Fionn Regan - The Shadow Of An Empire
Toen Bob Dylan in 1965 tijdens het Newport Folk Festival zijn akoestische gitaar verruilde voor een elektrische zorgde dat hier en daar voor flink wat ophef. Folkpuristen noemden hem Judas en keerden hem de rug toe, maar ze hadden Dylan waarschijnlijk het liefst ter plekke aan de schandpaal genageld. Ik zal niet beweren dat er tegenwoordig geen muziekpuristen meer zijn, maar ik kan me toch niet voorstellen dat de Ierse singer-songwriter Fionn Regan de komende maanden moet vrezen voor zijn veiligheid. Toch doet Fionn Regan op zijn tweede plaat The Shadow Of An Empire precies wat Dylan zo’n 45 jaar geleden deed en gaat hij misschien nog wel iets verder. De uit het Ierse Dublin afkomstige Fionn Regan debuteerde in de zomer van 2006 met The End Of History; een plaat met ingetogen en introverte akoestische folksongs die meer dan eens aan het werk van Nick Drake deden denken. The End Of History werd overladen met positieve recensies, waarin Fionn Regan meer dan eens een prachtige muzikale toekomst werd voorspeld. Na The End Of History bleef het echter lang stil; een periode van stilte waaraan nu na zo’n drieënhalf jaar eindelijk een eind komt. Het is voor Fionn Regan zelf zeker geen periode van stilte geweest. Regan werd volwassen tijdens de tour die volgde op de release van The End Of History en maakte kennis met de harde (muziek)wereld. Hij brak uiteindelijk met zijn platenmaatschappij en nam The Shadow Of An Empire in zijn eentje op in Ierland. Protection Racket, de single die aan de release van deze plaat vooraf ging, laat direct horen hoeveel de muziek van Fionn Regan is veranderd. Dromerige en introverte folk heeft plaats gemaakt voor rauwe en extraverte rock ’n roll. Ook de overige songs op de tweede plaat van Fionn Regan zijn een stuk steviger en rauwer dan die op het debuut. De dromerige folkzanger op The End Of History is nu een angry young man die het liefst zonder omwegen zegt waar het op staat. Niet langer Nick Drake in zijn dromerige dagen, maar Ryan Adams in zijn meest recalcitrante dagen. Na het zo mooie debuut is The Shadow Of An Empire wel even slikken, maar een slechte plaat is het zeker niet, integendeel. Fionn Regan is nog altijd een getalenteerd zanger en gitarist en hij schrijft bovendien nog altijd aansprekende songs. Songs die je niet langzaam moeten veroveren, zoals die op Regan’s debuut, maar die je in één keer omver blazen en vervolgens in een stevige houtgreep houden. Het is waarschijnlijk het best om The Shadow Of An Empire niet te vergelijken met zijn voorganger. Bij vergelijking met zijn voorganger slaan immers onherroepelijk de verwarring en verbazing toe en eindig je al snel als de folkpuristen die Dylan destijds ten onrechte verketterden. Luister daarentegen onbevooroordeeld naar deze plaat en je hoort een hele overtuigende plaat van een muzikant die nog altijd moet worden gerekend tot de meest getalenteerde singer-songwriters van het moment en eigenlijk alleen maar gegroeid is. In een net iets ander genre misschien, maar wat geeft dat? Erwin Zijleman
Toen Bob Dylan in 1965 tijdens het Newport Folk Festival zijn akoestische gitaar verruilde voor een elektrische zorgde dat hier en daar voor flink wat ophef. Folkpuristen noemden hem Judas en keerden hem de rug toe, maar ze hadden Dylan waarschijnlijk het liefst ter plekke aan de schandpaal genageld. Ik zal niet beweren dat er tegenwoordig geen muziekpuristen meer zijn, maar ik kan me toch niet voorstellen dat de Ierse singer-songwriter Fionn Regan de komende maanden moet vrezen voor zijn veiligheid. Toch doet Fionn Regan op zijn tweede plaat The Shadow Of An Empire precies wat Dylan zo’n 45 jaar geleden deed en gaat hij misschien nog wel iets verder. De uit het Ierse Dublin afkomstige Fionn Regan debuteerde in de zomer van 2006 met The End Of History; een plaat met ingetogen en introverte akoestische folksongs die meer dan eens aan het werk van Nick Drake deden denken. The End Of History werd overladen met positieve recensies, waarin Fionn Regan meer dan eens een prachtige muzikale toekomst werd voorspeld. Na The End Of History bleef het echter lang stil; een periode van stilte waaraan nu na zo’n drieënhalf jaar eindelijk een eind komt. Het is voor Fionn Regan zelf zeker geen periode van stilte geweest. Regan werd volwassen tijdens de tour die volgde op de release van The End Of History en maakte kennis met de harde (muziek)wereld. Hij brak uiteindelijk met zijn platenmaatschappij en nam The Shadow Of An Empire in zijn eentje op in Ierland. Protection Racket, de single die aan de release van deze plaat vooraf ging, laat direct horen hoeveel de muziek van Fionn Regan is veranderd. Dromerige en introverte folk heeft plaats gemaakt voor rauwe en extraverte rock ’n roll. Ook de overige songs op de tweede plaat van Fionn Regan zijn een stuk steviger en rauwer dan die op het debuut. De dromerige folkzanger op The End Of History is nu een angry young man die het liefst zonder omwegen zegt waar het op staat. Niet langer Nick Drake in zijn dromerige dagen, maar Ryan Adams in zijn meest recalcitrante dagen. Na het zo mooie debuut is The Shadow Of An Empire wel even slikken, maar een slechte plaat is het zeker niet, integendeel. Fionn Regan is nog altijd een getalenteerd zanger en gitarist en hij schrijft bovendien nog altijd aansprekende songs. Songs die je niet langzaam moeten veroveren, zoals die op Regan’s debuut, maar die je in één keer omver blazen en vervolgens in een stevige houtgreep houden. Het is waarschijnlijk het best om The Shadow Of An Empire niet te vergelijken met zijn voorganger. Bij vergelijking met zijn voorganger slaan immers onherroepelijk de verwarring en verbazing toe en eindig je al snel als de folkpuristen die Dylan destijds ten onrechte verketterden. Luister daarentegen onbevooroordeeld naar deze plaat en je hoort een hele overtuigende plaat van een muzikant die nog altijd moet worden gerekend tot de meest getalenteerde singer-songwriters van het moment en eigenlijk alleen maar gegroeid is. In een net iets ander genre misschien, maar wat geeft dat? Erwin Zijleman