Espers - III
Espers dook een jaar of vijf geleden op met haar fraaie titelloze debuut en behoort sindsdien tot de pioniers en smaakmakers van de psychedelische folkmuziek, die de afgelopen jaren is voorzien van labels als alt-folk, freak folk en vooral psych-folk. De band rond vaste leden Greg Weeks, Meg Baird en Brooke Sietinsons bracht twee jaar na het fraaie debuut het minstens even overtuigende II uit en inmiddels is ook de derde plaat van de band verschenen; een plaat met de weinig verrassende titel III. Dit is ook direct het enige dat niet verrassend is aan de derde plaat van Espers, want in muzikaal opzicht is ook III weer een fascinerende plaat, die slechts ten dele lijkt op zijn voorgangers. Het geluid van Espers is in de loop der jaren steeds veelzijdiger geworden en is al lang niet meer alleen te typeren als psych-folk. Op haar tweede plaat experimenteerde Espers opzichtig met traditionele Britse folk en meer Amerikaans getinte folk-rock; het zijn invloeden die ook op III hoorbaar zijn, maar die inmiddels gezelschap hebben gekregen van meer invloeden uit de Amerikaanse folk en een breed palet aan invloeden uit de 60s psychedelica. Ook op III wordt de basis van Espers gevormd door Greg Weeks, Meg Baird en Brooke Sietinsons, maar net als op de vorige twee platen van de band is er een voorname rol voor gastmusici, waaronder celliste Helena Espvall, die ook op II prominent aanwezig was. Waar Espers op haar vorige plaat nog al in zichzelf was gekeerd, zijn de songs van de band dit keer wat extraverter. III is vergeleken met zijn voorganger een behoorlijk uitbundige plaat. Een omschrijving die niet moet worden verward met vrolijk, want de muziek van Espers is ook op III nog altijd gitzwart. III is een veelzijdige plaat waarop Espers bewijst dat het overweg kan met folk in de breedste zin van het woord. De band is in compositorisch en muzikaal opzicht duidelijk gegroeid en heeft de een paar jaar geleden nog deels door muzikale beperkingen noodzakelijke invloeden uit de lo-fi inmiddels geheel afgezworen. Een aantal van de songs op III klinkt opvallend complex en valt op door de gevarieerde en zonder uitzondering fraaie instrumentatie. Persoonlijk vind ik de muziek van Espers op zijn mooist wanneer Meg Baird de vocalen voor haar rekening neemt en gelukkig doet ze dit ook op III weer geregeld. Espers begon vijf jaar geleden als een van de vaandeldragers van een nieuw genre dat zichzelf nog maar eens moest bewijzen, maar is inmiddels uitgegroeid tot een veelzijdige band die platen aflevert van het allerhoogste niveau. Met III levert Espers haar beste plaat tot dusver af, maar ik heb het idee dat er nog veel meer in zit. Tot die tijd voldoet deze prachtplaat echter uitstekend. Erwin Zijleman
Espers dook een jaar of vijf geleden op met haar fraaie titelloze debuut en behoort sindsdien tot de pioniers en smaakmakers van de psychedelische folkmuziek, die de afgelopen jaren is voorzien van labels als alt-folk, freak folk en vooral psych-folk. De band rond vaste leden Greg Weeks, Meg Baird en Brooke Sietinsons bracht twee jaar na het fraaie debuut het minstens even overtuigende II uit en inmiddels is ook de derde plaat van de band verschenen; een plaat met de weinig verrassende titel III. Dit is ook direct het enige dat niet verrassend is aan de derde plaat van Espers, want in muzikaal opzicht is ook III weer een fascinerende plaat, die slechts ten dele lijkt op zijn voorgangers. Het geluid van Espers is in de loop der jaren steeds veelzijdiger geworden en is al lang niet meer alleen te typeren als psych-folk. Op haar tweede plaat experimenteerde Espers opzichtig met traditionele Britse folk en meer Amerikaans getinte folk-rock; het zijn invloeden die ook op III hoorbaar zijn, maar die inmiddels gezelschap hebben gekregen van meer invloeden uit de Amerikaanse folk en een breed palet aan invloeden uit de 60s psychedelica. Ook op III wordt de basis van Espers gevormd door Greg Weeks, Meg Baird en Brooke Sietinsons, maar net als op de vorige twee platen van de band is er een voorname rol voor gastmusici, waaronder celliste Helena Espvall, die ook op II prominent aanwezig was. Waar Espers op haar vorige plaat nog al in zichzelf was gekeerd, zijn de songs van de band dit keer wat extraverter. III is vergeleken met zijn voorganger een behoorlijk uitbundige plaat. Een omschrijving die niet moet worden verward met vrolijk, want de muziek van Espers is ook op III nog altijd gitzwart. III is een veelzijdige plaat waarop Espers bewijst dat het overweg kan met folk in de breedste zin van het woord. De band is in compositorisch en muzikaal opzicht duidelijk gegroeid en heeft de een paar jaar geleden nog deels door muzikale beperkingen noodzakelijke invloeden uit de lo-fi inmiddels geheel afgezworen. Een aantal van de songs op III klinkt opvallend complex en valt op door de gevarieerde en zonder uitzondering fraaie instrumentatie. Persoonlijk vind ik de muziek van Espers op zijn mooist wanneer Meg Baird de vocalen voor haar rekening neemt en gelukkig doet ze dit ook op III weer geregeld. Espers begon vijf jaar geleden als een van de vaandeldragers van een nieuw genre dat zichzelf nog maar eens moest bewijzen, maar is inmiddels uitgegroeid tot een veelzijdige band die platen aflevert van het allerhoogste niveau. Met III levert Espers haar beste plaat tot dusver af, maar ik heb het idee dat er nog veel meer in zit. Tot die tijd voldoet deze prachtplaat echter uitstekend. Erwin Zijleman