Noah And The Whale - The First Days Of Spring
Peaceful, The World Lays Me Down, het vorig jaar verschenen debuut van de Britse band Noah And The Whale, was een lastig te beoordelen plaat. Op het eerste gehoor maakten de Britten op hun debuut immers muziek die we eerder en vooral ook beter gehoord hadden; muziek die afwisselend raakte aan die van bands als Belle And Sebastian, The Arcade Fire, Midlake en Neutral Milk Hotel, maar dan zonder het eigenwijze randje dat de muziek van deze bands zo bijzonder maakte. Peaceful, The World Lays Me Down was echter ook een plaat waarvan je moest leren houden; een plaat die je op de een of andere manier steeds dierbaarder werd, zonder dat je goed uit kon leggen waarom dat opeens zo was. Op haar debuut maakte Noah And The Whale zonnige en licht eigenzinnige folky popliedjes. Popliedjes waarop voorman Charlie Fink en zijn vriendin Laura Marling (op dat moment net doorgebroken als soloartieste) op aanstekelijke wijze de liefde en het leven bezongen. De titel van de tweede plaat van de band doet vermoeden dat Noah And The Whale op deze plaat verder gaan waar de band vorig jaar op haar debuut ophield, maar The First Days Of Spring blijkt een vlag die de lading niet dekt. Na de release van het debuut van de band liep de relatie van Charlie Fink en Laura Marling op de klippen en dat heeft zo zijn gevolgen gehad voor het geluid van Noah And The Whale. The First Days Of Spring is een echte break-up plaat. Vergeleken met het debuut laat Noah And The Whale op haar tweede plaat een veel somberder en zwaarder geluid horen. De instrumentatie is veel stemmiger, de songs zijn trager en nu de frisse zang van Laura Marling ontbreekt klinken de vocalen van Charlie Fink opeens een stuk zwaarmoediger. Waar het debuut van de band maar langzaam wist te overtuigen, is The First Days Of Spring een plaat die direct indruk weet te maken. De songs op The First Days Of Spring zijn over het algemeen stemmig en ingetogen. IJzige strijkers en donkere pianoklanken zorgen voor een wat beklemmende sfeer en sorteren in combinatie met de donkere vocalen van Charlie Fink een maximaal effect. De blazers die vorige keer nog voor een vrolijke noot zorgden, duwen de muziek van de band nu nog wat verder in het donker. Het is een wereld van verschil vergeleken met het debuut, maar wat is het allemaal mooi. Hier en daar raakt het wel wat aan de briljante platen van Smog, al is de muziek van Noah And The Whale een stuk rijker georkestreerd. Het debuut van Noah And The Whale was wat mij betreft een veelbelovende plaat, maar dat de band nog geen jaar later op de proppen zou komen met een indringende, ontroerende en boven alles wonderschone plaat als The First Days Of Spring had ik nooit durven voorspellen. The First Days Of Spring is een verrassende en bijzonder indrukwekkende plaat voor vele donkere herfst- en winteravonden. Erwin Zijleman
Peaceful, The World Lays Me Down, het vorig jaar verschenen debuut van de Britse band Noah And The Whale, was een lastig te beoordelen plaat. Op het eerste gehoor maakten de Britten op hun debuut immers muziek die we eerder en vooral ook beter gehoord hadden; muziek die afwisselend raakte aan die van bands als Belle And Sebastian, The Arcade Fire, Midlake en Neutral Milk Hotel, maar dan zonder het eigenwijze randje dat de muziek van deze bands zo bijzonder maakte. Peaceful, The World Lays Me Down was echter ook een plaat waarvan je moest leren houden; een plaat die je op de een of andere manier steeds dierbaarder werd, zonder dat je goed uit kon leggen waarom dat opeens zo was. Op haar debuut maakte Noah And The Whale zonnige en licht eigenzinnige folky popliedjes. Popliedjes waarop voorman Charlie Fink en zijn vriendin Laura Marling (op dat moment net doorgebroken als soloartieste) op aanstekelijke wijze de liefde en het leven bezongen. De titel van de tweede plaat van de band doet vermoeden dat Noah And The Whale op deze plaat verder gaan waar de band vorig jaar op haar debuut ophield, maar The First Days Of Spring blijkt een vlag die de lading niet dekt. Na de release van het debuut van de band liep de relatie van Charlie Fink en Laura Marling op de klippen en dat heeft zo zijn gevolgen gehad voor het geluid van Noah And The Whale. The First Days Of Spring is een echte break-up plaat. Vergeleken met het debuut laat Noah And The Whale op haar tweede plaat een veel somberder en zwaarder geluid horen. De instrumentatie is veel stemmiger, de songs zijn trager en nu de frisse zang van Laura Marling ontbreekt klinken de vocalen van Charlie Fink opeens een stuk zwaarmoediger. Waar het debuut van de band maar langzaam wist te overtuigen, is The First Days Of Spring een plaat die direct indruk weet te maken. De songs op The First Days Of Spring zijn over het algemeen stemmig en ingetogen. IJzige strijkers en donkere pianoklanken zorgen voor een wat beklemmende sfeer en sorteren in combinatie met de donkere vocalen van Charlie Fink een maximaal effect. De blazers die vorige keer nog voor een vrolijke noot zorgden, duwen de muziek van de band nu nog wat verder in het donker. Het is een wereld van verschil vergeleken met het debuut, maar wat is het allemaal mooi. Hier en daar raakt het wel wat aan de briljante platen van Smog, al is de muziek van Noah And The Whale een stuk rijker georkestreerd. Het debuut van Noah And The Whale was wat mij betreft een veelbelovende plaat, maar dat de band nog geen jaar later op de proppen zou komen met een indringende, ontroerende en boven alles wonderschone plaat als The First Days Of Spring had ik nooit durven voorspellen. The First Days Of Spring is een verrassende en bijzonder indrukwekkende plaat voor vele donkere herfst- en winteravonden. Erwin Zijleman