The Antlers - Hospice
Hospice van The Antlers verscheen een paar maanden geleden en leek in eerste instantie compleet onder te sneeuwen. De laatste paar weken krijgt de plaat, die in Nederland overigens nog moet worden uitgebracht, gelukkig opvallend veel aandacht, waarbij superlatieven niet worden geschuwd. Hospice van The Antlers is inmiddels vergeleken met Radiohead’s In Rainbows, Jeff Buckley’s Grace, Bon Iver’s For Emma, Forever Ago, I’m A Bird Now van Antony & The Johnsons en Funeral van The Arcade Fire. Zelf vind ik het lastig om de muziek van The Antlers (dat overigens lange tijd een soloproject van voorman Peter Silberman was) te vergelijken met die van anderen. Maar eerlijk is eerlijk; bij beluistering van Hospice hoor ik experimenteerdrift van Radiohead, de emotie van Jeff Buckley, de desolaatheid van Bon Iver, de stem van Antony en het bombast van The Arcade Fire. Omdat ik ook nog wel iets hoor van de arrangementen van Patrick Watson en de psychedelische inslag van bands als The Flaming Lips, Grandaddy en Grizzly Bear, voeg ik die namen ook nog maar even toe. Na het noemen van al deze namen ligt de lat voor Hospice van The Antlers erg hoog, maar tegelijkertijd doe je de band wat tekort met het aanvoeren van zoveel vergelijkingsmateriaal. Hospice is in mijn ogen een uniek klinkende plaat, die weliswaar raakt aan bijzondere muziek uit het verleden, maar ook zeker nieuwe wegen in slaat. Op het moment dat ik dit stukje schrijf, is het buiten grauw en donker en dat past prachtig bij de muziek van The Antlers. Hospice is een uitermate sombere en donkere plaat die qua sfeer herinnert aan de al eerder genoemde prachtplaat van Bon Iver, maar hier in muzikaal opzicht mijlenver van is verwijderd. Op Hospice maken The Antlers bezwerende popmuziek die zich weet te onderscheiden door de fraaie, vaak zwaar aangezette, instrumentatie en de getergde vocalen van Peter Silberman. De songs op Hospice vormen een geheel, maar zijn ook allemaal verschillend. Het zijn songs waar je even aan moet wennen, maar wanneer dit eenmaal gebeurd is blijf je er nieuwe dingen in horen en wordt de muziek van The Antlers alleen maar mooier en indringender. Na eerste beluistering van Hospice van The Antlers wilde ik van de daken gaan schreeuwen dat we hier te maken hebben met één van de beste platen van het jaar. Inmiddels ben ik vele luisterbeurten verder en ben ik alleen maar meer onder de indruk van deze wonderschone plaat. Ga dat horen! Erwin Zijleman
Hospice van The Antlers verscheen een paar maanden geleden en leek in eerste instantie compleet onder te sneeuwen. De laatste paar weken krijgt de plaat, die in Nederland overigens nog moet worden uitgebracht, gelukkig opvallend veel aandacht, waarbij superlatieven niet worden geschuwd. Hospice van The Antlers is inmiddels vergeleken met Radiohead’s In Rainbows, Jeff Buckley’s Grace, Bon Iver’s For Emma, Forever Ago, I’m A Bird Now van Antony & The Johnsons en Funeral van The Arcade Fire. Zelf vind ik het lastig om de muziek van The Antlers (dat overigens lange tijd een soloproject van voorman Peter Silberman was) te vergelijken met die van anderen. Maar eerlijk is eerlijk; bij beluistering van Hospice hoor ik experimenteerdrift van Radiohead, de emotie van Jeff Buckley, de desolaatheid van Bon Iver, de stem van Antony en het bombast van The Arcade Fire. Omdat ik ook nog wel iets hoor van de arrangementen van Patrick Watson en de psychedelische inslag van bands als The Flaming Lips, Grandaddy en Grizzly Bear, voeg ik die namen ook nog maar even toe. Na het noemen van al deze namen ligt de lat voor Hospice van The Antlers erg hoog, maar tegelijkertijd doe je de band wat tekort met het aanvoeren van zoveel vergelijkingsmateriaal. Hospice is in mijn ogen een uniek klinkende plaat, die weliswaar raakt aan bijzondere muziek uit het verleden, maar ook zeker nieuwe wegen in slaat. Op het moment dat ik dit stukje schrijf, is het buiten grauw en donker en dat past prachtig bij de muziek van The Antlers. Hospice is een uitermate sombere en donkere plaat die qua sfeer herinnert aan de al eerder genoemde prachtplaat van Bon Iver, maar hier in muzikaal opzicht mijlenver van is verwijderd. Op Hospice maken The Antlers bezwerende popmuziek die zich weet te onderscheiden door de fraaie, vaak zwaar aangezette, instrumentatie en de getergde vocalen van Peter Silberman. De songs op Hospice vormen een geheel, maar zijn ook allemaal verschillend. Het zijn songs waar je even aan moet wennen, maar wanneer dit eenmaal gebeurd is blijf je er nieuwe dingen in horen en wordt de muziek van The Antlers alleen maar mooier en indringender. Na eerste beluistering van Hospice van The Antlers wilde ik van de daken gaan schreeuwen dat we hier te maken hebben met één van de beste platen van het jaar. Inmiddels ben ik vele luisterbeurten verder en ben ik alleen maar meer onder de indruk van deze wonderschone plaat. Ga dat horen! Erwin Zijleman