Joe Henry - Blood From Stars
Joe Henry oogstte de afgelopen jaren veel waardering als producer van platen van onder andere Solomon Burke, Bettye Lavette, Loudon Wainwright en Elvis Costello, maar is wat mij betreft toch op de eerste plaats een zeer getalenteerd singer-songwriter. Henry maakt al sinds de tweede helft van de jaren 80 platen en heeft inmiddels elf platen op zijn naam staan. Waar Joe Henry op zijn eerste platen voornamelijk invloeden uit de country verwerkte en op de platen die volgden de rock ’n roll en folk ontdekte, zijn de laatste platen van de Amerikaanse muzikant buitengewoon veelzijdig. Het onlangs verschenen Blood From Stars is de opvolger van het twee jaar geleden verschenen Civilians; een plaat die door velen wordt gerekend tot de beste platen in Henry’s inmiddels imposante oeuvre. Ook op Blood From Stars maakt Joe Henry weer muziek die zich niet beperkt tot één stijl, integendeel. Folk, soul, country, blues, rock, pop, New Orleans rhythm & blues en flink wat jazz worden samengesmeed tot veelzijdige en knap in elkaar stekende muziek, die hier en daar wel wat doet denken aan die van Tom Waits en Bob Dylan, maar ook nadrukkelijk het inmiddels herkenbare stempel van Joe Henry draagt. Net als op zijn vorige platen heeft Joe Henry zich op Blood From Stars weten te omringen door een aantal zeer getalenteerde muzikanten, waaronder stergitarist Marc Ribot en Henry’s zoon Levon die een aantal songs voorziet van fraaie saxofoon en klarinet bijdragen. De kwaliteit van de muzikanten draagt nadrukkelijk bij aan het niveau van Blood From Stars, dat op het eerste gehoor nog wat jazzier aandoet dan zijn voorgangers. Net als op de andere platen die Joe Henry de afgelopen tien jaar heeft gemaakt, bevat Blood From Stars vooral songs met een wat donkere ondertoon. Songs die opvallen door fraaie spanningsbogen en talloze onverwachte wendingen. Tegelijkertijd blijkt Henry wederom in staat om memorabele songs te schrijven, die direct blijven hangen maar ook over de nodige groeipotentie beschikken. Blood From Stars doet wat mij betreft niet onder voor het zo bewierookte Civilians en is een volgend hoogtepunt in het oeuvre van een man die inmiddels op de juiste waarde wordt geschat als producer, maar die als muzikant nog altijd minder aanzien heeft dan hij op basis van de kwaliteit van zijn werk al zo lang verdient. Erwin Zijleman
Joe Henry oogstte de afgelopen jaren veel waardering als producer van platen van onder andere Solomon Burke, Bettye Lavette, Loudon Wainwright en Elvis Costello, maar is wat mij betreft toch op de eerste plaats een zeer getalenteerd singer-songwriter. Henry maakt al sinds de tweede helft van de jaren 80 platen en heeft inmiddels elf platen op zijn naam staan. Waar Joe Henry op zijn eerste platen voornamelijk invloeden uit de country verwerkte en op de platen die volgden de rock ’n roll en folk ontdekte, zijn de laatste platen van de Amerikaanse muzikant buitengewoon veelzijdig. Het onlangs verschenen Blood From Stars is de opvolger van het twee jaar geleden verschenen Civilians; een plaat die door velen wordt gerekend tot de beste platen in Henry’s inmiddels imposante oeuvre. Ook op Blood From Stars maakt Joe Henry weer muziek die zich niet beperkt tot één stijl, integendeel. Folk, soul, country, blues, rock, pop, New Orleans rhythm & blues en flink wat jazz worden samengesmeed tot veelzijdige en knap in elkaar stekende muziek, die hier en daar wel wat doet denken aan die van Tom Waits en Bob Dylan, maar ook nadrukkelijk het inmiddels herkenbare stempel van Joe Henry draagt. Net als op zijn vorige platen heeft Joe Henry zich op Blood From Stars weten te omringen door een aantal zeer getalenteerde muzikanten, waaronder stergitarist Marc Ribot en Henry’s zoon Levon die een aantal songs voorziet van fraaie saxofoon en klarinet bijdragen. De kwaliteit van de muzikanten draagt nadrukkelijk bij aan het niveau van Blood From Stars, dat op het eerste gehoor nog wat jazzier aandoet dan zijn voorgangers. Net als op de andere platen die Joe Henry de afgelopen tien jaar heeft gemaakt, bevat Blood From Stars vooral songs met een wat donkere ondertoon. Songs die opvallen door fraaie spanningsbogen en talloze onverwachte wendingen. Tegelijkertijd blijkt Henry wederom in staat om memorabele songs te schrijven, die direct blijven hangen maar ook over de nodige groeipotentie beschikken. Blood From Stars doet wat mij betreft niet onder voor het zo bewierookte Civilians en is een volgend hoogtepunt in het oeuvre van een man die inmiddels op de juiste waarde wordt geschat als producer, maar die als muzikant nog altijd minder aanzien heeft dan hij op basis van de kwaliteit van zijn werk al zo lang verdient. Erwin Zijleman