The Films - Oh, Scorpio
De Amerikaanse band The Films leverde een jaar of twee geleden met Don’t Dance Rattlesnake een verbluffend goede plaat af. Het debuut van de band uit Charleston, South Carolina, bleek goed voor het ene na het andere perfecte popliedje. De muziek van The Films deed me persoonlijk vooral denken aan het allerbeste van The Strokes, al was Don’t Dance Rattlesnake door het verwerken van een veelheid aan invloeden uit heden en verleden wel een stuk afwisselender dan de muziek van de zo geprezen New Yorkers. Met Don’t Dance Rattlesnake hadden The Films wereldberoemd moeten worden, maar het liep helaas anders. Ondanks een aantal zeer lovende recensies braken The Films niet door naar het publiek dat ze verdienden en al snel was iedereen de band al weer vergeten. Inmiddels zijn we twee jaar verder en ligt de tweede plaat van The Films in de winkel. Direct na één keer horen is het duidelijk: Oh, Scorpio is nog een stuk beter dan het al zo goede debuut. Gebleven zijn de bijna perfecte popliedjes, die de band bijna achteloos uit haar mouw lijkt te schudden, maar deze popliedjes klinken op de tweede plaat van The Films nog veel afwisselender dan op het debuut van de band. Oh, Scorpio klinkt als een omgevallen platenkast met het beste van 45 jaar popmuziek. The Films springen op hun tweede plaat kris kras door de tijd en lijken dit keer een voorliefde te hebben voor Britse popmuziek. Hierbij halen de Amerikanen hun inspiratie net zo makkelijk bij The Beatles, The Shadows of The Kinks als bij de smaakmakers van de glamrock, de grote Britse bands uit de jaren 90 (met name Pulp) of het legioen hippe Britse bands dat de afgelopen jaren met zoveel succes aan de weg timmert. The Films maken op hun tweede plaat tijdloze popmuziek die de zon steeds feller laat schijnen. Oh, Scorpio gaat terug naar de essentie van de popsong en legt deze essentie op fascinerende en bijzonder aanstekelijke wijze bloot. Oh, Scorpio van The Films is een plaat waarvan je heel vrolijk wordt. Het is een plaat die vooral vermaakt, maar het is ook nog eens vermaak van hoog niveau. The Films hadden met hun debuut al wereldberoemd moeten worden, maar kloppen met hun tweede plaat nog veel nadrukkelijker aan de poort. Laten we maar snel open doen want Oh, Scorpio van The Films is een wereldplaat van een wereldband. Erwin Zijleman
De Amerikaanse band The Films leverde een jaar of twee geleden met Don’t Dance Rattlesnake een verbluffend goede plaat af. Het debuut van de band uit Charleston, South Carolina, bleek goed voor het ene na het andere perfecte popliedje. De muziek van The Films deed me persoonlijk vooral denken aan het allerbeste van The Strokes, al was Don’t Dance Rattlesnake door het verwerken van een veelheid aan invloeden uit heden en verleden wel een stuk afwisselender dan de muziek van de zo geprezen New Yorkers. Met Don’t Dance Rattlesnake hadden The Films wereldberoemd moeten worden, maar het liep helaas anders. Ondanks een aantal zeer lovende recensies braken The Films niet door naar het publiek dat ze verdienden en al snel was iedereen de band al weer vergeten. Inmiddels zijn we twee jaar verder en ligt de tweede plaat van The Films in de winkel. Direct na één keer horen is het duidelijk: Oh, Scorpio is nog een stuk beter dan het al zo goede debuut. Gebleven zijn de bijna perfecte popliedjes, die de band bijna achteloos uit haar mouw lijkt te schudden, maar deze popliedjes klinken op de tweede plaat van The Films nog veel afwisselender dan op het debuut van de band. Oh, Scorpio klinkt als een omgevallen platenkast met het beste van 45 jaar popmuziek. The Films springen op hun tweede plaat kris kras door de tijd en lijken dit keer een voorliefde te hebben voor Britse popmuziek. Hierbij halen de Amerikanen hun inspiratie net zo makkelijk bij The Beatles, The Shadows of The Kinks als bij de smaakmakers van de glamrock, de grote Britse bands uit de jaren 90 (met name Pulp) of het legioen hippe Britse bands dat de afgelopen jaren met zoveel succes aan de weg timmert. The Films maken op hun tweede plaat tijdloze popmuziek die de zon steeds feller laat schijnen. Oh, Scorpio gaat terug naar de essentie van de popsong en legt deze essentie op fascinerende en bijzonder aanstekelijke wijze bloot. Oh, Scorpio van The Films is een plaat waarvan je heel vrolijk wordt. Het is een plaat die vooral vermaakt, maar het is ook nog eens vermaak van hoog niveau. The Films hadden met hun debuut al wereldberoemd moeten worden, maar kloppen met hun tweede plaat nog veel nadrukkelijker aan de poort. Laten we maar snel open doen want Oh, Scorpio van The Films is een wereldplaat van een wereldband. Erwin Zijleman