In de tweede helft van de jaren 80 werden ze vaak in één adem genoemd: U2 en Simple Minds. Twee hele grote bands die stadions wisten te vullen en nog een lange en rooskleurige toekomst voor zich leken te hebben. Dat laatste kwam uit voor U2, maar met de Simple Minds ging het helemaal mis. In de jaren 90 was de band geen schim meer van zichzelf en een enkele korte opleving daargelaten kwam het nooit meer helemaal goed. Ook de platen die in de tweede helft van de jaren 80 in zulke grote aantallen over de toonbank gingen, worden inmiddels verguisd door de critici en hebben zeker niet de status die de platen van U2 uit dezelfde periode wel hebben. Ik moet eerlijk toegeven dat ik platen als Sparkle In The Rain en Once Upon A Time ook nooit meer draai, terwijl ik de band destijds best hoog had zitten. Als ik al een Simple Minds plaat op zet kies ik voor het drie jaar geleden verschenen Graffiti Soul (een van de gememoreerde korte oplevingen) of voor het onbetwiste meesterwerk van de band: New Gold Dream (81-82-83-84) uit 1982. Die laatste plaat maakt deel uit van het sympathiek geprijsde boxje X5 met de eerste vijf platen van de Schotse band. Het zijn platen die ik met uitzondering van New Gold Dream en een enkele live-klassieker eigenlijk nauwelijks ken. Dat is niet zo erg wanneer het gaat om het uit 1979 stammende debuut van de band. Life In A Day laat een band horen die zoekt naar een eigen geluid, maar nog niet veel verder komt dan de invloeden die er wel erg dik bovenop liggen (Roxy Music, Magazine, The Velvet Underground). De drie platen die volgden voor de grote doorbraak zijn gelukkig een stuk beter. Het ook in 1979 verschenen Real To Real Cacophony is wat mij betreft de grote verrassing uit het oeuvre van de Simple Minds. Waar de band nauwelijks een half jaar eerder nog zoekende was, komt het op haar tweede plaat op de proppen met een eigenzinnig elektronisch postpunk geluid dat niet onder doet voor dat van de grote bands uit het genre. Real To Real Cacophony is een bescheiden meesterwerk dat in zijn uppie de aanschaf van X5 al rechtvaardigt. Het in 1980 verschenen Empires And Dance is weer heel wat anders. Op deze plaat maakt de band opeens elektronische dansmuziek die ik eigenlijk alleen ken van de single I Travel. Mijn kop thee is het zeker niet, al heeft de plaat zijn momenten. Sons And Fascination en Sister Feelings Call werden in 1981 gezamenlijk uitgebracht en laten een opstapje horen naar het grootse Simple Minds geluid dat uiteindelijk stadionwaardig bleek. Het zijn vergeleken met New Gold Dream wat experimentelere maar ook wat minder consistente platen die hun betere en mindere momenten hebben en vooral opvallen door de mooie productie. De puzzelstukjes van de eerste vier platen vallen op hun plaats op New Gold Dream (81-82-83-84), dat ondanks de wel erg stevige dosis galm een klassieker blijft. Het is een plaat die de band nooit meer zou overtreffen. Het met bonus tracks uitgebreide X5 bevat al met al een klassieker, een bescheiden meesterwerk en een aantal platen die minder essentieel zijn, maar het beluisteren zeker waard. Simple Minds fans die net als ik wat later aanhaakten zullen worden verrast door de hoge kwaliteit van Real To Real Cacophony, terwijl een ieder die de band altijd heeft verguisd zal moeten toegeven dat de Simple Minds in de eerste fase van hun carrière echt wel wat te bieden hadden. Het matige vervolg doet daar helemaal niets aan af. Erwin Zijleman
