Sean Costello - Sean's Blues: A Memorial Retrospective
De afgelopen jaren heb ik meerdere malen zeer positief geschreven over de Amerikaanse bluesmuzikant Sean Costello. Sean Costello debuteerde in 1996 op 16-jarige leeftijd met het veelbelovende Call The Cops, maar maakte pas vier jaar later diepe indruk met het prachtige Cuttin’ In; een getergde bluesplaat met geweldig gitaarwerk en een doorleefdheid die je maar zelden tegen komt bij iemand van net 20 jaar. Moanin’ For Molasses (2001), Sean Costello (2004) en We Can Get Together (2008) waren nog veel beter, lieten een stijgende lijn horen en hebben Sean Costello wat mij betreft op de kaart gezet als één van de meest aansprekende bluesmuzikanten van het moment. Het grote succes bleef tot dusver echter uit, maar dat was wat mij betreft slechts een kwestie van tijd. Afgelopen week viel Sean Costello’s nieuwe plaat op de mat: Sean’s Blues. De ondertitel A Memorial Retrospective bracht me het nieuws dat ik tot dusver heb gemist. Sean Costello is niet meer onder ons; hij overleed in het voorjaar van 2008 aan de vooravond van zijn 29e verjaardag. Sean’s Blues laat goed horen hoe groot de aderlating voor de hedendaagse bluesmuziek is. Op zijn allerlaatste plaat horen we deels bekend werk van de platen die Sean Costello het afgelopen decennium heeft afgeleverd, maar ook werk dat nog niet eerder verkrijgbaar was. Costello wordt hierin bijgestaan door een aantal muzikale vrienden onder wie bluesmuzikante Susan Tedeschi in wiens band hij ooit begon. Sean’s Blues laat goed horen wat er zo bijzonder is aan de muziek van Sean Costello. Naast zijn gitaarspel (dat af en toe wel wat deed denken aan dat van de ook veel te vroeg overleden blueslegende Stevie Ray Vaughan) en zijn soulvolle zang, valt vooral op hoe makkelijk Sean Costello uit de voeten kon met andere stijlen en genres. Sean’s Blues laat meerdere soorten blues horen, maar biedt hiernaast onderdak aan soul, jazz en rock ’n roll; dit alles geintegreerd in een broeierig en donker geluid dat je genadeloos bij de keel grijpt. Gezien de stijgende lijn in zijn werk is het doodzonde dat Sean Costello zo jong is overleden. Hij laat aan de andere kant een oeuvre na waarvan menig bluesmuzikant alleen maar kan dromen. Sean’s Blues is misschien niet de kroon op dit werk, maar wel een mooi startpunt voor het ontdekken van het complete oeuvre van deze geweldige muzikant. Erwin Zijleman
De afgelopen jaren heb ik meerdere malen zeer positief geschreven over de Amerikaanse bluesmuzikant Sean Costello. Sean Costello debuteerde in 1996 op 16-jarige leeftijd met het veelbelovende Call The Cops, maar maakte pas vier jaar later diepe indruk met het prachtige Cuttin’ In; een getergde bluesplaat met geweldig gitaarwerk en een doorleefdheid die je maar zelden tegen komt bij iemand van net 20 jaar. Moanin’ For Molasses (2001), Sean Costello (2004) en We Can Get Together (2008) waren nog veel beter, lieten een stijgende lijn horen en hebben Sean Costello wat mij betreft op de kaart gezet als één van de meest aansprekende bluesmuzikanten van het moment. Het grote succes bleef tot dusver echter uit, maar dat was wat mij betreft slechts een kwestie van tijd. Afgelopen week viel Sean Costello’s nieuwe plaat op de mat: Sean’s Blues. De ondertitel A Memorial Retrospective bracht me het nieuws dat ik tot dusver heb gemist. Sean Costello is niet meer onder ons; hij overleed in het voorjaar van 2008 aan de vooravond van zijn 29e verjaardag. Sean’s Blues laat goed horen hoe groot de aderlating voor de hedendaagse bluesmuziek is. Op zijn allerlaatste plaat horen we deels bekend werk van de platen die Sean Costello het afgelopen decennium heeft afgeleverd, maar ook werk dat nog niet eerder verkrijgbaar was. Costello wordt hierin bijgestaan door een aantal muzikale vrienden onder wie bluesmuzikante Susan Tedeschi in wiens band hij ooit begon. Sean’s Blues laat goed horen wat er zo bijzonder is aan de muziek van Sean Costello. Naast zijn gitaarspel (dat af en toe wel wat deed denken aan dat van de ook veel te vroeg overleden blueslegende Stevie Ray Vaughan) en zijn soulvolle zang, valt vooral op hoe makkelijk Sean Costello uit de voeten kon met andere stijlen en genres. Sean’s Blues laat meerdere soorten blues horen, maar biedt hiernaast onderdak aan soul, jazz en rock ’n roll; dit alles geintegreerd in een broeierig en donker geluid dat je genadeloos bij de keel grijpt. Gezien de stijgende lijn in zijn werk is het doodzonde dat Sean Costello zo jong is overleden. Hij laat aan de andere kant een oeuvre na waarvan menig bluesmuzikant alleen maar kan dromen. Sean’s Blues is misschien niet de kroon op dit werk, maar wel een mooi startpunt voor het ontdekken van het complete oeuvre van deze geweldige muzikant. Erwin Zijleman