Met de komst van de videoband groeide het aanbod aan live registraties en dit nam verder toe met de komst van de DVD. Deze live registraties waren meestal prijzig en wisten de sfeer van een live-optreden maar zelden te vangen, mede omdat er eindeloos aan werd gesleuteld en veel muzikanten bovendien de ambitie hadden om er een soort speelfilm van te maken.
Tegenwoordig is alles anders. Voor je naar een concert gaat kun je de registraties van eerdere concerten van de tour bekijken op YouTube zodat je weet wat je kunt verwachten (zeker omdat veel bands niet erg variëren in hun setlist) en voordat je thuis bent is het concert dat je net heb bezocht al online beschikbaar.
Ik kijk meestal vluchtig naar dit soort live-materiaal dat soms van zeer gebrekkige kwaliteit is, maar dat minstens even vaak bestaat uit hoogwaardig beeld en geluid.Er zijn echter ook online beschikbare live-registraties die ik heel vaak bekijk.
Met afstand mijn meest bekeken live-registratie is die van het concert dat Jewel gaf tijdens het Woodstock festival dat in 1999 werd georganiseerd. Jewel was destijds een van mijn favoriete singer-songwriters en had net de stap gemaakt van de kleine clubs naar de grote zalen. Ik had haar een paar jaar eerder in Paradiso gezien en toen was ze nog behoorlijk schuchter. Het is een flink contrast met de live-set tijdens het Woodstock festival. Jewel is ontspannen, speelt losjes en maakt een gelouterde indruk.
De live-set is een mooie dwarsdoorsnede van het oeuvre dat ze op dat moment had opgebouwd en omdat Jewel met een band speelt klinkt het allemaal net wat steviger dan op de plaat. Het is een prima band trouwens die Jewel begeleidt op het Woodstock festival, met een glansrol voor meesterdrummer Brady Blade, die uit principe geen standaard maat slaat.
Als ik zin heb in de muziek van Jewel kies ik meestal voor een van haar eerste platen, maar met grote regelmatig zet ik ook deze knappe live-set op. De beelden komen van een Amerikaans tv-station, dus het klinkt allemaal prachtig en ziet er fraai uit.
Heel af en toe kunnen ook kwalitatief zeer gebrekkige opnamen waardevol zijn. Ik kijk ook met grote regelmaat naar de instore die Fiona Apple gaf in Tower Records, Los Angeles, bij de release van haar album Extraordinary Machine. Hopeloos gefilmd met steeds een arm storend in beeld en voorzien van gebrekkig geluid, maar wat is het bijzonder om Fiona Apple, niet bepaald een podiumdier, in zo'n intieme setting aan het werk te zien. Prachtig ook om te zien hoe ze vecht tegen haar zenuwen en andere demonen, maar het langzaam maar zeker meer naar haar zin krijgt. Het levert een bijzondere live-set op, die geen enkele fan van het werk van Fiona Apple mag missen. Erwin Zijleman