Sinds ik in 2000 bij toeval Damien Jurado’s Ghost Of David ontdekte ben ik een groot fan van de singer-songwriter uit Seattle. De Amerikaan had op dat moment al drie platen op zijn naam staan (waaronder het meesterwerk Rehearsals For Departure uit 1999) en heeft er sinds Ghost Of David nog acht gemaakt, waaronder het onlangs verschenen Maraqopa. Met name de laatste jaren steekt Damien Jurado weer in uitstekende vorm. Het twee jaar geleden verschenen Saint Bartlett reken ik tot zijn beste platen en hetzelfde geldt eigenlijk voor Maraqopa. Ook op Maraqopa toont Damien Jurado zich weer een buitengewoon veelzijdig en getalenteerd muzikant die zijn inspiratie net zo makkelijk vindt bij Nick Drake, Bob Dylan en Mark Eitzel als bij Neil Young, Paul Westerberg en Elliott Smith, om maar een aantal namen te noemen. Maraqopa bevat net als zijn voorganger een aantal ingetogen en nogal sober klinkende folksongs, maar pakt hiernaast uit met een aantal voller klinkende en stevigere songs die misschien nog het best in het hokje psychedelische folkrock passen. Hoewel Damien Jurado ook op zijn vorige platen al aantoonde dat hij in meerdere genres uit de voeten kan, klonk zijn muziek nog niet eerder zo vol en veelzijdig als op Maraqopa. In een aantal songs verrast de Amerikaan met bedwelmende psychedelica en zelfs het gebruik van een heus kinderkoor wordt niet geschuwd. Overdaad ligt in dit soort gevallen al snel op de loer, maar daarvan is op de nieuwe plaat van Damien Jurado gelukkig geen sprake. Ik heb Maraqopa inmiddels een flink aantal keren beluisterd en vind het nog altijd een plaat waarop werkelijk alles klopt. Dat is deels de verdienste van producer en collega muzikant Richard Swift, die Damien Jurado steeds weer uit zijn comfort zone weet te halen. Op de momenten dat Damien Jurado in deze comfort zone duikt horen we prachtige, wat donkere en mistroostige, folk zoals we die van de Amerikaan gewend zijn. Eenmaal uit de comfort zone schiet Maraqopa alle kanten op en worden uitstapjes richting psychedelica, rock en zelfs soul en een vleugje Latin of Bossa Nova niet geschuwd. Als fan van het eerste uur waan ik me als een kind in een snoepwinkel, maar Maraqopa moet ook in staat worden geacht om een veel breder publiek te betoveren. Iedere keer als ik naar Maraqopa luister komen er weer nieuwe dingen voorbij, waardoor de plaat langzaam maar zeer zeker in de buurt begint te komen van onbetwiste meesterwerken als Rehearsals For Departure en Ghost Of David. Op deze platen beheerste Damien Jurado één kunstje tot in de perfectie, wat zich lastig laat vergelijken met het op enerverende wijze in de lucht houden van een groot aantal ballen. Vergelijken doe ik dus maar met de moordende concurrentie in het genre van de eigentijdse singer-songwriters. Deze concurrentie heeft door het werkelijk fantastische Maraqopa absoluut het nakijken. Erwin Zijleman
