Susanne Sundfør is een Noorse muzikante die inmiddels al een aantal platen op haar naam heeft staan. Ondanks het feit dat het in 2010 verschenen The Brothel kon rekenen op zeer positieve recensies, is het een aantal weken geleden verschenen The Silicone Veil mijn eerste kennismaking met de muziek van de Noorse. Het is tot dusver zeker geen makkelijke kennismaking. Susanne Sundfør maakt muziek die je makkelijk de gordijnen in jaagt, maar wanneer ze je eenmaal weet te betoveren is het een betovering die maar moeilijk is te verbreken. Ik geef eerlijk toe dat ik in eerste instantie flink wat moeite had met deze plaat. Susanne Sundfør beschikt over een stem die zomaar verkeerd kan vallen. Het is een stem die af en toe (en met name in de hogere regionen) wel wat aan die van Kate Bush doet denken; ook geen stem die ik onmiddellijk bij eerste beluistering heb omarmd. Wat voor de stem van Susanne Sundfør geldt, geldt in misschien nog wel sterkere mate voor haar muziek. The Silicone Veil is, zeker bij eerste beluistering, uiterst lastig te doorgronden. De muziek van Susanna Sundfør is soms buitengewoon sober en zelfs bijna sereen, maar ze kan ook flink uitpakken met donkere beats of een hoogpolig elektronisch klankentapijt, dat op zijn beurt weer plaats moet maken voor stemmige strijkers. In de meest ingetogen momenten vindt Susanne Sundfør de aansluiting bij het hele contingent Scandinavische ijsprinsessen, maar zeker wanneer de muziek wat minder makkelijk te doorgronden is, ligt de vergelijking met de al eerder genoemde Kate Bush voor de hand, al heeft The Silicone Veil hier en daar ook wel raakvlakken met de gothic-rock van bijvoorbeeld Into Temptation. De muziek van Susanne Sundfør vergelijken met de muziek van anderen is uiteindelijk een zinloze exercitie. Steeds als je denkt dat je grip begint te krijgen op The Silicone Veil, schiet de plaat weer een totaal andere kant op. De uitersten worden hierbij niet geschuwd. Susanne Sundfør gaat op The Silicone Veil van sereen naar bombastisch en van sprookjesachtig naar spookachtig. De plaat biedt hierdoor in eerste instantie nauwelijks houvast, maar wanneer je de plaat flink wat keren hebt gehoord neemt het aantal aanknopingspunten toe en groeit de kans dat de Noorse je weet te betoveren met haar unieke muziek. De reacties op deze plaat lopen tot dusver zeer uiteen. De een noemt het de mooiste plaat van het jaar, de ander kan er helemaal niets mee. Ik ben een aantal weken begonnen bij de laatste groep, maar ben langzaam maar zeer zeker opgeschoven richting de eerste groep. Susanne Sundfør heeft met The Silicone Veil een plaat gemaakt die het geduld flink op de proef stelt, maar dit geduld wordt uiteindelijk beloond. Na enige tijd blijkt de lastig te doorgronden muziek van de Noorse immers wonderschoon en volgens mij groeit deze plaat nog wel even door. Alle reden dus om te gaan luisteren naar deze bijzondere plaat en het oordeel over The Silicone Veil nog even uit te stellen tot je de plaat een paar keer gehoord hebt. Grote kans dat het oordeel uiteindelijk bijzonder positief is. Erwin Zijleman
