Mayer Hawthorne - A Strange Arrangement
A Strange Arrangement van de Amerikaanse muzikant Mayer Hawthorne (echte naam: Andrew Cohen) krijgt over het algemeen het etiket neo-soul opgeplakt. Een etiket waarmee je Hawthorne wat mij betreft wat tekort doet. Het in de jaren 90 gelanceerde genre lijkt zo langzamerhand immers een uitstervende muzieksoort, zeker wanneer we kijken naar de mannelijke smaakmakers in het genre, waarvan al jaren niets meer vernomen is, terwijl de muziek van Mayer Hawthorne in alle opzichten springlevend is. Bovendien is de muziek van Mayer Hawthorne een stuk veelzijdiger dan het etiket neo-soul suggereert. A Strange Arrangement is een frisse, avontuurlijke en bij vlagen betoverende plaat. Mayer Hawthorne begint waar Motown ooit begon, maar voegt hier vervolgens allerlei invloeden aan toe, variërend van 70s funk tot hiphop uit recentere tijden. Het is knap in elkaar geknutselde muziek die hier en daar herinnert aan de hoogtijdagen van Curtis Mayfield, Isaac Hayes, Smokey Robinson en Al Green, maar nergens klinkt als overbodige retro-soul. Mayer Hawthorne laat op A Strange Arrangement wat mij betreft vooral in productioneel opzicht van zich spreken. Hawthorne’s debuut zit van de eerste tot de laatste noot razend knap in elkaar, klinkt als een klok, maar maakt nergens een overdadige indruk. Ook in vocaal en compositorisch opzicht is A Strange Arrangement een prima plaat. Mayer Hawthorne beschikt, net als een soortgenoot als Jamie Lidell, over een niet direct opzienbarend, maar wel heel aangenaam en soulvol stemgeluid en schrijft songs die op zijn minst een goed gevoel geven en meer dan eens aangenaam blijven hangen. Omdat A Strange Arrangement veelvuldig schakelt tussen dromerige ballads en up-tempo songs krijgt verveling geen kans en resulteert uiteindelijk een positieve indruk. Of A Strange Arrangement een plaat is waar heel druk over moet worden gedaan weet ik nog niet, maar ik weet wel dat dit een plaat is die zorgt voor een buitengewoon aangenaam en verfrissend muzikaal half uurtje. Soms is dat gewoon genoeg. Erwin Zijleman
A Strange Arrangement van de Amerikaanse muzikant Mayer Hawthorne (echte naam: Andrew Cohen) krijgt over het algemeen het etiket neo-soul opgeplakt. Een etiket waarmee je Hawthorne wat mij betreft wat tekort doet. Het in de jaren 90 gelanceerde genre lijkt zo langzamerhand immers een uitstervende muzieksoort, zeker wanneer we kijken naar de mannelijke smaakmakers in het genre, waarvan al jaren niets meer vernomen is, terwijl de muziek van Mayer Hawthorne in alle opzichten springlevend is. Bovendien is de muziek van Mayer Hawthorne een stuk veelzijdiger dan het etiket neo-soul suggereert. A Strange Arrangement is een frisse, avontuurlijke en bij vlagen betoverende plaat. Mayer Hawthorne begint waar Motown ooit begon, maar voegt hier vervolgens allerlei invloeden aan toe, variërend van 70s funk tot hiphop uit recentere tijden. Het is knap in elkaar geknutselde muziek die hier en daar herinnert aan de hoogtijdagen van Curtis Mayfield, Isaac Hayes, Smokey Robinson en Al Green, maar nergens klinkt als overbodige retro-soul. Mayer Hawthorne laat op A Strange Arrangement wat mij betreft vooral in productioneel opzicht van zich spreken. Hawthorne’s debuut zit van de eerste tot de laatste noot razend knap in elkaar, klinkt als een klok, maar maakt nergens een overdadige indruk. Ook in vocaal en compositorisch opzicht is A Strange Arrangement een prima plaat. Mayer Hawthorne beschikt, net als een soortgenoot als Jamie Lidell, over een niet direct opzienbarend, maar wel heel aangenaam en soulvol stemgeluid en schrijft songs die op zijn minst een goed gevoel geven en meer dan eens aangenaam blijven hangen. Omdat A Strange Arrangement veelvuldig schakelt tussen dromerige ballads en up-tempo songs krijgt verveling geen kans en resulteert uiteindelijk een positieve indruk. Of A Strange Arrangement een plaat is waar heel druk over moet worden gedaan weet ik nog niet, maar ik weet wel dat dit een plaat is die zorgt voor een buitengewoon aangenaam en verfrissend muzikaal half uurtje. Soms is dat gewoon genoeg. Erwin Zijleman