Kris Kristofferson - Closer To The Bone
Is het nodig of zelfs verstandig om op je 65e te stoppen met werken? Het is een lastige discussie, maar kijk naar de carrière van de Amerikaanse singer-songwriter Kris Kristofferson en je weet het antwoord. Kristofferson debuteerde bijna 40 jaar geleden met een aantal prima platen, maar verloor zijn goede vorm gedurende de jaren 80 en 90. Sinds hij de vooralsnog gangbare pensioengerechtigde leeftijd van 65 jaar heeft bereikt, is de muzikale carrière van Kris Kristofferson echter weer volledige opgebloeid. De afgelopen jaren maakte deze ouwe rot in het vak een aantal uitstekende platen en ook het onlangs verschenen Closer To The Bone is weer een plaat waarvoor Kris Kristofferson zich zeker niet hoeft te schamen. Kris Kristofferson is inmiddels 73 jaar oud en oogt en klinkt zo af en toe misschien wat versleten, maar op een of andere manier komt dit de kwaliteit van zijn muziek alleen maar ten goede. Closer To The Bone is een pure en oprechte plaat met songs zonder opsmuk. Toch nam Kristofferson ook voor deze plaat weer alleen genoegen met het allerbeste, want met producer Don Was, drummer Jim Keltner, toetsenist Rami Jaffee en de kort na de opnamen van deze plaat overleden gitarist Stephen Bruton, weet Kristofferson zich op Closer To The Bone omringd door topkrachten. Closer To The Bone is een intieme en behoorlijk ingetogen plaat met aangename, maar ook doorleefd klinkende, singer-songwriter muziek. Het is muziek die af en toe wel wat doet denken aan de platen die Johnny Cash in zijn laatste jaren maakte, maar het is ook muziek die onmiskenbaar het stempel van Kris Kristofferson draagt. In muzikaal en productioneel opzicht valt er op Closer To The Bone veel te genieten. Don Was weet precies hoe een plaat als deze moet klinken en met name Jim Keltner en Stephen Bruton vallen op met inventieve en bijzonder trefzekere muzikale bijdragen. Het is uiteindelijk echter de doorleefde strot van Kris Kristofferson die deze plaat draagt. Closer To The Bone is een plaat waarvan er vele zijn, maar het niveau ligt bij Kris Kristofferson net iets hoger dan bij de meeste van zijn concurrenten. Omdat Kristofferson op zijn nieuwe plaat wat gas terug neemt en zich dit keer onthoudt van politiek prikkelende uitspraken, wordt hier en daar gesuggereerd dat hij maar eens een plekje op de veranda of achter de geraniums op moet gaan zoeken. Mijn oordeel is anders. Wanneer Kris Kristofferson platen blijft maken als Closer To The Bone kan hij nog vele jaren mee. Erwin Zijleman
Is het nodig of zelfs verstandig om op je 65e te stoppen met werken? Het is een lastige discussie, maar kijk naar de carrière van de Amerikaanse singer-songwriter Kris Kristofferson en je weet het antwoord. Kristofferson debuteerde bijna 40 jaar geleden met een aantal prima platen, maar verloor zijn goede vorm gedurende de jaren 80 en 90. Sinds hij de vooralsnog gangbare pensioengerechtigde leeftijd van 65 jaar heeft bereikt, is de muzikale carrière van Kris Kristofferson echter weer volledige opgebloeid. De afgelopen jaren maakte deze ouwe rot in het vak een aantal uitstekende platen en ook het onlangs verschenen Closer To The Bone is weer een plaat waarvoor Kris Kristofferson zich zeker niet hoeft te schamen. Kris Kristofferson is inmiddels 73 jaar oud en oogt en klinkt zo af en toe misschien wat versleten, maar op een of andere manier komt dit de kwaliteit van zijn muziek alleen maar ten goede. Closer To The Bone is een pure en oprechte plaat met songs zonder opsmuk. Toch nam Kristofferson ook voor deze plaat weer alleen genoegen met het allerbeste, want met producer Don Was, drummer Jim Keltner, toetsenist Rami Jaffee en de kort na de opnamen van deze plaat overleden gitarist Stephen Bruton, weet Kristofferson zich op Closer To The Bone omringd door topkrachten. Closer To The Bone is een intieme en behoorlijk ingetogen plaat met aangename, maar ook doorleefd klinkende, singer-songwriter muziek. Het is muziek die af en toe wel wat doet denken aan de platen die Johnny Cash in zijn laatste jaren maakte, maar het is ook muziek die onmiskenbaar het stempel van Kris Kristofferson draagt. In muzikaal en productioneel opzicht valt er op Closer To The Bone veel te genieten. Don Was weet precies hoe een plaat als deze moet klinken en met name Jim Keltner en Stephen Bruton vallen op met inventieve en bijzonder trefzekere muzikale bijdragen. Het is uiteindelijk echter de doorleefde strot van Kris Kristofferson die deze plaat draagt. Closer To The Bone is een plaat waarvan er vele zijn, maar het niveau ligt bij Kris Kristofferson net iets hoger dan bij de meeste van zijn concurrenten. Omdat Kristofferson op zijn nieuwe plaat wat gas terug neemt en zich dit keer onthoudt van politiek prikkelende uitspraken, wordt hier en daar gesuggereerd dat hij maar eens een plekje op de veranda of achter de geraniums op moet gaan zoeken. Mijn oordeel is anders. Wanneer Kris Kristofferson platen blijft maken als Closer To The Bone kan hij nog vele jaren mee. Erwin Zijleman