Mark Lanegan Band - Blues Funeral

De Amerikaanse muzikant Mark Lanegan heeft de afgelopen 25 jaar een behoorlijk imposant oeuvre opgebouwd. Lanegan maakte een zevental geweldige platen met de legendarische rockband Screaming Trees, nam een plaat op met The Queens Of The Stone Age (Songs For The Deaf), maakte samen met Afghan Whigs voorman Greg Dulli een plaat als The Gutter Twins, nam een elektronische plaat op met Soulsavers, imponeerde op twee prachtige platen met Belle And Sebastian's Isobel Campbell en bracht ook nog eens zes soloplaten van hoog niveau uit. De laatste hiervan, Bubblegum uit 2004, was de eerste van de Mark Lanegan band en deze krijgt nu eindelijk een vervolg. Ook op Blues Funeral prijkt de naam Mark Lanegan Band, maar net als op Bubblegum is Lanegan zelf de enige constante factor. De gastenlijst is dit keer wat minder imposant dan op de voorganger, maar Lanegan hoeft zich niet te schamen voor de aanwezigheid van de al eerder genoemde Greg Dulli en QOTSA-voorman Josh Homme. Blues Funeral opent met een track die je van Mark Lanegan verwacht. The Gravedigger’s Song grijpt je meteen bij de strot met donkere en dreigende klanken, uithalende gitaren, loodzware bassen en drums en uiteraard de rauwe en doorleefde stem van Lanegan. Het is de mix van blues, gospel en rock die we van Mark Lanegan kennen en in een aantal tracks op de plaat terug horen. Blues Funeral laat echter ook een andere Mark Lanegan horen. In flink wat tracks wordt stevig uitgepakt met elektronica en verrijkt Lanegan zijn rauwe gospelbluesrock met invloeden uit de synthpop, glamrock en de muziek die hij met Soulsavers maakte. Ik vrees dat niet iedereen hier blij mee zal zijn, maar persoonlijk bevallen de uitstapjes van Mark Lanegan richting elektronische muziek me wel, al is het maar omdat ook deze uitstapjes vol zitten met invloeden uit de blues, geweldig gitaarwerk en fantastische vocalen. Het doet af en toe wel wat denken aan de muziek die Marc Almond maakte in zijn beste jaren en de muziek zoals die door Gavin Friday wordt gemaakt, al is de muziek van Mark Lanegan nog wel wat zwaarder en steviger en neigt deze gelukkig ook nog steeds naar die van Nick Cave en andere vertolkers van de songs van de nacht. Blues Funeral is even wennen en heel af en toe net wat te lichtvoetig, maar als geheel weet de plaat toch weer zeer te overtuigen; net als alle hierboven genoemde andere platen waaraan Mark Lanegan zijn naam heeft verbonden. Neem de titel van de plaat daarom niet te letterlijk, want ook de blues van Mark Lanegan is op Blues Funeral nog springlevend en weer van hoog niveau. Erwin Zijleman