Emilie Simon - The Big Machine
Emilie Simon liftte de afgelopen jaren mee op het succes van de Franse zuchtmeisjes, maar hoorde hier op één of andere manier toch niet echt bij. De Française kon weliswaar heerlijk zwoel zingen, maar waar de meeste Franse zuchtmeisjes kozen voor broeierige bossanova of verleidelijke Franse pop, zocht Emilie Simon haar heil in kille elektronica en donkere triphop. Op haar opvallende titelloze debuut uit 2003 en het hele mooie Vegetal uit 2006 zong Emilie Simon voornamelijk in het Frans (al coverde ze net zo makkelijk op imponerende wijze I Wanna Be Your Dog van The Stooges), waardoor ik behoorlijk moest wennen aan haar derde plaat die, met uitzondering van een paar toevallige Franse woordjes, geheel Engelstalig is. The Big Machine is deels opgenomen in de fameuze Electric Lady Studios in New York, naar verluid de nieuwe thuisbasis van Emilie Simon. De keuze voor Engelstalige teksten is overigens niet de enige stijlbreuk met het verleden, want ook in muzikaal en vocaal opzicht is er zoveel veranderd dat ik even twijfelde of we hier wel met dezelfde Emilie Simon van doen hebben. Op The Big Machine hebben invloeden uit de triphop plaats gemaakt voor invloeden uit de 70s en 80s pop en de elektropop van recentere datum en doet Emilie Simon bovendien in vocaal opzicht een geslaagde poging om definitief te worden verstoten door de liefhebbers van Franse zuchtmeisjes. Heel even had ik het idee dat Emilie Simon zich met The Big Machine zou willen scharen tussen elektropop zangeressen als Little Boots, Ellie Goulding, La Roux en Lady Gaga, maar hiervoor blijkt de muziek van de Française toch te anders en te eigenzinnig. Emilie Simon heeft op The Big Machine een duidelijk voorkeur voor lichtvoetige elektropop deuntjes, maar maakt op hetzelfde moment geen geheim van haar bewondering voor Kate Bush. Aanstekelijke en eigentijds klinkende elektropop wordt op The Big Machine op opvallende wijze gecombineerd met songstructuren die zo lijken weggelopen uit de jaren 70 en 80 en die, met name wanneer de arrangementen bijna overdadig zijn, meer dan eens refereren naar het werk van Kate Bush. Kate Bush heeft overigens ook in vocaal opzicht flink wat invloed gehad op Emilie Simon, want waar de Française in het verleden nog heerlijk zwoel kon fluisteren, krijst ze er nu af en toe flink op los. Het is, zeker voor iemand die de vorige twee platen van Emilie Simon een warm hart toedraagt, even slikken, maar geduld en aanpassingsvermogen worden uiteindelijk flink beloond. The Big Machine vraagt misschien wat tijd, maar blijkt al snel een bijzondere plaat van een lekker eigenwijze zangeres, die net als Charlotte Gainsbourg definitief afstand neemt van de zuchtmeisjes uit haar vaderland. The Big Machine is een moedige plaat die veel en veel beter is dan je op het eerste gehoor zult vermoeden. Erwin Zijleman
Emilie Simon liftte de afgelopen jaren mee op het succes van de Franse zuchtmeisjes, maar hoorde hier op één of andere manier toch niet echt bij. De Française kon weliswaar heerlijk zwoel zingen, maar waar de meeste Franse zuchtmeisjes kozen voor broeierige bossanova of verleidelijke Franse pop, zocht Emilie Simon haar heil in kille elektronica en donkere triphop. Op haar opvallende titelloze debuut uit 2003 en het hele mooie Vegetal uit 2006 zong Emilie Simon voornamelijk in het Frans (al coverde ze net zo makkelijk op imponerende wijze I Wanna Be Your Dog van The Stooges), waardoor ik behoorlijk moest wennen aan haar derde plaat die, met uitzondering van een paar toevallige Franse woordjes, geheel Engelstalig is. The Big Machine is deels opgenomen in de fameuze Electric Lady Studios in New York, naar verluid de nieuwe thuisbasis van Emilie Simon. De keuze voor Engelstalige teksten is overigens niet de enige stijlbreuk met het verleden, want ook in muzikaal en vocaal opzicht is er zoveel veranderd dat ik even twijfelde of we hier wel met dezelfde Emilie Simon van doen hebben. Op The Big Machine hebben invloeden uit de triphop plaats gemaakt voor invloeden uit de 70s en 80s pop en de elektropop van recentere datum en doet Emilie Simon bovendien in vocaal opzicht een geslaagde poging om definitief te worden verstoten door de liefhebbers van Franse zuchtmeisjes. Heel even had ik het idee dat Emilie Simon zich met The Big Machine zou willen scharen tussen elektropop zangeressen als Little Boots, Ellie Goulding, La Roux en Lady Gaga, maar hiervoor blijkt de muziek van de Française toch te anders en te eigenzinnig. Emilie Simon heeft op The Big Machine een duidelijk voorkeur voor lichtvoetige elektropop deuntjes, maar maakt op hetzelfde moment geen geheim van haar bewondering voor Kate Bush. Aanstekelijke en eigentijds klinkende elektropop wordt op The Big Machine op opvallende wijze gecombineerd met songstructuren die zo lijken weggelopen uit de jaren 70 en 80 en die, met name wanneer de arrangementen bijna overdadig zijn, meer dan eens refereren naar het werk van Kate Bush. Kate Bush heeft overigens ook in vocaal opzicht flink wat invloed gehad op Emilie Simon, want waar de Française in het verleden nog heerlijk zwoel kon fluisteren, krijst ze er nu af en toe flink op los. Het is, zeker voor iemand die de vorige twee platen van Emilie Simon een warm hart toedraagt, even slikken, maar geduld en aanpassingsvermogen worden uiteindelijk flink beloond. The Big Machine vraagt misschien wat tijd, maar blijkt al snel een bijzondere plaat van een lekker eigenwijze zangeres, die net als Charlotte Gainsbourg definitief afstand neemt van de zuchtmeisjes uit haar vaderland. The Big Machine is een moedige plaat die veel en veel beter is dan je op het eerste gehoor zult vermoeden. Erwin Zijleman