De single That’s Not My Name was bijna vier jaar geleden de eerste kennismaking met de muziek van Katie White en Jules De Martino, oftewel The Ting Tings. Een betere eerste kennismaking kun je je als startende band eigenlijk niet wensen, want de eerste single van The Ting Tings viel in de categorie onweerstaanbaar lekker en smakend naar veel en veel meer. Dat meer was te vinden op We Started Nothing, het debuut van het duo uit Manchester. Het debuut van The Ting Tings was niet over de hele linie zo sterk als de single, maar de bijna perfecte popplaat plaat werd uiteindelijk wel geschaard onder de leukere debuten van 2008. En terecht. Na een geweldig debuut en een overvol festivalseizoen kan het opnemen van de moeilijke tweede plaat een lastige klus worden en dat werd het ook voor The Ting Tings. De mogelijke opvolger van We Started Nothing verdween meerdere malen in de prullenbak, maar na bijna vier jaar ligt dan eindelijk de tweede plaat van het Britse duo in de winkel. Sounds From Nowheresville werd uiteindelijk opgenomen in Berlijn en Spanje en is veel meer dan We Started Nothing Part II. Dat valt in eerste instantie niet mee. Waar het heerlijk lichtvoetige We Started Nothing de luisteraar vrijwel onmiddellijk wist te veroveren, is Sounds From Nowheresville een wat minder makkelijke plaat. Dat wil niet zeggen dat The Ting Tings opeens moeilijke muziek maken, maar Sounds From Nowheresville is geen plaat die direct zorgt voor lentekriebels. Ook op haar tweede plaat maken The Ting Tings weer popmuziek vol invloeden (variërend van electropop, pure pop, dance en new wave tot garagerock, indie rock, hiphop en postpunk), maar het is niet zo luchtig en lichtvoetig als op het debuut. Met name de wat stevigere tracks zijn flink rauwer dan die op We Started Nothing, maar hiertegenover staan een aantal honingzoete popliedjes die je nu al doen verlangen naar de zomer. Sounds From Nowheresville klinkt echter geen moment vanzelfsprekend en levert hierdoor niet het euforische gevoel van We Started Nothing op. De Britse krant The Guardian omschreef het vorige week als het verschil tussen verzameling singles (We Started Nothing) en een verzameling albumtracks zonder singles (Sounds From Nowheresville). Mooier en treffender kan ik het niet omschrijven. De tweede van The Ting Tings is daarom geen plaat voor de iPod generatie die zich beperkt tot de singles, maar is voor de muziekliefhebber die een heel album wil uitpluizen en een enkel zuur appeltje voor lief neemt, een categorie waartoe ik mezelf reken, zeer interessant. Sounds From Nowheresville is naar verluid geïnspireerd door Paul’s Boutique van The Beastie Boys en daar zit wel wat in. De Amerikanen kwamen na hun lichtvoetige debuut op de proppen met een moeilijker te doorgronden en lange tijd onbegrepen plaat, die pas na jaren werd erkend als de band’s meesterwerk. Of ook Sounds From Nowheresville het zo ver gaat schoppen zal de tijd leren, maar ik acht de over de hele linie intrigerende en bij vlagen toch ook weer amuserende tweede plaat van The Ting Tings zeker niet kansloos. De medaille voor getoond lef hebben ze in ieder geval alvast verdiend. Erwin Zijleman
