangenaam stemgeluid.
Mikaela Davis smeedt op haar debuut op verrassende wijze meerdere invloeden aan elkaar en schakelt soepel tussen folk, pop, rock en funk. Ook wanneer in de derde track de harp voor het eerst dominant opduikt, weet de Amerikaanse singer-songwriter haar bijzondere geluid te behouden door de serene klanken van de harp af te wisselen met gruizige gitaren.
Op Delivery werkt de jonge singer-songwriter met de ritmesectie van haar eigen band en wordt ze in twee tracks bijgestaan door The Staves, die zorgen voor fraaie harmonieën. Het levert een bijzonder klinkend geluid op, dat op subtiele wijze laveert tussen de sound van de jaren 70 en de eigentijdse popmuziek. Het is een geluid dat haar eigenzinnigheid voor een deel ontleend aan de niet heel erg gangbare harp, die gelukkig niet al te zoetsappig klinkt, maar ook de bijzondere productie draagt nadrukkelijk bij aan het fraaie eindresultaat.
Je hoort onmiddellijk dat er een producer van naam en faam heeft plaatsgenomen achter de knoppen en dit blijkt de onder andere van St. Vincent, Angel Olsen en David Byrne bekende John Congleton. De Amerikaanse topproducer heeft het debuut van Mikaela Davis voorzien van een geluid waarin ze alle kanten op kan.
Een aantal tracks op de plaat passen met enige fantasie in het hokje rootsmuziek, maar ook de hokjes pop en rock moeten voor het debuut van Mikaele Davis worden geopend. Ik kan me voorstellen dat haar meisjesachtige stem gemengde reacties zal oproepen, maar persoonlijk ben ik zeer gecharmeerd van de vocalen op Delivery. Het zijn vocalen die aan kracht winnen wanneer je de plaat vaker hoort en die het debuut van Mikaela Davis, net als het instrumentarium op de plaat en de productie van de plaat, voorzien van meerdere kleuren.
Het valt niet mee om de muziek van Mikaela Davis te vergelijken met de muziek van anderen (ik hoor misschien nog wel het meest van Til Tuesday; de eerste band van Aimee Mann en hiernaast wat van Natalie Prass) en het is nog lastiger om de muziek van de Amerikaanse singer-songwriter in een hokje te duwen, maar ook dit draagt alleen maar bij aan de charme van dit debuut.
Een plaat midden in de zomer uitbrengen is vanuit strategisch oogpunt waarschijnlijk niet heel handig, maar het debuut van Mikaela Davis verdient het absoluut om te worden opgepikt. Mijn heeft ze in ieder geval te pakken. Erwin Zijleman