Pink Floyd - De grote successen (1973-1979)

Eerder deze week besprak ik de psychedelische jaren van Pink Floyd en riep ik drie platen in de bijzonder fraaie Discovery Box uit tot meesterwerk: The Piper At The Gates Of Dawn (1967), Atom Heart Mother (1970) en Meddle (1971). Met name op de laatstgenoemde plaat legde Pink Floyd de basis voor haar grote successen die tussen 1973 en 1979 zouden verschijnen.

Het in 1973 verschenen The Dark Side Of The Moon is de meest succesvolle Pink Floyd plaat en volgens velen ook de beste. Op The Dark Side Of The Moon vervolmaakt Pink Floyd het rijke en atmosferische geluid van Meddle en kiest het niet langer voor psychedelische luistertrips, maar voor toegankelijke popsongs met een kop en een staart. Het zijn popsongs die boordevol invloeden zitten en uit vele lagen bestaan. Zeker wanneer je de plaat met de koptelefoon beluistert hoor je hoe knap de plaat in elkaar zit en hoe rijk en gevarieerd het geluid is. Op één of andere manier heb ik zelf nooit zo heel veel gehad met The Dark Side Of The Moon en ik reken de plaat ook na de hernieuwde kennismaking niet tot mijn favorieten, maar dat het hier een meesterwerk betreft kan ik niet ontkennen. Voor degenen die de plaat wel tot de favorieten rekenen is er een speciale editie van The Dark Side Of The Moon verschenen. Deze bestaat uit 3 cd’s, 2 DVD’s en een Blu-ray disc vol met buitengewoon interessante opnamen. Een fraai boekwerk en een handvol hebbedingetjes maakt deze bijzondere versie van The Dark Side Of The Moon compleet.

Wish You Were Here uit 1975 reken ik wel tot mijn favoriete Pink Floyd platen. De plaat is een eerbetoon aan de op dat moment bijna vergeten Syd Barrett en is een stuk psychedelischer dan zijn voorganger. Hoogtepunt is het in totaal bijna 25 minuten durende Shine On You Crazy Diamond, dat 36 jaar na dato nog net zo betovert als op de dag van de release. Wish You Were Here is wat zweveriger dan The Dark Side Of The Moon, maar ook warmer. Het is een plaat waarop het gitaarspel van David Gilmour weer wat meer ruimte krijgt en daar hoor je mij niet over klagen. De langere tracks op Wish You Were slepen zich langzaam voort, maar zitten vol onderhuidse spanning, waardoor de plaat geen seconde verveelt. Wish You Were is als je het mij vraagt de meest sfeervolle Pink Floyd plaat en absoluut één van de beste.

Net als The Dark Side Of The Moon is ook Animals uit 1977 een Pink Floyd plaat waar ik nooit zo heel veel mee heb gehad. Waar The Dark Side Of The Moon me nog steeds niet zoveel doet, heeft Animals me de afgelopen week echter behoorlijk in haar greep. Animals is een aardedonkere plaat waarop Roger Waters definitief de macht grijpt. Toch is het, meer dan de platen die zouden volgen, een echte bandplaat. Zo speelt het gitaarwerk van David Gilmour een hele belangrijke en hele fraaie rol in de sombere songs die zich langzaam opdringen, maar uiteindelijk toch veel moois te bieden hebben. Animals is een plaat die destijds (in het jaar van de punk) niet op de juiste waarde werd geschat , maar het is er een die veel te bieden heeft en absoluut thuis hoort tussen de meesterwerken van de band. Net als zoveel andere Pink Floyd platen is ook Animals een plaat die je eigenlijk met de koptelefoon moet beluisteren om de nuances niet te missen. Vervolgens openbaart zich een donkere, maar ook intieme en persoonlijke plaat, die veel beter is dan ik tot dusver dacht.

Als ik mijn favoriete Pink Floyd plaat moet kiezen, kies ik nog altijd voor The Wall uit 1979. Deels omdat ik de release van de plaat bewuster heb meegemaakt dan de eerdere Pink Floyd platen, maar vooral omdat het de meest gevarieerde en de meest krankzinnige Pink Floyd plaat is. The Wall is, ondanks het werkelijk fenomenale gitaarwerk van David Gilmour, min of meer een Roger Waters soloplaat. De belevingswereld van Roger Waters staat centraal op deze nog altijd fascinerende plaat en Roger Waters tekende voor vrijwel alle songs. The Wall is vooral bekend vanwege de single met het kinderkoor (Another Brick In The Wall part II) en de vele opvallende geluidsfragmenten, maar het is ook een plaat met een aantal wonderschone popsongs, waaronder Pink Floyd klassiekers als Comfortably Numb en Hey You. De plaat eindigt in totale gekte, maar hier is ruim een uur briljante popmuziek aan vooraf gegaan. The Wall is voor mij na herhaalde beluistering van de Discovery box nog altijd het hoogtepunt uit het oeuvre van Pink Floyd. De plaat heeft er wat onverwachte concurrenten bij gekregen (Animals, Meddle), maar blijft als je het mij vraagt een klasse apart.


Vrijdag de nadagen van Pink Floyd (1980-1994). Erwin Zijleman