Kathleen Edwards - Voyageur

Sinds haar prachtige debuut Failer uit 2003 ben ik een groot fan van de Canadese singer-songwriter Kathleen Edwards. Omdat de platen die volgden (Back To Me uit 2005 en Asking For Flowers uit 2008) bijna net zo mooi waren als het vrijwel onbereikbare debuut, waren mijn verwachtingen met betrekking tot de vierde studioplaat van de Canadese na vier lange jaren wachten hooggespannen. Voyageur wordt tot dusver niet bepaald warm onthaald. Met name op de sites die zich specialiseren op Amerikaanse rootsmuziek, wordt de nieuwe plaat van Kathleen Edwards keihard onderuit gehaald en haar nieuwe producer neergesabeld. Edwards zou haar vaderland en haar genre hebben verloochend en is hier en daar al als Judas bestempeld (en dat anno 2012). Op Voyageur werkt Kathleen Edwards nauw samen met Justin Vernon, die we beter kennen als Bon Iver. Dat deze intieme samenwerking zich niet tot de studio heeft beperkt maar inmiddels tot de lakens reikt, wordt in de pers breed uitgemeten, maar is voor de beoordeling van Voyageur absoluut niet relevant. Ik heb Voyageur inmiddels vele malen gehoord en begrijp niet wat er mis is met de plaat. Sterker nog, ik vind Voyageur een hele mooie plaat, die prachtig past in het oeuvre van Kathleen Edwards. Vergeleken met de vorige platen klinkt Voyageur hooguit wat voller en wat minder traditioneel, maar de bewering dat Kathleen Edwards commerciële uitverkoop heeft gehouden is nergens op gebaseerd en wat mij betreft grote onzin. De meeste songs op Voyageur zijn stemmige alt-country songs waarin de sobere maar bijzonder sfeervolle instrumentatie volledig in dienst staat van de prachtige vocalen van Kathleen Edwards; als je het mij vraagt een van de mooiste stemmen in het genre. In de meeste songs is de productionele hand van Bon Iver zichtbaar of beter gezegd hoorbaar. Voor Kathleen Edwards begrippen klinkt Voyageur daarom behoorlijk vol, maar van overdaad is vrijwel nergens sprake. Hooguit in de wat stevigere songs schuift Kathleen Edwards misschien net iets teveel op richting de radiovriendelijke pop van Sheryll Crow, maar ook in deze songs behoudt Kathleen Edwards haar eigen identiteit en zeggingskracht. Hoewel Voyageur in tekstueel opzicht een breakup plaat kan worden genoemd, is het in muzikaal opzicht een heerlijk dromerige plaat met een vaak wat atmosferisch geluid, dat complexer en eigenzinniger is dan je op het eerste gehoor zult vermoeden. Dat de echte alt-country puristen het niks vinden kan ik me nog wel voorstellen, maar verder mag niemand zich ook maar iets aantrekken van de felle en negatieve recensies waarmee Voyageur tot dusver wordt onthaald. Luister gewoon zelf en de kans is groot dat je Voyageur zult omarmen als het volgende hoogtepunt in het inmiddels vierkoppige en prachtige oeuvre van Kathleen Edwards. Erwin Zijleman