De Amerikaanse band ‘Til Tuesday was halverwege de jaren 80 een van de lievelingen van de nieuwe muziekzender MTV. De band maakte lekker in het gehoor liggende pop en rock met een vleugje new wave en het was muziek die gemaakt leek voor de tv-zender die de muziek in de jaren 80 veranderde. Welcome Home, het tweede album van ‘Til Tuesday, klinkt een kleine veertig jaar later misschien wat gedateerd, maar de songs van de band zijn nog altijd zeer aangenaam en vallen op door de bijzondere stem van de frontvrouw van de band. Het floppen van het album blijft een mysterie, want Welcome Home ademt kwaliteit en had echt veel meer verdiend.
Aan het begin van de jaren 80 verscheen de Amerikaanse tv-zender MTV op de Nederlandse kabel. MTV was destijds een muziekzender die 24 uur per dag videoclips uitzond en een net wat andere focus had dan de Nederlandse radiozenders. Het was op de zwart-wit tv op mijn studentenkamer aangenaam muzikaal behang.
Via MTV leerde ik de band ‘Til Tuesday kennen, die stevig werd gepromoot door de Amerikaanse muziekzender. Dat was niet zo gek, want ‘Til Tuesday was halverwege de jaren 80 een band die een hele grote toekomst werd voorspeld. Dat was volkomen terecht, want de band had in 1985 met Voices Carry een uitstekend debuutalbum afgeleverd en bracht een jaar later het nog veel betere Welcome Home uit.
Beide albums lieten een zowel met synths en gitaren gevuld geluid horen en het was een geluid dat gemaakt leek voor de Amerikaanse radiostations en natuurlijk ook voor MTV. De muziek van de Amerikaanse band werd destijds in het hokje new wave geduwd, maar als ik nu naar de muziek van ‘Til Tuesday luister hoor ik vooral radiovriendelijke pop en rock. Het was overigens wel hele goede pop en rock, want ‘Til Tuesday grossierde in aanstekelijke en zich bijzonder makkelijk opdringende songs.
De band uit Boston werkte op haar tweede album samen met de destijds zeer gewilde producer Rhett Davies, die het album voorzag van een zeer aantrekkelijk geluid. Als ik nu luister naar Welcome Home hoor ik een typisch jaren 80 geluid, maar de songs van de band staan nog steeds overeind en klinken lang niet zo gedateerd als vergelijkbare muziek uit de jaren 80. Het heeft alles te maken met de songwriting skills en het bijzondere stemgeluid van de frontvrouw van de band.
Ondanks een aantal uitstekende songs, waaronder de geweldige singles What About Love en Coming Up Close, stelde het tweede album van ’Til Tuesday, ondanks alle aandacht van MTV, in commercieel opzicht flink teleur. Na het interessante maar in commercieel opzicht nog minder succesvolle Everything's Different Now, waarop de frontvrouw van de band het einde van een liefdesrelatie verwerkte, viel het doek voor ‘Til Tuesday. De band uit Boston werd nooit de grote band die zovelen er in hadden gezien, maar de drie albums van de band zijn prima, met wat mij betreft Welcome Home als uitschieter.
De talentvolle frontvrouw van de band begon vervolgens aan een solocarrière, die veelbelovend van start ging, maar al snel last kreeg van hetzelfde euvel dat ook haar band de das om had gedaan: geweldige songs, veel media aandacht, maar geen commercieel succes. Het zou er voor zorgen dat een van mijn favoriete albums aller tijden jaren lang op de plank zou blijven liggen, maar met Aimee Mann kwam uiteindelijk gelukkig alles goed.
De Amerikaanse muzikante heeft inmiddels een stapel fantastische albums op haar naam staan, maar het begon allemaal met ‘Til Tuesday, dat ook absoluut het grote talent van Aimee Mann liet horen. Invloeden van de band zijn duidelijk hoorbaar op het solodebuut van de Amerikaanse muzikante, maar verdwenen uiteindelijk naar de achtergrond. Wanneer ik luister naar het geweldige Welcome Home uit 1986 hoor ik een album dat echt een veel beter lot had verdiend, maar het einde van de band resulteerde wel in de solocarrière van Aimee Mann, die ik niet graag had gemist. Erwin Zijleman
