Turin Brakes - Outbursts
Turin Brakes liftte ooit handig mee op het succes van de New Acoustics Movement, maar verdween uit het zicht toen de belangstelling voor de “nieuwe” akoestische muziek al snel weer wegebde. Iedereen die de band is blijven volgen, weet dat Turin Brakes sinds haar stevig bejubelde, maar achteraf bezien zeker niet opzienbarende debuut The Optimist LP (2001) nog drie platen maakte: Ether Song (2003), Jackinabox (2005) en Dark On Fire (2007). Het met dromerige en psychedelische akoestische pop gevulde Ether Song reken ik tot de betere platen van het afgelopen decennium. Het opeens stevig rockende en met invloeden uit de postpunk en new wave opgetuigde Dark On Fire viel drie jaar geleden juist vies tegen. Met Outbursts neemt Turin Brakes gelukkig weer afstand van het geluid van Dark On Fire en keert het terug naar de creatieve hoogtijdagen van de band, overigens zonder de muziek van Ether Song nauwgezet te reproduceren. De elektrische gitaren zijn weer veilig opgeborgen; de flirts met postpunk niet meer dan een vage herinnering. Outbursts staat vol met de rijk georkestreerde, licht psychedelische en opgewekt klinkende popmuziek die we kennen van Turin Brakes. Het is voornamelijk akoestische popmuziek waarin met name de strijkers af en toe flink aanzwellen, maar pompeus wordt het gelukkig nergens. Net als op Ether Song maakt Turin Brakes op Outbursts betoverende popmuziek die aangenaam voortkabbelt, maar niet snel zal vervelen. Waar de verwoestende tornado op de cover stevige muzikale uitspattingen suggereert, is Outbursts een plaat die eerder past bij een vriendelijk lentezonnetje, ontluikende bloemetjes en dartelende lammetjes. Turin Brakes maakt weer “feel good music” zoals Crowded House die wel eens kon maken, al zijn er ook wel invloeden van onder andere Coldplay, Radiohead en U2 te ontdekken in de muziek van Turin Brakes. Iedereen die Dark On Fire wel kon waarderen zal Outbursts waarschijnlijk te gepolijst en te sloom vinden. Iedereen die, net als ik, nog altijd een zwak heeft voor Ether Song zal Outbursts daarentegen omarmen als een verloren zoon. Zo goed als Ether Song is Outbursts misschien nog niet, maar Turin Brakes is absoluut weer op de goede weg met een plaat die voorlopig alleen maar beter wordt. Erwin Zijleman
Turin Brakes liftte ooit handig mee op het succes van de New Acoustics Movement, maar verdween uit het zicht toen de belangstelling voor de “nieuwe” akoestische muziek al snel weer wegebde. Iedereen die de band is blijven volgen, weet dat Turin Brakes sinds haar stevig bejubelde, maar achteraf bezien zeker niet opzienbarende debuut The Optimist LP (2001) nog drie platen maakte: Ether Song (2003), Jackinabox (2005) en Dark On Fire (2007). Het met dromerige en psychedelische akoestische pop gevulde Ether Song reken ik tot de betere platen van het afgelopen decennium. Het opeens stevig rockende en met invloeden uit de postpunk en new wave opgetuigde Dark On Fire viel drie jaar geleden juist vies tegen. Met Outbursts neemt Turin Brakes gelukkig weer afstand van het geluid van Dark On Fire en keert het terug naar de creatieve hoogtijdagen van de band, overigens zonder de muziek van Ether Song nauwgezet te reproduceren. De elektrische gitaren zijn weer veilig opgeborgen; de flirts met postpunk niet meer dan een vage herinnering. Outbursts staat vol met de rijk georkestreerde, licht psychedelische en opgewekt klinkende popmuziek die we kennen van Turin Brakes. Het is voornamelijk akoestische popmuziek waarin met name de strijkers af en toe flink aanzwellen, maar pompeus wordt het gelukkig nergens. Net als op Ether Song maakt Turin Brakes op Outbursts betoverende popmuziek die aangenaam voortkabbelt, maar niet snel zal vervelen. Waar de verwoestende tornado op de cover stevige muzikale uitspattingen suggereert, is Outbursts een plaat die eerder past bij een vriendelijk lentezonnetje, ontluikende bloemetjes en dartelende lammetjes. Turin Brakes maakt weer “feel good music” zoals Crowded House die wel eens kon maken, al zijn er ook wel invloeden van onder andere Coldplay, Radiohead en U2 te ontdekken in de muziek van Turin Brakes. Iedereen die Dark On Fire wel kon waarderen zal Outbursts waarschijnlijk te gepolijst en te sloom vinden. Iedereen die, net als ik, nog altijd een zwak heeft voor Ether Song zal Outbursts daarentegen omarmen als een verloren zoon. Zo goed als Ether Song is Outbursts misschien nog niet, maar Turin Brakes is absoluut weer op de goede weg met een plaat die voorlopig alleen maar beter wordt. Erwin Zijleman