Visions, het officiële debuut van Grimes, verschijnt op het legendarische 4AD label. Het is het label van de Cocteau Twins en This Mortal Coil, maar ook het label van de Pixies, Throwing Muses en Lush en van wat recenter datum Bon Iver, The National en St. Vincent. Kortom, een label dat de lat hoog legt voor zichzelf en bij voorkeur muziek uit brengt die zich buiten de gebaande paden durft te begeven. Grimes, het alter ego van de Canadese Claire Boucher, past uitstekend op het 4AD label, want de eenmansband uit Vancouver slaagt er op Visions in om de muziek waar 4AD ooit groot mee werd definitief het nieuwe millennium in te sleuren. Grimes begint op haar debuut bij de dromerige muziek van Cocteau Twins en This Mortal Coil uit de vroege jaren 80, maar moderniseert deze muziek vervolgens op alle fronten. In plaats van Engelachtige vocalen horen we hier en daar een zwaar vervormd Mickey Mouse geluid, in plaats van lome klankentapijten horen we zwaar aangezette elektronische beats en de lome complexe songstructuren van weleer zijn hier en daar vervangen door bijna aanstekelijke poprefreinen. Met name door de vocalen heb ik wel even moeten wennen aan de muziek van Grimes, maar uiteindelijk ben ik toch aardig in de ban geraakt van de elektronische muziek van de Canadese. Met name in de songs waarin de sprookjesachtige vocalen en breed uitpakkende synths het geluid bepalen weet Grimes makkelijk te overtuigen als een eigentijdse versie van de Cocteau Twins. Hiertegenover staan songs waarin sprookjesprinses Claire Boucher haar donkerdere kant laat zien en zich weigert te conformeren aan een genre. Het is muziek die al op meerdere fora als behekst is omschreven en dat is niet eens zo’n gekke omschrijving. Zeker wanneer je Visions zeer aandachtig beluistert, hoor je hoe knap het allemaal in elkaar steekt. De muziek van Grimes bevat een laagje 80s Cocteau Twins Dream Pop, een laagje Enya (compleet met harp), een dikke laag hedendaagse elektronica en een sluw laagje Lady Gaga. Een aantal songs zijn bij vlagen honingzoet, maar de bittere ondertoon ligt altijd op de loer, waardoor de dromerige sprookjesprinses zomaar kan veranderen in een sluwe heks. Wanneer ik denk aan 4AD denk ik aan platen waarop altijd wat te beleven is en waarop toegankelijke popmuziek en meer experimentele muziek op een nauwelijks te doorgronden wijzen hand in hand gaan. Visions van Grimes is ook in deze opzichten een typische 4AD plaat. Lastig in te delen en moeilijk te doorgronden, maar na een aantal keren horen wil je niet meer zonder. Een van de meest fascinerende krenten die ik de laatste weken in de pop heb aangetroffen. Erwin Zijleman
