Halverwege de jaren 80 werd de donkere en onderkoelde postpunk en new wave deels verjaagd door zwoele jazzy en soulvolle klanken. De Britse band Sade behoorde samen met onder andere Everything But The Girl en The Style Council tot de vaandeldragers van dit genre en was uitermate succesvol met haar debuutalbum Diamond Life. Het is een album dat veertig jaar na de release nog verrassend fris en aangenaam klinkt. Diamond Life klinkt met de oren van nu misschien wat glad, maar is vakkundig geproduceerd. Ook in muzikaal en zeker in vocaal opzicht spreekt het album nog tot de verbeelding en dat kan van lang niet alle succesvolle albums uit de jaren 80 gezegd worden.
Diamond Life van Sade had ik halverwege de jaren 80 in de platenkast staan, maar in mijn herinnering was het album vooral bedoeld als muzikaal belang voor wat later op de avond. Dat muzikale behang is kennelijk heel vaak voorbij gekomen, want toen ik het album onlangs eindelijk weer eens beluisterde, bleek ik zo ongeveer iedere noot op Diamond Life te kennen.
Sade (uit te spreken als “shah-day”) dook in de eerste helft van de jaren 80 op als de band van de van oorsprong uit Nigeria afkomstige maar in Londen opgegroeide Helen Folasade Adu, die zichzelf ook Sade Adu noemde. De band trok direct de aandacht met haar eerste single Your Love Is King, dat samen met de tweede single Smooth Operator de weg plaveide voor het debuutalbum van de band.
De jazzy pop van Sade viel halverwege de jaren 80 zeer in de smaak en sloot goed aan op de eveneens populaire jazzy klanken van bands als Everything But The Girl en The Style Council en de soulvollere klanken van bijvoorbeeld Simply Red en Fine Young Canibals. Diamond Life, het debuutalbum van Sade, verscheen in 1984 en groeide uit tot een van de meest succesvolle albums van de jaren 80.
Het album werd in 1985 gevolgd door het eveneens succesvolle Promise, waarna in 1988 het wat meer ingetogen Stronger Than Pride volgde. Hierna verloor ik Sade uit het oog, maar de Britse band zou tussen 1992 en 2010 nog drie studioalbums en een live-album maken. In mijn herinnering vond ik Promise en Stronger Than Pride in de jaren 80 beter dan Diamond Life, maar toen ik de albums onlangs nog eens beluisterde ging mijn voorkeur duidelijk uit naar het debuutalbum van Sade.
Diamond Life is een album met lekker zwoele popsongs met zowel invloeden uit de jazz en de soul, al hoor ik nu toch vooral pop op het album. Het is pop met een duidelijke jaren 80 vibe, want zowel de instrumentatie als de productie van het album bevatten flink wat ingrediënten uit de popmuziek van de jaren 80 en dan met name uit de wat gladdere jaren 80 pop.
Toch vind ik de productie van Robin Millar, die in de jaren 80 ook albums van onder andere Everything But The Girl, Big Country, Black en Fine Young Cannibals produceerde, tijdlozer dan veel andere producties uit het betreffende decennium. Ook in muzikaal opzicht heeft Diamond Life de tand des tijds beter doorstaan dan veel andere albums uit de jaren 80. Het album klinkt redelijk gepolijst, maar het gitaar- en toetsenwerk op het album is zeker smaakvol, het spel van de ritmesectie swingend met een hoofdrol voor geweldige baslijnen, terwijl de blazers zorgen voor aangenaam broeierige accenten.
Wat me vooral opvalt bij de hernieuwde kennismaking met Diamond Life is hoe goed de zang van Helen Folasade Adu is. De van oorsprong Nigeriaanse zangeres heeft een bijzonder stemgeluid en het is een stemgeluid met veel soul en verrassend veel klankkleuren. De zang op Diamond Life versterkt het zwoele karakter van de muziek van Sade, maar het is zang die nu meer met me doet dan in de jaren 80 toen ik de muziek van de Britse band zoals gezegd vooral zag als muzikaal behang.
Inmiddels schat ik Diamond Life veel hoger in, zeker omdat Sade zeker niet alleen maar songs over bloemetjes en bijtjes maakte, maar ook de maatschappelijke thema’s niet schuwde. Wanneer ik de albums uit mijn jaren 80 platenkast door mijn handen laat gaan kom ik veel albums tegen die ik echt nooit meer ga beluisteren, maar Diamond Life van Sade gaat na de zeer geslaagde hernieuwde kennismaking ook in de toekomst zeker nog voorbij komen. Erwin Zijleman
