Ellie Goulding - Lights
De Britse muziekpers blikt in december niet alleen terug op het bijna afgelopen muziekjaar, maar kijkt ook nadrukkelijk vooruit. In de lijstjes met namen die in 2010 wel eens een rol van betekenis zouden kunnen gaan spelen, dook naast die van Marina & The Diamonds (met wiens The Family Jewels ik al weken een haat-liefde verhouding heb) ook steevast die van Ellie Goulding op. Ellie Goulding’s debuut Lights ligt al een tijdje in de winkel en ook dit is een plaat waarover ik maar moeilijk een duidelijke mening kan vormen. Ellie Goulding begon ooit als folkie, maar kiest op Lights voor het momenteel zo populaire elektropop geluid, waarmee ze aansluit bij collega’s als Little Boots, Annie, Lady Gaga, La Roux en in mindere mate bij de vorig jaar doorgebroken Florence & The Machine. Ellie Goulding is haar folkroots echter niet helemaal vergeten, want onder haar lichtvoetige en toegankelijke elektronische popliedjes zijn vaak breekbare folksongs verstopt. Wel zeer vakkundig verstopt, want topproducers Starsmith en Fraser T. Smith (die eerder werkte met Nelly Furtado) hebben hun uiterste best gedaan om de songs op Lights te overgieten met een buitengewoon hitgevoelig elektropop sausje. Dat is aan de ene kant jammer, want ik heb me de afgelopen weken regelmatig afgevraagd wat er nu eigenlijk zo bijzonder is aan de vederlichte muziek van Ellie Goulding. Aan de andere kant heeft Lights in zijn huidige vorm iets onweerstaanbaar. Natuurlijk klinkt het allemaal erg gepolijst en is de inbreng van de producers erg groot, maar op één of andere manier werkt de muziek van Ellie Goulding verslavend. Waar dat precies aan licht weet ik niet, al hou ik mezelf voor dat onder het betrekkelijk eendimensionale elektropop geluid op Lights een extra laag is verstopt die er in muzikaal en artistiek opzicht wel toe doet. Het is een laag met bijzondere klanken, verrassende wendingen en een eigenwijsheid die in dit genre weliswaar geëtaleerd wordt, maar in de praktijk vaak ontbreekt. Hiernaast beschikt Ellie Goulding over een bijzonder stemgeluid. Het is een stemgeluid dat het volgens mij uitstekend zou doen in combinatie met een akoestische gitaar en me afwisselend doet denken aan Joanna Newsom, Björk en Maria Mena om maar een aantal zangeressen te noemen. Tenslotte schrijft Ellie Goulding erg aanstekelijke popliedjes, maar doet ze ook altijd wel iets wat je net niet verwacht. Zelf kan ik na alle scepsis alleen maar concluderen dat Ellie Goulding een plaat heeft gemaakt die niet alleen onweerstaanbaar lekker klinkt, maar die ook nog eens muziek bevat die avontuurlijker en knapper in elkaar steekt dat menigeen zal vermoeden. Een van de smaakmakers van 2010, zoals de BBC voorspelde, is misschien wat teveel eer, maar een krent uit de pop is het absoluut! Erwin Zijleman
De Britse muziekpers blikt in december niet alleen terug op het bijna afgelopen muziekjaar, maar kijkt ook nadrukkelijk vooruit. In de lijstjes met namen die in 2010 wel eens een rol van betekenis zouden kunnen gaan spelen, dook naast die van Marina & The Diamonds (met wiens The Family Jewels ik al weken een haat-liefde verhouding heb) ook steevast die van Ellie Goulding op. Ellie Goulding’s debuut Lights ligt al een tijdje in de winkel en ook dit is een plaat waarover ik maar moeilijk een duidelijke mening kan vormen. Ellie Goulding begon ooit als folkie, maar kiest op Lights voor het momenteel zo populaire elektropop geluid, waarmee ze aansluit bij collega’s als Little Boots, Annie, Lady Gaga, La Roux en in mindere mate bij de vorig jaar doorgebroken Florence & The Machine. Ellie Goulding is haar folkroots echter niet helemaal vergeten, want onder haar lichtvoetige en toegankelijke elektronische popliedjes zijn vaak breekbare folksongs verstopt. Wel zeer vakkundig verstopt, want topproducers Starsmith en Fraser T. Smith (die eerder werkte met Nelly Furtado) hebben hun uiterste best gedaan om de songs op Lights te overgieten met een buitengewoon hitgevoelig elektropop sausje. Dat is aan de ene kant jammer, want ik heb me de afgelopen weken regelmatig afgevraagd wat er nu eigenlijk zo bijzonder is aan de vederlichte muziek van Ellie Goulding. Aan de andere kant heeft Lights in zijn huidige vorm iets onweerstaanbaar. Natuurlijk klinkt het allemaal erg gepolijst en is de inbreng van de producers erg groot, maar op één of andere manier werkt de muziek van Ellie Goulding verslavend. Waar dat precies aan licht weet ik niet, al hou ik mezelf voor dat onder het betrekkelijk eendimensionale elektropop geluid op Lights een extra laag is verstopt die er in muzikaal en artistiek opzicht wel toe doet. Het is een laag met bijzondere klanken, verrassende wendingen en een eigenwijsheid die in dit genre weliswaar geëtaleerd wordt, maar in de praktijk vaak ontbreekt. Hiernaast beschikt Ellie Goulding over een bijzonder stemgeluid. Het is een stemgeluid dat het volgens mij uitstekend zou doen in combinatie met een akoestische gitaar en me afwisselend doet denken aan Joanna Newsom, Björk en Maria Mena om maar een aantal zangeressen te noemen. Tenslotte schrijft Ellie Goulding erg aanstekelijke popliedjes, maar doet ze ook altijd wel iets wat je net niet verwacht. Zelf kan ik na alle scepsis alleen maar concluderen dat Ellie Goulding een plaat heeft gemaakt die niet alleen onweerstaanbaar lekker klinkt, maar die ook nog eens muziek bevat die avontuurlijker en knapper in elkaar steekt dat menigeen zal vermoeden. Een van de smaakmakers van 2010, zoals de BBC voorspelde, is misschien wat teveel eer, maar een krent uit de pop is het absoluut! Erwin Zijleman