Broken Bells - Broken Bells
Brian Burton, oftewel Danger Mouse, kennen we van zijn inmiddels legendarische Grey Album (een mash-up van The White Album van The Beatles en The Black Album van Jay-Z), als lid van Gnarls Barkley en als producer van onder andere Gorillaz, Beck en The Black Keys. Vorig jaar maakte hij met de vorige week overleden Sparklehorse voorman Mark Linkous het prachtige Dark Night Of The Soul (dat deze zomer eindelijk officieel zal worden uitgebracht) en nu duikt Burton op met James Mercer; de voorman van de Amerikaanse band The Shins, waarvan we na drie prachtplaten op rij helaas al een tijdje niets meer gehoord hebben. Samen noemen ze zich Broken Bells en het titelloze debuut van dit gelegenheidsduo ligt deze week in de winkel. Bij samenwerkingsprojecten van twee muzikanten van naam zijn er drie scenario’s denkbaar. 1+1=1 als één van de twee muzikanten ondersneeuwt, 1+1=2 wanneer beide muzikanten nadrukkelijk hun eigen ding doen en 1+1=3 wanneer beide muzikanten elkaar weten te inspireren tot grootse daden. Het debuut van Broken Bells valt wat mij betreft in de betrekkelijk zeldzame laatste categorie. Direct bij eerste beluistering valt op hoe mooi het debuut van Broken Bells is geproduceerd; iets wat gezien de staat van dienst van Danger Mouse en de bijdragen van de prachtige strijkers van filmcomponist Daniele Luppi eigenlijk geen verrassing is. Ook in muzikaal opzicht weten Danger Mouse en James Mercer echter het beste in elkaar naar boven te halen. Waar de muziek van The Shins in de loop van de jaren wat zwaarder en donkerder is geworden, is de muziek van Broken Bells opgewekt en lichtvoetig. Mercer heeft nog altijd patent op onweerstaanbare popsongs, die meer dan eens geïnspireerd blijken door het werk van The Beach Boys, maar door de bijzondere productie en afwijkende instrumentatie klinkt het totaal anders dan we van hem gewend zijn. Het debuut van Broken Bells is een gevarieerde plaat die net zo makkelijk het muzikale erfgoed van Brian Wilson bewaakt als flirt met filmmuziek en beats. De songs van Broken Bells liggen vrijwel zonder uitzondering lekker in het gehoor, maar gaan het experiment of onverwachte muzikale uitstapjes of wendingen geen moment uit de weg. Het zorgt er voor dat het debuut van Broken Bells een plaat is geworden die op vele momenten goed tot zijn recht komt en steeds weer een net iets andere uitwerking heeft. Het ene moment laat je je genadeloos verleiden door de zoveelste briljante popsong van James Mercer of zijn geweldige vocalen, het volgende moment probeer je de bijzondere vondsten van Danger Mouse te doorgronden, om je zelf uiteindelijk compleet te verliezen in zoveel muzikaal vakmanschap. Het levert een debuut op dat naar veel en veel meer smaakt. Het feit dat James Mercer en Danger Mouse inmiddels al weer de studio in zijn gedoken is daarom minstens net zo goed nieuws als de release van deze opvallende en bij vlagen zelfs opzienbarende plaat. Erwin Zijleman
Brian Burton, oftewel Danger Mouse, kennen we van zijn inmiddels legendarische Grey Album (een mash-up van The White Album van The Beatles en The Black Album van Jay-Z), als lid van Gnarls Barkley en als producer van onder andere Gorillaz, Beck en The Black Keys. Vorig jaar maakte hij met de vorige week overleden Sparklehorse voorman Mark Linkous het prachtige Dark Night Of The Soul (dat deze zomer eindelijk officieel zal worden uitgebracht) en nu duikt Burton op met James Mercer; de voorman van de Amerikaanse band The Shins, waarvan we na drie prachtplaten op rij helaas al een tijdje niets meer gehoord hebben. Samen noemen ze zich Broken Bells en het titelloze debuut van dit gelegenheidsduo ligt deze week in de winkel. Bij samenwerkingsprojecten van twee muzikanten van naam zijn er drie scenario’s denkbaar. 1+1=1 als één van de twee muzikanten ondersneeuwt, 1+1=2 wanneer beide muzikanten nadrukkelijk hun eigen ding doen en 1+1=3 wanneer beide muzikanten elkaar weten te inspireren tot grootse daden. Het debuut van Broken Bells valt wat mij betreft in de betrekkelijk zeldzame laatste categorie. Direct bij eerste beluistering valt op hoe mooi het debuut van Broken Bells is geproduceerd; iets wat gezien de staat van dienst van Danger Mouse en de bijdragen van de prachtige strijkers van filmcomponist Daniele Luppi eigenlijk geen verrassing is. Ook in muzikaal opzicht weten Danger Mouse en James Mercer echter het beste in elkaar naar boven te halen. Waar de muziek van The Shins in de loop van de jaren wat zwaarder en donkerder is geworden, is de muziek van Broken Bells opgewekt en lichtvoetig. Mercer heeft nog altijd patent op onweerstaanbare popsongs, die meer dan eens geïnspireerd blijken door het werk van The Beach Boys, maar door de bijzondere productie en afwijkende instrumentatie klinkt het totaal anders dan we van hem gewend zijn. Het debuut van Broken Bells is een gevarieerde plaat die net zo makkelijk het muzikale erfgoed van Brian Wilson bewaakt als flirt met filmmuziek en beats. De songs van Broken Bells liggen vrijwel zonder uitzondering lekker in het gehoor, maar gaan het experiment of onverwachte muzikale uitstapjes of wendingen geen moment uit de weg. Het zorgt er voor dat het debuut van Broken Bells een plaat is geworden die op vele momenten goed tot zijn recht komt en steeds weer een net iets andere uitwerking heeft. Het ene moment laat je je genadeloos verleiden door de zoveelste briljante popsong van James Mercer of zijn geweldige vocalen, het volgende moment probeer je de bijzondere vondsten van Danger Mouse te doorgronden, om je zelf uiteindelijk compleet te verliezen in zoveel muzikaal vakmanschap. Het levert een debuut op dat naar veel en veel meer smaakt. Het feit dat James Mercer en Danger Mouse inmiddels al weer de studio in zijn gedoken is daarom minstens net zo goed nieuws als de release van deze opvallende en bij vlagen zelfs opzienbarende plaat. Erwin Zijleman