Van Halen - A Different Kind Of Truth

Tijd voor jeugdsentiment. Het debuut van Van Halen uit 1978 was de eerste serieuze rockplaat die ik kocht (als ik het me goed herinner samen met Kiss Alive II). De plaat sloeg direct in als een bom en doet dat eigenlijk nog steeds wanneer ik de plaat weer eens tegen kom op mijn iPod. De volgende platen van de band waren best aardig, maar misten wat mij betreft de magie van het inmiddels tot een klassieker uitgegroeide debuut. Deze magie was voor mij definitief verdwenen toen zanger David Lee Roth de band verliet en werd vervangen door Sammy Hagar; een personele wisseling die werd gecombineerd met de overstap op een wat meer pop georiënteerd geluid. Een paar jaar geleden keerde David Lee Roth terug op het oude nest voor een bijzonder lucratieve tournee, maar hierna dook de band, tot verrassing van velen, bijna in de originele samenstelling (alleen bassist Michael Anthony was niet langer van de partij en werd vervangen door Eddie Van Halen’s zoon Wolfgang) de studio in. Dat resulteerde deze maand in A Different Kind Of Truth; de officiële opvolger van het waardeloze, met Extreme zanger Gary Cherone gemaakte, Van Halen III uit 1998. Mijn verwachtingen met betrekking tot de comeback plaat van Van Halen waren zeker niet hooggespannen. Ik verwachte eerlijk gezegd een draak van een plaat, zeker nadat ik wat video’s van hun laatste tour had bekeken, maar A Different Kind Of Truth is een sterke plaat. Een hele sterke plaat zelfs. De band begon in de studio met een aantal demo’s uit de tijd van het debuut die nog op de plank lagen en werkte deze verder uit. Hierna volgden een aantal gloednieuwe songs. Bij beluistering van A Different Kind Of Truth valt direct op hoe fris en energiek de band klinkt. A Different Kind Of Truth is geen voortkabbelende plaat van een aantal oude rockers die de bankrekening nog eens willen spekken, maar een uit de speakers knallende plaat van een stel muzikanten die aan hun tweede jeugd zijn begonnen. Het is een rockplaat zonder poespas. Gitaar, bas, drums en zang; meer heb je niet nodig om een plaat met ballen te maken. A Different Kind Of Truth is waarschijnlijk de stevigste plaat die Van Halen heeft gemaakt, al neemt de band af en toe ook wel even gas terug. Dat de leden van de band inmiddels een dagje ouder zijn hoor je vooral bij David Lee Roth, al vind ik het randje slijtage op zijn stembanden eigenlijk alleen maar mooi. De oude broertjes Van Halen gaan daarentegen tekeer als in hun wildste dagen. Beukende drums en spetterend en werkelijk razendsnel gitaarwerk zetten een geluid neer waarvan startende rockbandjes alleen maar kunnen dromen. A Different Kind Of Truth is met afstand de beste hardrockplaat die ik de laatste tijd gehoord heb. Het is bovendien een plaat die op mijn iPod een plekje verdient naast het vrijwel onaantastbare debuut van Van Halen. Iemand die me een paar maanden geleden zou hebben verteld dat Van Halen ooit nog eens een plaat zou maken die in de buurt komt van het legendarische debuut had ik absoluut voor gek verklaard, maar Alex Van Halen, Eddie Van Halen, Wolfgang Van Halen en David Lee Roth hebben het geflikt. Wat een fantastische comeback en wat een heerlijke plaat. Erwin Zijleman