Le Loup - Family
Le Loup begon een paar jaar geleden als een soloproject van de Amerikaanse muzikant Sam Simkoff, want vrijwel in zijn uppie knutselde hij het debuut van de band in elkaar. The Throne Of The Third Heaven Of The Nations' Millennium General Assembly verscheen uiteindelijk twee jaar geleden en maakte in bescheiden kring behoorlijk wat indruk, al was het maar vanwege de titel van de plaat. Op het debuut van Le Loup liet Sam Simkoff een opvallende, op zijn slaapkamer in elkaar geknutselde, mix van banjo, elektronica en zang horen. Muziek die met enige fantasie ook door Sufjan Stevens had kunnen zijn gemaakt, al was de muziek van Le Loup nog net wat excentrieker. Sinds de release van The Throne Of The Third Heaven Of The Nations' Millennium General Assembly is Le Loup uitgegroeid tot een echte band met een stevige live-reputatie en muziek die heel wat minder ingetogen is dan op het eigenzinnige debuut. Family, de tweede plaat van de band, klinkt dan ook behoorlijk anders dan het debuut. Op haar tweede plaat maakt Le Loup muziek die aanmerkelijk voller en toegankelijker klinkt, al moet dat laatste met een flinke korrel zout worden genomen, want gelukkig is de muziek van Le Loup nog altijd behoorlijk excentriek. Family is een bij vlagen nogal wereldvreemde plaat met hippieachtige samenzang, stuwende en dominant aanwezige ritmes, een overdaad aan instrumenten en zonder uitzondering eigenzinnige songstructuren. Het is muziek die af en toe wel wat heeft van die van Animal Collective, maar ook The Arcade Fire, The Polyphonic Spree, Yeasayer, Grizzly Bear, wederom Sufjan Stevens en absoluut The Beach Boys leveren bruikbaar vergelijkingsmateriaal. Waar het debuut van Le Loup door de combinatie van de uitersten banjo en elektronica nog wat gekunsteld en onnatuurlijk klonk, is Family een organisch klinkende plaat die met beide benen in de blubber staat. De elektronica die nog zo nadrukkelijk aanwezig was op het debuut van de band heeft plaats moeten maken voor aardser akoestisch geluid, wat de kwaliteit van de muziek van Le Loup zeer ten goede is gekomen. Family is aan de oppervlakte misschien een zweverige en wereldvreemde aangelegenheid, maar onderhuids broeit popmuziek van hoog niveau. Popmuziek die zo lijkt weggelopen uit de jaren 60, al verraden goed enkele eigentijdse accenten dat Le Loup wel degelijk in het leden leeft. Het is momenteel overvol in het wereld van de freakerige folkies, maar Le Loup geeft met Family een buitengewoon indrukwekkend en fascinerend visitekaartje af. Erwin Zijleman
Le Loup begon een paar jaar geleden als een soloproject van de Amerikaanse muzikant Sam Simkoff, want vrijwel in zijn uppie knutselde hij het debuut van de band in elkaar. The Throne Of The Third Heaven Of The Nations' Millennium General Assembly verscheen uiteindelijk twee jaar geleden en maakte in bescheiden kring behoorlijk wat indruk, al was het maar vanwege de titel van de plaat. Op het debuut van Le Loup liet Sam Simkoff een opvallende, op zijn slaapkamer in elkaar geknutselde, mix van banjo, elektronica en zang horen. Muziek die met enige fantasie ook door Sufjan Stevens had kunnen zijn gemaakt, al was de muziek van Le Loup nog net wat excentrieker. Sinds de release van The Throne Of The Third Heaven Of The Nations' Millennium General Assembly is Le Loup uitgegroeid tot een echte band met een stevige live-reputatie en muziek die heel wat minder ingetogen is dan op het eigenzinnige debuut. Family, de tweede plaat van de band, klinkt dan ook behoorlijk anders dan het debuut. Op haar tweede plaat maakt Le Loup muziek die aanmerkelijk voller en toegankelijker klinkt, al moet dat laatste met een flinke korrel zout worden genomen, want gelukkig is de muziek van Le Loup nog altijd behoorlijk excentriek. Family is een bij vlagen nogal wereldvreemde plaat met hippieachtige samenzang, stuwende en dominant aanwezige ritmes, een overdaad aan instrumenten en zonder uitzondering eigenzinnige songstructuren. Het is muziek die af en toe wel wat heeft van die van Animal Collective, maar ook The Arcade Fire, The Polyphonic Spree, Yeasayer, Grizzly Bear, wederom Sufjan Stevens en absoluut The Beach Boys leveren bruikbaar vergelijkingsmateriaal. Waar het debuut van Le Loup door de combinatie van de uitersten banjo en elektronica nog wat gekunsteld en onnatuurlijk klonk, is Family een organisch klinkende plaat die met beide benen in de blubber staat. De elektronica die nog zo nadrukkelijk aanwezig was op het debuut van de band heeft plaats moeten maken voor aardser akoestisch geluid, wat de kwaliteit van de muziek van Le Loup zeer ten goede is gekomen. Family is aan de oppervlakte misschien een zweverige en wereldvreemde aangelegenheid, maar onderhuids broeit popmuziek van hoog niveau. Popmuziek die zo lijkt weggelopen uit de jaren 60, al verraden goed enkele eigentijdse accenten dat Le Loup wel degelijk in het leden leeft. Het is momenteel overvol in het wereld van de freakerige folkies, maar Le Loup geeft met Family een buitengewoon indrukwekkend en fascinerend visitekaartje af. Erwin Zijleman