Miranda Lambert - Revolution
Met alternatieve countrymuziek kun je in Nederland met een gerust hart aan komen, maar alles wat riekt naar Nashville country of, erger nog, Nashville countrypop, hoeft hier niet te rekenen op enige sympathie of zelfs maar aandacht. In de meeste gevallen heb ik daar absoluut vrede mee, maar zo af en toe missen we door deze hardnekkige oogkleppen toch hele mooie platen. Dat geldt zeker voor de toch behoorlijk rauwe platen van de rechtstreeks van een Amerikaans trailer park afkomstige Gretchen Wilson, maar het geldt wat mij betreft ook voor de net wat gepolijstere klanken van de Texaanse schone Miranda Lambert. Lambert bracht de afgelopen jaren met Kerosene (2005) en Crazy Ex-Girlfriend (2007) twee opvallend sterke platen uit. Het zijn platen met muziek die weliswaar is geworteld in de countryscene van Nashville, maar geen moment voldoet aan alle vooroordelen die we hier over de muziek uit deze plaats in Tennessee hebben ontwikkeld. Met name Craxy Ex-Girlfriend is een hele mooie plaat met songs die voorzichtig buiten de gebaande paden treden en opvallen door Miranda Lambert’s geweldige stem en haar voorliefde voor een rauw randje. Crazy Ex-Girlfriend werd hier in Europa uiteraard totaal genegeerd, maar wist in de Verenigde Staten uiteindelijk een breed scala aan muziekcritici te overtuigen. En terecht. Na eerste beluistering van haar nieuwe plaat, Revolution, twijfelde ik even of Lambert in staat moet worden geacht om dit kunststukje nog eens te herhalen. Bij eerste beluistering klinkt Revolution immers wat zoeter, braver en minder eigenzinnig dan zijn twee voorgangers. Waar Miranda Lambert zich tot dusver profileerde als een katje dat je maar beter niet zonder handschoenen kunt aanpakken, heeft de liefde haar op Revolution wat milder gemaakt. Revolution bevat meer ballads en minder rocksongs dan de twee geprezen voorgangers en lijkt hiermee weer wat terug te glijden in de richting van de gelikte countrypop uit Nashville. Gelukkig is dit slechts schijn. Wanneer je Revolution wat vaker hoort, blijkt al snel dat Miranda Lambert’s nagels nog even scherp zijn als voorheen en dat ze hooguit was gaf heeft terug genomen. Ook op Revolution maakt Miranda Lambert muziek die niet past in het strakke keurslijf dat in Nashville wordt opgedrongen. Bovendien is de Texaanse op haar nieuwe plaat zo mogelijk nog beter gaan zingen. Revolution is uiteindelijk misschien net iets minder imponerend dan zijn voorganger, maar het is nog altijd wel een plaat waarmee Miranda Lambert een veel groter publiek verdient dan ze tot dusver krijgt, ook in kringen van liefhebbers van alternatieve country. Gooi af die oogkleppen en geef Miranda Lambert een eerlijke kans. Grote kans dat ze hem ook met Revolution weer pakt. Erwin Zijleman
Met alternatieve countrymuziek kun je in Nederland met een gerust hart aan komen, maar alles wat riekt naar Nashville country of, erger nog, Nashville countrypop, hoeft hier niet te rekenen op enige sympathie of zelfs maar aandacht. In de meeste gevallen heb ik daar absoluut vrede mee, maar zo af en toe missen we door deze hardnekkige oogkleppen toch hele mooie platen. Dat geldt zeker voor de toch behoorlijk rauwe platen van de rechtstreeks van een Amerikaans trailer park afkomstige Gretchen Wilson, maar het geldt wat mij betreft ook voor de net wat gepolijstere klanken van de Texaanse schone Miranda Lambert. Lambert bracht de afgelopen jaren met Kerosene (2005) en Crazy Ex-Girlfriend (2007) twee opvallend sterke platen uit. Het zijn platen met muziek die weliswaar is geworteld in de countryscene van Nashville, maar geen moment voldoet aan alle vooroordelen die we hier over de muziek uit deze plaats in Tennessee hebben ontwikkeld. Met name Craxy Ex-Girlfriend is een hele mooie plaat met songs die voorzichtig buiten de gebaande paden treden en opvallen door Miranda Lambert’s geweldige stem en haar voorliefde voor een rauw randje. Crazy Ex-Girlfriend werd hier in Europa uiteraard totaal genegeerd, maar wist in de Verenigde Staten uiteindelijk een breed scala aan muziekcritici te overtuigen. En terecht. Na eerste beluistering van haar nieuwe plaat, Revolution, twijfelde ik even of Lambert in staat moet worden geacht om dit kunststukje nog eens te herhalen. Bij eerste beluistering klinkt Revolution immers wat zoeter, braver en minder eigenzinnig dan zijn twee voorgangers. Waar Miranda Lambert zich tot dusver profileerde als een katje dat je maar beter niet zonder handschoenen kunt aanpakken, heeft de liefde haar op Revolution wat milder gemaakt. Revolution bevat meer ballads en minder rocksongs dan de twee geprezen voorgangers en lijkt hiermee weer wat terug te glijden in de richting van de gelikte countrypop uit Nashville. Gelukkig is dit slechts schijn. Wanneer je Revolution wat vaker hoort, blijkt al snel dat Miranda Lambert’s nagels nog even scherp zijn als voorheen en dat ze hooguit was gaf heeft terug genomen. Ook op Revolution maakt Miranda Lambert muziek die niet past in het strakke keurslijf dat in Nashville wordt opgedrongen. Bovendien is de Texaanse op haar nieuwe plaat zo mogelijk nog beter gaan zingen. Revolution is uiteindelijk misschien net iets minder imponerend dan zijn voorganger, maar het is nog altijd wel een plaat waarmee Miranda Lambert een veel groter publiek verdient dan ze tot dusver krijgt, ook in kringen van liefhebbers van alternatieve country. Gooi af die oogkleppen en geef Miranda Lambert een eerlijke kans. Grote kans dat ze hem ook met Revolution weer pakt. Erwin Zijleman